ΑΝΤΙΟ ΣΤΗ ΖΩΡΖ ΣΑΡΡΗ." Τα παραμύθια της ζωής και του αγώνα"(φωτό -βίντεο)

 "Γ"

Τα αγαπημένα παραμύθια με τα οποία μεγαλώσαμε. 
Οι ιστορίες που μας έβαλαν από μικρή ηλικία αντιμέτωπους με το δύσκολο στοίχημα να γνωρίσουμε  την ιστορία μας και να ψηλαφίσουμε τις συλλογικές μας μνήμες. ...
"Ο Θησαυρός της Βαγίας", το "Όταν ο Ήλιος", "Τα Στενά Παπούτσια", η "Νινέτ", το "Ψέμα" υφαίνουν το νήμα μιας ταραγμένης μα και τόσο γοητευτικής ζωής και στοιχειώνουν τις βιβλιοθήκες και τα όνειρα της παιδικής μας ηλικίας. 

Οι κοριτσίστικες φιλίες, οι πρώτοι έρωτες, η γερμανική κατοχή, η μύηση στον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο. Ο ζωντανός και παραστατικός λόγος της Ζωρζ Σαρρή παρασύρει τον αναγνώστη και τον μαγεύει, αποφεύγοντας τον διδακτισμό. Μαζί με την Άλκη Ζέη κατάφερε να καθιερώσει ένα νέο είδος αυτοβιογραφικού λόγου στην παιδική λογοτεχνία και να μεγαλώσει με τις ιστορίες της γενιές και γενιές ανθρώπων που έβλεπαν στο πρόσωπο της τη "Ζωή" των νεανικών τους χρόνων. 

                             

Καλοκαίρι στο χωριό Βαγία της Αίγινας. Έξι παιδιά μπλέκονται σε μια υπόθεση που έχει τις ρίζες της στις μέρες της Κατοχής και τα οδηγεί στην αναζήτηση ενός χαμένου θησαυρού.
Παλιά παιδική/νεανική σειρά της ΕΡΤ, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Ζωρζ Σαρή.            

«Όταν ... η Ζωρζ Σαρή: Σαράντα χρόνια προσφοράς στη λογοτεχνία για παιδιά και νέους», Κεντρικό Κτήριο Πανεπιστημίου Αθηνών, Αθήνα 20 Μαΐου 2008.

             

"Τα χρόνια της Κατοχής ήταν χρόνια χαράς και ελευθερίας. Από δυστυχισμένοι γίναμε ευτυχισμένοι. Και αυτό γιατί διαλέξαμε το δρόμο της ζωής κι ας υπήρχε θάνατος μέσα. Θρηνούσαμε και χαιρόμασταν όλοι μαζί. Δεν φοβόμασταν όμως", είχε αναφέρει η ίδια.

Και όπως έγραφε στο "Όταν ο Ήλιος": 

Η Ζωή θέλει να την αγαπάνε. Να την αγαπάνε χωρίς παζαρέματα, πολύ και αλογάριαστα. Μικρή κατάλαβε πως για να τα καταφέρει, έπρεπε πρώτα ν αγαπήσει αυτή τους ανθρώπους ή τουλάχιστον να κάνει πως τους αγαπά… Αγαπούσε όπως πεινούσε, όπως διψούσε, όπως πονούσε, όπως γελούσε. 

