Η απεργία στα μεταλλεία μπροστά σε δύσκολα ερωτήματα

Κάποιες σκέψεις για την πορεία των κινητοποιήσεων στα μεταλλεία 

Η απεργία στα μεταλλεία μπροστά σε δύσκολα ερωτήματα 

Τις απολύσεις στα μεταλλεία δεν θα τις αποτρέψει ούτε ο δήμαρχος ούτε ο βουλευτής θα τις αποτρέψει το εργατικό κίνημα αν αυτό υπάρχει. ....


Μια μέρα μετά την απεργία και όλα ξαναγυρίζουν στο κεφάλι μας , οι εργαζόμενοι δεν απέργησαν. Μόνο ένα 10% σήκωσε την σημαία της απεργίας μαζί με δεκάδες συμπαραστάτες και τον βουλευτή δίπλα τους. Μπορεί να νικήσει έτσι αυτός ο αγώνας; 

Η απάντηση είναι ναι μπορεί αλλά πρέπει να αλλάξουν πάρα πολλά πράγματα. Πρώτα από όλα ο συνδικαλισμός πρέπει να ξαναπιαστεί με το νήμα που τον δένει με την αναγκαιότητά της ύπαρξής του. Γραφειοκρατικά συνδικάτα μόνο για τις καρέκλες και τους συσχετισμούς στο Εργατικό κέντρο χωρίς δέσιμο με τους εργαζόμενους δεν πάνε μακριά, όσο ταξικά και αν λένε πως είναι. 

Η απεργία της Παρασκευής δείχνει ότι οι εργαζόμενοι δεν εμπιστεύθηκαν τον συνδικαλισμό και φοβήθηκαν την θέση εργασίας τους όμως αυτό δεν σημαίνει ότι τα πράγματα θα μείνουν ως έχουν . Η επίθεση της εταιρίας δεν έχει τελειώσει και νέες μάχες θα έρθουν να προστεθούν στις προηγούμενες, αν εκμεταλλευτούμε τις συνθήκες το αποτέλεσμα μπορεί να είναι διαφορετικό. 

Η αλήθεια είναι ότι στερούμαστε χρόνια τα συνδικάτα όχι μόνο στην Φωκίδα ο εκφυλισμός κρατάει χρόνια και βρίσκεται παντού. Στην Φωκίδα δεν θυμόμαστε πότε οργανώθηκε απεργία στα μεταλλεία έξω από τις γνωστές 24ωρες της ΓΣΕΕ που περισσότερο εκτονωτική εθιμοτυπία θύμιζαν παρά πραγματικό εργατικό αγώνα. Οι συμβολικές απεργίες που είχαμε συνηθίσει ως τώρα δεν έχουν καμία σχέση με τις πραγματικές απεργίες που απαιτούνται για να απαντηθούν οι απολύσεις. 
Στις σημερινές συνθήκες θέλουμε νίκες και διαφορετική οργάνωση του αγώνα. 

Μέχρι τώρα το εργατικό κέντρο και τα συνδικάτα που ελέγχονται από το ΠΑΜΕ στ όνομα της καθαρότητας δεν επέτρεπαν στους εργαζόμενους να ενωθούν με τους συμμάχους τους, αλλά με μια μόνιμη καταγγελία στα χείλη απογοήτευαν τους πάντες μιας και όλοι καταλάβαιναν ότι οι δυνάμεις που τους οδηγούσαν για να στηριχθούν ήταν ελάχιστες και με διαφορετικές στοχεύσεις απο τους εργαζόμενους. 

Ο πάγος έσπασε για πρώτη φορά από την ολομέτωπη επίθεση της εταιρίας, στην συγκέντρωση του Σωματείου της Παρασκευής τοποθετήθηκε όποιος ήθελε, μίλησαν οι εργαζόμενοι μίλησε και ο βουλευτής τοποθετήθηκαν ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν τις επόμενες μέρες . 

Μπορεί η αλλαγή νομοθεσίας να σώσει τους εργαζόμενους; 

Αν απολύονται αντί για 12 οι μισοί κάθε μήνα θα είχε λυθεί το πρόβλημα; 

Η απάντηση είναι ότι ακόμα και ένας να επιτραπεί να απολύεται το εξάμηνο αυτό δεν θα μεταβάλει τους συσχετισμούς. Αν δεν έχει δύναμη το συνδικάτο να αποτρέπει απολύσεις και με την δράση του να προκαλεί ζημιά στον επιχειρηματία που να τον κάνει να το σκέφτεται ακόμα και για μια απόλυση τον χρόνο τα πράγματα δεν θα αλλάξουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να προσχωρήσουν τάχιστα οι αλλαγές στην εργατική νομοθεσία αλλά ότι δεν πρέπει να αναμένονται θαύματα και λύσεις χωρίς την δραστηριοποίηση των εργαζόμενων. 

Το συμβολικό κλείσιμο της εθνικής οδού δείχνει ορισμένα χαρακτηριστικά που δεν πρέπει να υποτιμήσουμε. 

Πρώτα από όλα την ύπαρξη αρκετών ανθρώπων που δείχνουν διαθεσιμότητα να συμπαρασταθούν και δεύτερον το πέρασμα του αγώνα με μεγάλη συμμετοχή σε μια φάση σύγκρουσης που δεν είχαμε συνηθίσει μέχρι σήμερα . 
Υπάρχουν όμως και αρνητικά που πρέπει να διορθωθούν. 
Το να κάθεσαι και να κλείνεις τον δρόμο και να εμποδίζεις τον μανάβη , τον χασάπη και τον άσχετο που θέλει να περάσει από την εθνική οδό την ώρα που από τους απέναντι δρόμους βλέπεις να περνούν τα αυτοκίνητα της εταιρίας ανενόχλητα δεν είναι αποτελεσματικό. Σου φταίει ο γάιδαρος και χτυπάς το σαμάρι Αν είναι να σε κυνηγήσει η εταιρεία και η δικαιοσύνη ας σε κυνηγήσει επειδή κάνεις κάτι που πονάει πραγματικά, επειδή σταματάς της παραγωγή. 

Η συμπαράσταση της τοπικής κοινωνίας των φορτηγατζήδων του δημάρχου και των συλλόγων πρέπει να ζητηθεί όχι στην εθνική οδό επάνω στα έλατα αλλά δίπλα στις πόλεις στην Άμφισσα και την Ιτέα στους δρόμους και τους χώρους εργασίας της εταιρίας . Οι εργαζόμενοι και οι συμπαραστάτες πρέπει να είναι απεργοί στους χώρους εργασίας τους. Μόνο αυτό καταλαβαίνει η εταιρεία και την πονάει όσο τίποτα άλλο. 

Αν οι χώροι εργασίες δεν είναι χώροι απεργίας όσοι και να μαζευτούν στην εθνική οδό δεν θα καταφέρουν τίποτα.

Αποστόλης Τσιάμης