ΜΑΗΣ ΤΟΥ 1968. ΜΙΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΤΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΠΟΥ ΠΗΡΕ ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ.

Του "Γ" {Επιλογή  και σύνδεση  κειμένων, εικόνων  και  βίντεο}

Γαλλία, Σορβόνη στα  μέσα εκείνου  του  Μάη  του  1968. ....
Χιλιάδες  διαδηλωτές  που  συγκεντρώνονται  γύρω  απο  το  Πανεπιστήμιο  συγκρούονται  με  την  αστυνομία. Γίνονται  500 συλλήψεις .Και  από  τις  συγκρούσεις  τραυματίζονται  350  διαδηλωτές.Δακρυγόνα, οδοφράγματα ,ξήλωμα  πεζοδρομίων  και  μολότωφ  είναι  πρωτόγνωρα  για  την  περιοχή  αλλά  και  για  το  Γαλλικό  κράτος  που  είχε  εξασφαλίσει  μια  ευημερία  στους πολίτες  του. 

Οµως, αυτή τη φορά οι   κάτοικοι  της  περιοχής, οι "νοικοκυραίοι", όπως  θα  τους  λέγαμε  σήμερα, προπηλακίζουν τους αστυνοµικούς και ανοίγουν τις πόρτες στα "δικά τους" παιδιά, στα παιδιά των  ευπόρων  οικογενειών. Η κρατική βία θεωρείται απαράδεκτη από την ελίτ. Πώς είναι δυνατόν µια νεανική διαδήλωση σε µια δηµοκρατική χώρα  να  αντιμετωπίζεται  έτσι?.. Εκείνες τις  μέρες  γεννιέται  ένα πρωτότυπο  επαναστατικό  κίνημα, ένα γενικό κίνηµα αλληλεγγύης µε εκκλήσεις για απεργίες και διαδηλώσεις. Και υποχρεώνει την εξουσία σε µια διπλή υποχώρηση, µε το άνοιγµα της Σορβόνης και την αποφυλάκιση των συλληφθέντων φοιτητών.  Οι  φοιτητές και οι εργάτες ενώνονται   στους δρόµους.  Το  κίνημα δεν είχε ούτε αρχηγό, ούτε πρόγραµµα, ούτε στρατηγική. 

Εκείνος ο Μάης ήταν µια  αποκάλυψη, μια ποίηση,  µια καταγγελία της καταναλωτικής κοινωνίας και της γερασµένης εξουσίας, µιά απόπειρα διαφυγής από τις οικογενειακές και κοινωνικές ιεραρχίες, µια αναζήτηση ενός νέου νοήµατος στη ζωή. Ήταν  μια  επανάσταση  όμως  που  διαψεύστηκαν  οι  προσδοκίες  της.

Έμοιαζε κάπως µέ τις προηγούµενες γαλλικές επαναστάσεις. Οι νέοι, φοιτητές, µαθητές και εργάτες κάτω των 25 ετών, ήταν πάλι οι πρωταγωνιστές. Οι  διεκδικήσεις  και  και ο τρόπος ζωής – τόσο στη Σορβόννη όσο και στα εργοστάσια που είχαν καταληφθεί , θύμιζαν τις µεγάλες εξορµήσεις του 1848. 

Η Σορβόνη έχει γίνει πια ένας τόπος γιορτής, ένα βήµα, ένας τόπος συγκέντρωσης φοιτητών που υποδέχονται σαν ήρωες νεαρούς µεταλλωρύχους. . Ο βάρδος του Μάη Ραούλ Βανεγκέµ καλεί τους νέους σε µιά επανάσταση στην καθηµερινή ζωή τους, όπως θα την εκφράσουν αργότερα οι Doors: "Θέλουµε τον κόσµο και τον θέλουµε τώρα!". Μόνο που η κατάληψη της Σορβόνης παραµένει απλώς κατάληψη  και  όχι διεκδίκηση. 

Τα συνθήµατα του Μάη του 68  εκφράζουν πιο πολύ ευσεβείς πόθους. "Εργάτες, δάσκαλοι, φοιτητές, όλοι ενωµένοι στον ίδιο αγώνα". Η φοιτητική επανάσταση δυσκολεύεται να συναντηθεί µε τους εργαζόµενους και τα συνδικάτα. "Ζητούσαµε να κουβεντιάσουµε µέ υπεύθυνους ηγέτες και βρίσκαµε µπροστά µας έναν ακατανόητο συρφετό, µια παντελή απουσία θεωρητικής τοποθέτησης", διηγείται ένας από τους γραµµατείς της γαλλικής ΓΣΕΕ εκείνης της εποχής. Παρ’ όλα αυτά, οι εργαζόµενοι βγήκαν στους δρόµους: 2 εκατοµµύρια τις  πρώτες  ημέρες,, 6 εκατοµµύριατις  επόμενες. Στις 23 Μαΐου, όλα µυρίζουν κοινωνική επανάσταση. 

Το οδοφράγµατα εξαπλώνονται, το Χρηµατιστήριο παίρνει φωτιά και στο Καρτιέ Λατέν ξεσπούν άγριες οδοµαχίες. Ο  Γάλλος Πρόεδρος πολυλογεί  χωρίς  νόημα, χωρίς καµιά συναίσθηση της κατάστασης. Ο πρωθυπουργός  διαπραγµατεύεται µισθολογικές αυξήσεις οι οποίες απορρίπτονται αµέσως µετά την υπογραφή τους.  Και  ο  υπουργός Εσωτερικών  δεν µπορεί να αποφύγει το χειρότερο, τον θάνατο ενός φοιτητή στο Παρίσι και ενός αστυνοµικού στη Λυών. Όλα δείχνουν να πλησιάζει η "ηµέρα της Κρίσης".