                

               

               

Από την ταινία Ο Άνθρωπος του Τραίνου με τους Γιώργο Παππά, Άννα Συνοδινού, Μιχάλη Νικολινάκο, Γιώργο Γαβριηλίδη, Ζωρζ Σαρρή, Δήμο Σταρένιο, και σε μικρό ρόλο τη Μάρω Κοντού

Λίγα λόγια για τη ζωή της

Η Ζωρζ Σαρή ή Γεωργία Σαρηβαξεβάνη, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε τον Μάιο του 1925 στην Αθήνα από Μικρασιάτη πατέρα και Γαλλίδα μητέρα. Από πολύ μικρή άρχισε να ασχολείται με το θέατρο, με δάσκαλο το Βασίλη Ρώτα. Στα χρόνια της Κατοχής φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Δημήτρη Ροντήρη, παράλληλα με τη δράση της στην Αντίσταση, μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ. Το 1947, μεσούντος του Εμφυλίου Πολέμου, αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί στο Παρίσι, όπου συνέχισε τις σπουδές της στην υποκριτική, στη σχολή του Σαρλ Νιτλέν. Στη γαλλική πρωτεύουσα γνώρισε και παντρεύτηκε τον Αιγυπτιώτη χειρουργό Μάρκελλο Καρακώστα, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά.

Το 1962 επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα και άρχισε να εμφανίστηκε στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Μετά την επικράτηση της Απριλιανής Χούντας το 1967 έμεινε άνεργη και στράφηκε στο γράψιμο. Ως συγγραφέας πρωτοεμφανίσθηκε το 1969, με το μυθιστόρημα Ο Θησαυρός της Βαγίας, που ξεκίνησε σαν παιχνίδι με τα παιδιά της και τους φίλους τους. Η Σαρρή υπήρξε χρόνια φίλη της συγγραφέα Άλκης Ζέη και στο βιβλίο της , «Ε.Π.» εξιστορεί γεγονότα από την κοινή μαθητική ζωή τους.

Πέθανε σε ηλικία 87 ετών το Σάββατο 9 Ιουνίου του 2012.

Αποχαιρετώντας τη Ζωρζ Σαρή: Το γράμμα της Χρύσας

" Έτσι λοιπόν παρατηρούσες ακόμα και σε εργασίες «στιγματισμένες» από ακαδημαϊσμό μια και ήταν κομμάτι της διδακτορικής διατριβής της – όπως αυτή της Χρύσας Κουράκη (*)  για τους χαρακτήρες στο έργο της Ζωρζ Σαρή - να τρυπώνει το συναίσθημα και η εφηβική λατρεία της ομιλήτριας προς την αγαπημένη της συγγραφέα των παιδικών χρόνων.
Δεν είναι τυχαίο που η Ζωρζ Σαρή της έχει χαρίσει τη φιλία της και δέχεται με εμπιστοσύνη το χέρι της Χρύσας να οδηγεί το δικό της όταν υπογράφει «αυτόγραφα» - γιατί για αυτόγραφα μιας σταρ επρόκειτο – και όχι για απλές αφιερώσεις σε βιβλία. "
είχα γράψει πριν μερικά χρόνια (και το ανάρτησα προσφάτως με τη γνωστή αφορμή)...

Το χέρι της Χρύσας, που είναι και δική μου φιλενάδα, το χέρι που οδηγούσε το χέρι της Ζωρζ να υπογράφει "αυτόγραφα" της έγραψε το τελευταίο γράμμα...

Η Χρύσα το διάβασε σήμερα, συγκρατώντας τα πιο αυθόρμητα και ανιδιοτελή δάκρυα που έχω δει, στο Α' Νεκροταφείο. Μετά τον αποχαιρετισμό του Αλέξη, του γιου της. Είναι πολύ μεγάλη η τιμή και η συγκίνηση που δέχτηκε να μου το στείλει για να το μοιραστούμε...Για τους φίλους της Ζωρζ, η δική της αγάπη και συγκίνηση:

