Δεν θέλουν συμφωνία – θέλουν πτώση της κυβέρνησης

Το πρώτο, μικρό «όχι» είπε χθες η Αθήνα στις απαιτήσεις ρήξης των πιστωτών. Το εάν θα ακολουθήσει και το τελικό, «μεγάλο όχι» από τον Αλέξη Τσίπρα εξαρτάται πλέον αποκλειστικά από την Ευρώπη και από το εάν,.....

κυρίως, ο πραγματικός στόχος είναι ο αμοιβαίος συμβιβασμός ή η ταπεινωτική συμφωνία και η πτώση της ελληνικής κυβέρνησης.

Επί του παρόντος, το χρονικό του τελευταίου 48ώρου συνηγορεί υπέρ του δεύτερου: Η ελληνική αντιπροσωπεία πήγε στις Βρυξέλλες για διαπραγμάτευση και βρέθηκε απέναντι σε απαιτήσεις για νέα καταιγίδα λιτότητας 5,4 δις ευρώ και σε τελεσίγραφο για «κούρεμα» συντάξεων και μισθών, με υπογραφή Τόμσεν. Ο Γιούνκερ εξέφρασε απλώς τη… συμπάθειά του και το Βερολίνο διαμήνυσε ότι δεν θα υποκύψει στους εκβιασμούς μιας… εν μέρει κομμουνιστικής κυβέρνησης, όπως χαρακτηριστικά έγραψε ο αντικαγκελάριος Γκάμπριελ.

Στην πραγματικότητα, η χθεσινή συνάντηση Δραγασάκη, Παππά και Τσακαλώτου με τους εκπροσώπους των «θεσμών» δεν ήταν παρά το υστερόγραφο στην τορπίλη που είδε είχε σπεύσει να εξαπολύσει από την Πέμπτη το απόγευμα το ΔΝΤ. Οι πιστωτές, συμπαρατασσόμενοι πίσω από τον «σκληρό» Τόμσεν, ζήτησαν μειώσεις συντάξεων κατά 1% του ΑΕΠ ετησίως (δηλαδή 1,8 δις ευρώ), ισόποσες (1,8 δις επίσης) αυξήσεις στον ΦΠΑ και πρόσθετα μέτρα της ίδιας τάξης, 1,8 δις) που θα διασφαλίζουν ετήσιο πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 1% του ΑΕΠ.

Οι αντιπροτάσεις της ελληνικής πλευράς, που όπως τόνισε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης «κάλυπταν πλήρως το δημοσιονομικό κενό όπως το προσδιορίζουν οι εκπρόσωποι των θεσμών», όχι απλά δεν έγιναν αποδεκτές, αλλά δεν συζητήθηκαν καν. Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, οι εκπρόσωποι δήλωσαν απλώς ότι οι… θεσμοί δεν τους εξουσιοδότησαν να διαπραγματευτούν.

Κατά τις ίδιες πηγές, στις εν λόγω αντιπροτάσεις περιλαβάνεται και πρόβλεψη για μείωση των εξοπλιστικών δαπανών κατά 500 εκατομμύρια ευρώ, την οποία ωστόσο δεν αποδέχθηκε το ΔΝΤ εμμένοντας στο πάγιο… αφήγημα ότι «χρειάζονται μέτρα μόνιμης απόδοσης και μειώσεις δαπανών», με πρώτες τις περικοπές στις συντάξεις. Η συγκεκριμένη πρόταση, δε, σύμφωνα με την γερμανική FAZ είναι πατρότητας Γιούνκερ και τορπιλίστηκε από το ΔΝΤ, πάντοτε δια της γερμανικής ανοχής.

Κατόπιν του χθεσινού άδοξου ραντεβού, πάντως, ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ περιορίστηκε να δηλώσει – μέσω της επίσημης ανακοίνωσης της Κομισιόν – ότι «κατέβαλε την τελευταία απόπειρα για να βρεθεί λύση», ότι όμως «εξακολουθούν να υπάρχουν διαφορές που ισοδυναμούν με 2 δις ευρώ» και, πλέον «η περαιτέρω συζήτηση πρέπει να λάβει χώρα στο Eurogroup».

Στην πραγματικότητα, πριν από το Eurogroup της Πέμπτης, το βαρόμετρο για το εάν οδεύουμε ή όχι στην τελική ρήξη, θα το δώσει την Τετάρτη η ΕΚΤ με τις αποφάσεις της για την ρευστότητα των τραπεζών και τον ELA. Τα διεθνή media, με πρώτους τους Financial Times άρχισαν ξανά από χθες να «πυροβολούν» με τα σενάρια για capital controls, ενώ υψηλόβαθμες κυβερνητικές πηγές στην Αθήνα προειδοποιούσαν χθες το βράδυ πως από σήμερα αναμένεται «νέο κύμα τρομολογίας και… Αρμαγεδδώνος».

Στην πράξη και στην ουσία, και όπως ανέφεραν και κοινοτικές πηγές στις Βρυξέλλες, η τελική «προθεσμία» μετατίθεται πλέον σε 15 ημέρες, όταν η Αθήνα θα πρέπει να καταβάλει την, ενοποιημένη, δόση των 1,6 δις ευρώ στο ΔΝΤ. Τα πάντα, όμως, εξαρτώνται πλέον από τους πιστωτές. Πηγές του Μαξίμου επαναλάμβαναν κατηγορηματικά χθες ότι «η κυβέρνηση δεν θα δεχθεί ποτέ καμία μείωση στις συντάξεις και μισθούς ή αυξήσεις ΦΠΑ σε προϊόντα πρώτης ανάγκης, όπως το ηλεκτρικό ρεύμα», με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό.

Το δεδομένο είναι πως τα επόμενα 24ωρα θα είναι εκρηκτικά, τόσο σε επίπεδο πιέσεων προς την Αθήνα, όσο και σε επίπεδο πολιτικής διαχείρισης. Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας διαμήνυσε προχθές ότι η κυβέρνηση είναι έτοιμη να σηκώσει το βάρος ενός δύσκολου συμβιβασμού εφόσον η λύση είναι βιώσιμη, χωρίς εκλογές ή δημοψήφισμα.

Όμως, στο Μαξίμου γνωρίζουν υπάρχει ότι δεν υπάρχει λαϊκή εντολή για ρήξη, όπως δεν υπάρχει εντολή και για μέτρα τόσο σκληρά όσο οι νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων. Γεγονός που σημαίνει ότι και τα περιθώρια, και οι πολιτικές επιλογές για την κυβέρνηση στενεύουν ασφυκτικά.