Η ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ 29/5/1453."Πάψτε παπάδες τα χαρτιά και κλείστε τα Βαγγέλια. Πήραν την πόλιν πήραν τη..."

Του "Γ"{Επιλογή  και  σύνδεση  κειμένων, εικόνων  και  βίντεο}

Από  τις  6  Απριλίου  μέχρι  την  Τρίτη  29  Μαίου το  1453  πολιορκείται  η  Κωνσταντινούπολη, πρωτεύουσα  της Βυζαντινής  Αυτοκρατορίας, από τον οθωμανικό στρατό  με επικεφαλής τον σουλτάνο Μωάμεθ Β'.......

Αυτοκράτορας ήταν ο Κωνσταντίνος ΙΑ' Παλαιολόγος.  

Με  την  άλωση  της  Κωνσταντινούπολης , η υπερχιλιετής Βυζαντινή Αυτοκρατορία έπαψε να υπάρχει.

                 

Την Τρίτη το βράδυ, 29 Μαΐου, μεταξύ 01.00 και 02.00, εκδηλώθηκε γενική τουρκική επίθεση. 

Μόλις δόθηκε το σύνθημα η πόλη υπέστη συνδυασμένη επίθεση από τρεις πλευρές συγχρόνως. 

Οι Βυζαντινοί κατάφεραν να αποκόψουν τις υπόγειες σήραγγες απ' όπου οι Τούρκοι προσπάθησαν να περάσουν κάτω από τα τείχη. Παρόλο που στις επιθέσεις ήταν περισσότεροι αριθμητικά, οι Βυζαντινοί τους απώθησαν αρκετές φορές προκαλώντας τους τρομερές απώλειες. Οι δύο πρώτες επιθέσεις αποκρούστηκαν.

Όμως ο Μωάμεθ Β' οργάνωσε πολύ προσεκτικά την τρίτη και τελευταία επίθεση. 

                                     

Οι  Τούρκοι  όμως  επέμειναν  και  επιτέθηκαν κατά του μέρους των τειχών το οποίο ήταν κοντά στην πύλη του Αγίου Ρωμανού, όπου πολεμούσε και ο ίδιος ο Αυτοκράτορας.Ο σοβαρός  τραυματισμός όμως  του Γενουάτη Ιουστινιάνι, ενός από τους κύριους υπερασπιστές της πόλης, που  αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον αγώνα υπήρξε  ανεπανόρθωτη  απώλεια  για τους Βυζαντινούς.

                                             

Στα τείχη δημιουργούνταν συνεχώς ρήγματα και ο Αυτοκράτορας, πολεμώντας ως απλός στρατιώτης, έπεσε στην μάχη. 

Δεν υπάρχουν ακριβείς πληροφορίες για τον θάνατο του και για τον λόγο αυτό ο θάνατός του έγινε γρήγορα θέμα ενός θρύλου που έχει συσκοτίσει την ιστορική πραγματικότητα. Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, οι Τούρκοι αφού  δεν  μπόρεσαν  να σπάσουν τη γραμμή άμυνας των τειχών, κατάφεραν από εσωτερική προδοσία  και  μπήκαν από την Κερκόπορτα περικυκλώνοντας τους αμυνόμενους.

                                       

                    

Την "αποφράδα" ημέρα  29  Μαίου  τελικά ο σημαντικά ισχυρότερος Μωάμεθ , μετα  απο  πολιορκία  3  μηνών κατέλαβε την Κωνσταντινούπολη.  Μετά τον θάνατο του  Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου οι Τούρκοι όρμησαν μέσα στην πόλη, αρχίζοντας μαζικές λεηλασίες. Ένα μεγάλο πλήθος πολιτών κατέφυγε στην Αγία Σοφία, ελπίζοντας να βρει εκεί ασφάλεια. 

Αλλά οι Τούρκοι διέρρηξαν την κεντρική πύλη και όρμησαν μέσα στην εκκλησία όπου έσφαξαν το πλήθος. 

Την ημέρα της πτώσης της Κωνσταντινούπολης, ή πιθανόν την επόμενη, ο Σουλτάνος εισήλθε επίσημα στην πόλη και πήγε στην Αγία Σοφία, όπου και προσευχήθηκε  . Κατόπιν ο Πορθητής εγκαταστάθηκε στα αυτοκρατορικά ανάκτορα των Βλαχερνών.

                                   

«Αυτές τις μέρες διάβαζα δημοτικά τραγούδια
για τ’ άθλα των κλεφτών και τους πολέμους
Πράγματα συμπαθητικά, δικά μας, γραικικά.
Διάβασα και τα πένθιμα για το χαμό της πόλης.
Πήραν την πόλιν, πήραν την, πήραν τη Σαλονίκη.
Και τη φωνή που εκεί που οι δυο εψέλναν
ζερβά ο βασιλιάς και δεξιά ο Πατριάρχης
ακούστηκε κι είπε να πάψουν πια.
Πάψτε παπάδες τα χαρτιά και κλείστε τα Βαγγέλια.
Πήραν την πόλιν, πήραν την, πήραν τη Σαλονίκη.
Όμως εκείνο που με άγγιξε πιο πολύ
ήταν το άσμα το Τραπεζούντιο με την παράξενή του γλώσσα
και με τη λύπη των Γραικών των μακρινών εκείνων
που ίσως όλο πίστευαν πως θα σωθούμε ακόμη.
Μα αλίμονο μοιραίον πουλίν
από την πόλη έρτε
μες σο φτερούλιν’ αθ εν’ χαρτίν περιγραμμένον
κι ουδέ σην άμπελον κονεύ μηδέ σο περιβόλιν
επήεν και εκόνεψεν σου κυπαρίσσ’ τη ρίζαν.
Οι αρχιερείς δε δύνανται ή δε θέλουν να το διαβάσουν
Σέρας υιός γενήκασεν αυτός που το παίρνει το χαρτί
Και το διαβάζει κι όλο φύρεται
Σίτα αναγνώθ’ σίτα να κλαίει
Σίτα να κρούει την κάρδιαν
Να αλί εμάς να βάι εμάς
η Ρωμανία πάρθεν.»
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
...........................................................
Ν’ αϊλί εμάς και βάι εμάς
οι Τούρκι την Πόλ’ επαίραν
επαίραν το βασιλοσκάμ’
κι ελάεν η Αφεντία.
Μοιρολογούν τα εκκλησιάς
κλαίγνε τα μοναστήρα
κι ο Αι Γιάννες ο Χρυσόστομον
κλαίει και δερνοκοπάται
Μη κλαις, μη κλαις, Αγιάννε μου
και μη δερνοκοπάσαι
η Ρωμανία ’πέρασεν
η Ρωμανία ’πάρθεν
Η Ρωμανία κι αν ’πέρασεν
ανθεί και φέρει κι άλλο.

"Γ"