Ζωρζούλα μου, καλή μου φίλη 
Θυμάμαι την πρώτη φορά που σε συνάντησα στο σπίτι σου. Νεαρή φοιτήτρια εγώ, θαυμάστριά σου από τα παιδικά μου χρόνια και φανατική αναγνώστρια των βιβλίων σου, ήρθα για να σε γνωρίσω και να σου παραδώσω μια εργασία μου σε σχέση με τα έργα σου. Με υποδέχτηκες με ενθουσιασμό και δήλωσες κολακευμένη που κάποιος ασχολείται σε επιστημονικό επίπεδο με τα βιβλία σου. Από τότε και για πολλά χρόνια μετά έγινες όχι μόνο φίλη, αλλά και λίγο μαμά και πολύ στενή πνευματική συντροφιά μου. Μιλούσαμε και με ταξίδευες στο χώρο και στο χρόνο. Σε θαύμαζα για όσα είχες ζήσει, για την όρεξή σου για ζωή, για επικοινωνία, για προσφορά. Με έκανες να νιώθω σημαντική, γιατί αυτό το χάρισμα το είχες. Αγαπούσες με όλη την ψυχή σου και έπειθες τους ανθρώπους που ήταν γύρω σου πως είναι πολύτιμοι για σένα. Χάριζες τα πράγματά σου και παρακαλούσες με σημειώματα να μη σε ξεχάσουν. Λες και υπήρχε ποτέ περίπτωση... Η παρουσία σου ήταν σαρωτική, μοναδική. Όπου κι αν πήγαινες αποκτούσες πάντα φανατικούς θαυμαστές. Παρόλα αυτά ήσουν σεμνή και μετριόφρων. Δε θα ξεχάσω πως όποτε πήγαινες σε ένα σχολείο και σε τιμούσαν ή όποτε γραφόταν κάτι για σένα με έπαιρνες τηλέφωνο και μου έλεγες: «Τώρα εγώ που σου μιλάω είμαι πολύ σπουδαία...Ίσως να μην έπρεπε καν να μιλάω μαζί σου...», λες και περίμενες τους άλλους να επιβεβαιώσουν τη σπουδαιότητά σου...Και τώρα Ζωρζ μου κλαίω...Κλαίω βουβά μα και φανερά, όπως εσύ κάποτε είχες κλάψει στην αγκαλιά μου για τη Μελίνα σου. Κλαίω γιατί θα μου λείψει το φως σου στη ζωή μου... Το ξέρω πως θα μου έλεγες ότι θέλεις να γελάω και να χαίρομαι για σένα, γιατί τελικά αυτό ήθελες...Μα δεν μπορώ ακόμη....Καλό σου ταξίδι αγαπημένη μου...Σ’ ευχαριστώ που ήσουν στη ζωή μου... Σ’ευχαριστώ που μου έδωσες λίγη από τη λάμψη σου...
Χρύσα, η «χρυσή σου στέγη», όπως με έλεγες...

Η Χρύσα Κουράκη γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Σπούδασε στο ΠΤΔΕ Ιωαννίνων, απ' όπου αποφοίτησε το 1997. Το 2004 ολοκλήρωσε την εκπόνηση της διδακτορικής διατριβής της με θέμα "Οι λογοτεχνικοί χαρακτήρες στο πεζογραφικό έργο της Ζωρζ Σαρή 1969-1995". Παράλληλα, εργαζόταν και εξακολουθεί να εργάζεται στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, όπου ταυτόχρονα με το διδακτικό της έργο ασχολείται με τη διάδοση της παιδικής λογοτεχνίας και την καλλιέργεια της φιλαναγνωσίας στους μικρούς μαθητές. Έχει συμμετάσχει σε σεμινάρια και συνέδρια σχετικά με την παιδική λογοτεχνία, σε συλλογικούς τόμους συνεδρίων, καθώς και σε παρουσιάσεις βιβλίων της Ζωρζ Σαρή.

ΤΟ  ΚΕΙΜΕΝΟ  ΑΠΟ  ΤΟ  koytipandoras.gr. ΟΙ  ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ   ΤΑ  ΒΙΝΤΕΟ   ΚΑΙ  Ο "ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ"( της  Κας Χρύσας  Κουράκη ) ΔΙΚΗΣ  ΜΑΣ  ΕΠΙΛΟΓΗΣ.

"Γ"