Τελικά χωράει η Δημοκρατία στην Ευρώπη ή όχι;

ΓΙΩΡΓΟΣ
ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ

Τελικά χωράει η Δημοκρατία στην Ευρώπη ή όχι; Ευρώπη σημαίνει λιτότητα ή και κάτι άλλο; Αυτά, θα είναι, μεταξύ άλλων, ....

τα ερωτήματα στα οποία θα κληθούν να απαντήσουν όλοι οι εμπλεκόμενοι στην διαπραγμάτευση για την «ελληνική εκκρεμότητα» τις αμέσως επόμενες ημέρες.

Οι πληροφορίες επιμένουν πως αυτή τη φορά όντως δεν υπάρχουν χρήματα για αποπληρωμή της δόσης του ΔΝΤ στις 5 Ιουνίου, ενώ και η προηγούμενη πληρωμή, στις 12 Μαΐου, έγινε… με την ψυχή στα δόντια και κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή.

Το δράμα, λοιπόν, ως είθισται, φτάνει στην κορύφωσή του ενώ πλέον οι βασικές διαφορές στις συζητήσεις έχουν πια σχηματοποιηθεί: εργασιακά, Ασφαλιστικό και δημοσιονομικά αποτελούν τα τρία «αγκάθια» των συζητήσεων και πλέον, φαίνεται πως τουλάχιστον σε επίπεδο τεχνοκρατών, ό,τι συζήτηση ήταν να γίνει έχει γίνει.

Μ’ άλλα λόγια, οι δύο πλευρές του τραπεζιού έχουν προσκρούσει η μία στις αντιρρήσεις της άλλης και αν δεν αλλάξουν οι πολιτικές εντολές των τεχνοκρατών, το Brussels Group θα είναι εφεξής άγονο και αντιπαραγωγικό.

Μ’ άλλα λόγια, η συζήτηση γυρίζει και πάλι στον πυρήνα της, στην πολιτική: οι Ευρωπαίοι, τους τελευταίους 3,5 μήνες, είχαν να αντιμετωπίσουν μία κυβέρνηση η οποία ξεκίνησε με εξαγγελίες περί «ξηλώματος του Μνημονίου» και με τους υπουργούς να εξαγγέλλουν και νέες προσλήψεις κάθε φορά που έβρισκαν μπροστά τους στον δρόμο δημοσιογραφικό μικρόφωνο. Ένα κόμμα της Αριστεράς εκλήθη μέσα σε 2,5 χρόνια να «ωριμάσει» και να γίνει κατ’ ουσίαν αξιωματική αντιπολίτευση και μέσα σε 3,5 μήνες να γίνει κυβέρνηση. Και πράγματι, ως τώρα, μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να μην είναι έτοιμος να αγγίξει τον ιδεολογικό «πυρήνα» του ως προς τις υποχωρήσεις που του ζητούνται –και καλά κάνει- ωστόσο έχει πραγματοποιήσει αρκετά βήματα πίσω και αυτά που έχει «δώσει» η κυβέρνηση αποτελούν ήδη μία «επώδυνη» συμφωνία για το κυβερνών κόμμα: τόσο σε σχέση με το αριστερό DNA του, όσο και σχετικά με τις προεκλογικές εξαγγελίες του.

Εξαγγελίες έχουν αναβληθεί γι’ αργότερα, υποσχέσεις έχουν παραπεμφθεί στις ελληνικές καλένδες, ενώ η κυβέρνηση ετοιμάζεται να αποστεί και του προεκλογικού της δόγματος κατά των ιδιωτικοποιήσεων –και επίσης καλά κάνει, αν αφήσει «ανέγγιχτη» την ενέργεια, τα δημόσια αγαθά και τα δίκτυα και εξασφαλίσει κάποιου είδους παρουσία του Δημοσίου στις υπόλοιπες ιδιωτικοποιήσεις.

Μ’ άλλα λόγια, η κυβέρνηση έχει ήδη κάνει βήματα πολλά. Ίσως και περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσε δυνητικά να αντέξει. Και, αν κάτι δείχνει η μακρόχρονη και επίπονη για όλους διαπραγμάτευση, αυτό είναι πως ούτε η άλλη πλευρά είναι έτοιμη να εγκαταλείψει την Ελλάδα και να ρισκάρει τη συνοχή της Ευρωζώνης.

Μάλιστα, η διαρροή του «σχεδίου Γιούνκερ» -όσο κι αν δεν επιβεβαιώνεται από Μαξίμου και Κομισιόν- δείχνει πως στο παρασκήνιο, κάτι κινείται. Ακόμη κι αν το κείμενο διέρρευσε από κάποιον που ήθελε να το «κάψει», αφού είναι κι αυτό ένα σενάριο.

Και όλα τα παραπάνω συνηγορούν στην πρόβλεψη πως αν οι δανειστές κάνουν μερικά βήματα –με αυτονόητες πολιτικές διευθετήσεις που έχουν κάνει πολλές φορές σε προηγούμενες κυβερνήσεις, όπως η μετάθεση «καυτών» φακέλων γι’ αργότερα- τότε ο δρόμος για τη συμφωνία δε θα ανοίξει απλώς, αλλά θα εντυπωσιαστούμε και από την ταχύτητα με την οποία οι δύο πλευρές θα δώσουν τα χέρια.

Αυτό είναι η Ευρώπη. Έπειτα από οργιώδες παρασκήνιο, συγκρούσεις, εκβιασμούς ένθεν κακείθεν κτλ, συνήθως στο παρά 1’ –αν όχι στο… και 1’- βρίσκεται κάποιος συμβιβασμός. Ένας συμβιβασμός ο οποίος τελικώς δεν ικανοποιεί κανέναν απολύτως, αλλά είναι αρκετός προκειμένου να αρθεί το αδιέξοδο και να προχωρήσουν τα πράγματα μπροστά. Έστω κι να πρόοδος γίνεται με αυτό τον χαρακτηριστικό, βασανιστικά αργόσυρτο τρόπο.

Αυτό θα γίνει και τώρα. Και θα φανεί ότι η διαπραγμάτευση επέστρεψε στην Ευρώπη. Εκτός κι αν δεν είχε φύγει ποτέ, αλλά κάποιοι δεν μπήκαν καν ποτέ στον κόπο να το διαπιστώσουν…

matrix24