Χαράζουν οι βροχές την πέτρα
και την ψυχή οι ανοχές
κι εσυ μου λες καρδιά μου μέτρα
πόσοι χαθήκαν μεσ' το χθές

Ονειρευτές κι ονειρεμένοι
στον δρόμο τους παραδομένοι
ονειρευτές κι ονειρεμένοι
απο το δίκιο τους πνιγμένοι

Τι τραγουδάει το αηδόνι
σαν βγαίνει ο ηλιος το πρωί
σταυρόλεξο που δεν τελειώνει
ειναι ο κόσμος και η ζωή

Κι οτι αφήνει το ταξίδι
γεύση απο μέλι κι απο ξύδι
οτι αφήνει το ταξίδι..

Οµως, στις 27 Μαΐου, η κοινή γνώµη µεταστρέφεται  για πρώτη φορά, η συµπάθεια προς τους φοιτητές μετατρέπεται κάτω από την ανάγκη των πολιτών για ασφάλεια. Την ίδια κιόλας µέρα που οι εργάτες κάνουν 12 συνελεύσεις και 40.000 αριστεριστές συγκεντρώνονται στο στάδιο Σαρλετί. Το συµπέρασµα είναι αυτονόητο: το "κόµµα της επανάστασης" υπάρχει, αλλά δεν έχει ούτε αρχηγό ούτε πρόγραµµα ή στρατηγική. "Το διαζύγιο των εξεγερµένων µε την Ιστορία",όπως  πολύ  σοφά  είπε  ένας  φιλόσοφος, είναι   πλέον οριστικό. Το δράµα της επανάστασης που δεν έγινε ποτέ παίρνει τέλος. Και ο στρατηγός Ντε Γκώλ αρχίζει να σκηνοθετεί τη δική του κωµωδία. 

Μερικά  απο  τα  συνθήματα  του  Μάη του 68 *Ο επαναστάτης είναι ένας ακροβάτης του ονείρου, Το να επιθυμείς είναι καλό. Το πραγματοποιείς τις επιθυμίες σου, καλύτερο. Αν έχουμε μια ελπίδα, τη χρωστάμε σ’ αυτούς που δεν έχουν καμία. Πάρε τηλέφωνο τη μοναξιά σου ή βγες ξανά στους δρόμους της φωτιάς. Η φαντασία στην εξουσία. Η οικονομία πληγώθηκε, ας πεθάνει. Κάτω η κοινωνία της κατανάλωσης. Ακόμη κι αν κόψουν όλα τα λουλούδια, η άνοιξη θα έρθει. Η ελευθερία δεν είναι αγαθό που μας ανήκει. Είναι αυτό που μας εμπόδισαν να αποκτήσουμε οι νόμοι, οι προκαταλήψεις, η άγνοια..........

ΝΤΑΝΙΕΛ ΚΟΝ ΜΠΕΝΤΙΤ

Είκοσι τριών ετών, ήταν τότε φοιτητής της Κοινωνιολογίας. Στον Μάη του ‘68, ο Κον-Μπεντίτ δεν ανήκε σε καµία πολιτική οργάνωση. Αυτοπροσδιοριζόταν ως αναρχικός. Τώρα υποστηρίζει την οµοσπονδιακή Ευρώπη και τη νοµιµοποίηση του χασίς. Όποτε, όµως, βρίσκει ευκαιρία να παίξει ποδόσφαιρο µε τους φίλους του σε ένα πάρκο της Φρανκφούρτης, φοράει πάντα τη φανέλα µε το 68.

Ο Κον-Μπεντίτ έγινε γνωστός ως ο "κόκκινος Ντάνι" για το χρώµα των µαλλιών του και των πολιτικών του απόψεων. Έκτοτε άλλαξε πολλά χρώµατα: µπλέ, όταν έγινε διαπρύσιος υπέρµαχος της ενωµένης Ευρώπης, πράσινος, όταν ανέλαβε να προωθήσει τα ζητήµατα της οικολογίας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. 

Οµως, ο "κόκκινος Ντάνι" υπήρξε το σύµβολο και η ψυχή του Κινήµατος της 22ας Μαρτίου στην εξέγερση της Ναντέρ. "Ηττηθήκαµε ή νικήσαµε;" αναρωτιέται σήµερα. "Και τα δύο. Μακροπρόθεσµα, όµως, αναδειχτήκαµε νικητές µέ τις µεγάλες αλλαγές στα ήθη και στην κουλτούρα της κοινωνίας µας, τις οποίες δροµολογήσαµε τον Μάη του ‘68". 

Πρώτη Μαΐου κι απ' τη Βαστίλη

ξεκινάνε οι καρδιές των φοιτητών
χίλιες σημαίες κόκκινες μαύρες
Ο Φρεδερίκο η Κατρίν και η Σιμόν

Μέσα στους δρόμους μέσα στο πλήθος
τρέχω στους δρόμους ψάχνω στο πλήθος
πού ειν' το κορίτσι το κορίτσι που αγαπώ

Πες μου Μαρία μήπως θυμάσαι
κείνο το βράδυ που σε πήρα αγκαλιά
Πρώτη Μαΐου, όπως και τώρα
κι εγώ φιλούσα τα μακριά σου τα μαλλιά

Μέσα στους δρόμους μέσα στο πλήθος
τρέχω στους δρόμους ψάχνω στο πλήθος
πού ειν' το κορίτσι το κορίτσι που αγαπώ

Πρώτη Μαΐου μαύρα τα ξένα
κλείσε το τζάμι μην κρυώσει το παιδί

"Γ"