Μιά μυγδαλιά και δίπλα της εσύ ,μα πότε ανθίσατε......

....Στέκομαι  στο  παράθυρο  και  σας  κοιτώ  και  κλαίω.Τόση  χαρά  δεν  την  μπορούν  τα  μάτια  μου . Δοσ μου  θεέ  μου  όλες  τις  στέρνες  τ  ουρανού  να  τις  γιομίσω.# 
 Έγραφε  ο  Νικηφόρος  Βρετάκος......

Του "Γ" {Επιλογή  και  σύνδεση κειμένων,εικόνων  και  βίντεο}

Στα  παραμύθια  η  Αμυγδαλιά  ήταν μια θρακιώτισσα βασιλοπούλα που αγάπησε έναν παληκάρι  απο  την  Αθήνα

 που στο  δρόμο  πρός  την  πατρίδα  του, άραξε για λίγο στα λημέρια της.

Κι ήτανε τόσος ο έρωτάς της που αμέσως θέλησε να ζήσει για πάντα στην αγκαλιά του. Έτσι οι δυο νέοι αρραβωνιαστήκανε κι αποφασίσανε να παντρευτούνε μόλις  εκείνος  θα επέστρεφε απ'την πατρίδα του,

 όπου θα τακτοποιούσε διάφορες υποχρεώσεις του. Η βασιλοπούλα μας λοιπόν..........

..........καρτερούσε την επιστροφή του, αλλά οι μέρες περνούσαν δίχως εκείνος να φανεί... Έτσι, η δόλια, πίστεψε, πως την παράτησε κι απ'τον καημό της πέθανε! Κι οι θεοί, που την λυπήθηκαν, τη μεταμόρφωσαν σε δέντρο, 

 σε μια λυπημένη αμυγδαλιά που ολοχρονίς λουλούδια και πρασινάδα δεν έβγαζε......

ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ  ΤΩΝ  ΑΝΩΓΕΙΩΝ*

Μιαν ανθισμένη αμυγδαλιά

στον ήλιο του χειμώνα

αξέγνοια καθρεφτίζεται

στον ήσυχο λιμνιώνα

μα ξάφνου ο κακός βοριάς

αρχίζει να φουσκώνει

κι όλα τα νέφη τ`ουρανού

από πίσω να ζυγώνει.,,,,

....Ο νέος, όμως, που δεν την είχε λησμονήσει, μια μέρα,

 προς το τέλος του χειμώνα, ξαναγύρισε και αντί για αυτήν βρήκε το ξερό δέντρο. Κι όπως αγκάλιασε τον κορμό ου με πόνο

και πάθος, εκείνο πέταξε με χαρά τα πρώτα φυλλαράκια του (εξ ου και "Μωρέ τρελή αμυγδαλιά π'ανθίζεις το Γενάρη!")!

Λένε, μάλιστα, κάποιοι πως μέχρι τότε τα φύλλα τα ονομάζανε "πέταλα", κι από τότε και μετά, προς τιμήν της αγάπης  και της κοπελιάς που τη λέγαν Φύλλιδα, τα μετονόμασαν σε "φύλλα". Αυτή, πάνω-κάτω, είναι η ιστορία της αμυγδαλιάς, ιστορία των τελευταίων ημερών του χειμώνα. Κι όπως ανθίζει καθώς αποχαιρετούμε την παγωνιά, έτσι ετοιμάζει  τον καρπό της όταν αποχαιρετούμε τις πολλές ζέστες...

ΠΟΙΗΣΗ ΓΕΩΡΓΙΟΣ  ΔΡΟΣΙΝΗΣ*

 Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά

με τα χεράκια της

κι εγέμισ' από άνθη η πλάτη

η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.

Κι εγέμισ' από άνθη...

ΠΟΙΗΣΗ  ΚΩΣΤΑΣ  ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ*

 Ἔχει στὸν κῆπο μου μιὰ μυγδαλιὰ φυτρώσει

κι εἶν᾿ ἔτσι τρυφερὴ ποὺ μόλις ἀνασαίνει·

μὰ ἡ κάθε μέρα, ἡ κάθε αὐγὴ τηνε μαραίνει

καὶ τὴ χαρὰ τοῦ ἀνθοῦ της δὲ θὰ μοῦ δώσει....

Υπάρχει  όμως  και ο    Μύθος   που  συμβολίζει  την  αγνότητα  της  ψυχής  της  Αμυγδαλιάς  και  την  αγάπη   του  ...βοριά  γι  αυτήν.

Και  τα  δύο (Παραμύθι  και  μύθος)   είναι  πολύ όμορφα!

         

Η Αμυγδαλιά  λοιπόν κατά  το  Μύθο ,ήταν ένα νέο, πανέμορφο και  ροδαλό κορίτσι.

Η μητέρα της την αγαπούσε πολύ, φοβόταν όμως τις κρύες μέρες του χειμώνα να την αφήσει να βγει έξω για να μην κρυώσει. Γι' αυτό το χειμώνα την κλείδωνε στο δωμάτιό της.

Μια μέρα όμως ο Βοριάς πέρασε έξω από το παράθυρό της, την είδε και την ερωτεύτηκε. Πώς όμως θα ερωτεύονταν και αυτή το Βοριά; Τριγυρνούσε θλιμμένος έξω από το παράθυρό της.

Ώσπου μια νύχτα σκέφτηκε να μεταμορφωθεί σε πρίγκηπα. Ο Βοριάς παρουσιάστηκε στην Αμυγδαλιά σαν όμορφος νεαρός άντρας και της ζήτησε αμέσως να παντρευτούν. Εκείνη μόλις τον αντίκρισε τον ερωτεύτηκε και δέχτηκε την πρότασή του.

Μια μέρα λοιπόν, που έλειπε η μητέρα της από το παλάτι, βγήκε έξω τρέχοντας και αγκάλιασε το Βοριά.

Δεν άντεξε την παγωνιά και απ' το κρύο του ξεψύχησε.

Από τότε ντύνεται νυφούλα και δέχεται το άγγιγμα του αγαπημένου της Βοριά κάθε χειμώνα.

                                                                                                    #

"Ρώτησαν την αμυγδαλιά αν υπάρχει Θεός,

και η αμυγδαλιά άνθισε".

Ν.ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

#

Λίγο ακόμα θα ιδούμε

Λίγο ακόμα θα ιδούμε

Τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν

τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν

τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν

Λίγο ακόμα θα ιδούμε

Λίγο ακόμα θα ιδούμε

τα μάρμαρα να λάμπουν, να λάμπουν στον ήλιο

κι η θάλασσα να κυματίζει

Λίγο ακόμα, να σηκωθούμε

Λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα

Λίγο ακόμα, να σηκωθούμε

Λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα

"Γ"