Να είναι, που δεν έχουν πολλοί την ευκαιρία και την τύχη που είχα εγώ...Ίσως ακουστεί μελό, για άλλους γραφικό, για μένα είναι απλά η αλήθεια.
Άλλωστε, ξέρεις τι σημαίνει ανιδιοτελής βοήθεια; Τι σημαίνει μια αυθόρμητη καλημέρα το πρωί; Ακόμη και τα αυθόρμητα γέλια κατά τη διάρκεια του μαθήματος.Εκείνες οι κουβέντες στα κρυφά;Και έπειτα είναι και εκείνες οι παρατηρήσεις του καθηγητή. Επίσης,ξέρεις τι σημαίνει για μένα εκείνη η αγκαλιά; Εκείνα τα αναπάντεχα τηλεφωνήματα μέσα στη νύχτα; Εκείνα τα βράδια που ξημεροβραδιαζόμασταν μπροστά στον υπολογιστή γιατί φοβόμασταν μήπως δεν παραδώσουμε την εργασία; Να, είναι και εκείνα τα αθώα ξενύχτια μας, οι πολύωρες συζητήσεις μας και οι πολύωροι καφέδες μας. Μόνο και μόνο για να μπορέσουμε να πάρουμε δύναμη, μόνο και μόνο για να μπορέσουμε να ολοκληρώσουμε αυτό που ξεκινήσαμε...
Εγώ είχα την τύχη να τα εισπράξω όλα αυτά και ακόμη περισσότερα. Είχα τη τύχη να βρεθώ ανάμεσα σε ανθρώπους που σέβονται τον άνθρωπο, ανάμεσα σε ανθρώπους που προσφέρουν ανιδιοτελώς, ανθρώπους που έχουν μάθει να λειτουργούν σαν ομάδα και ανθρώπους που έχουν μάθει να δίνουν το χέρι στον άλλον όταν το χρειάζεται.
Ναι, εγώ νιώθω τυχερή. Νομίζω και εκείνοι. Το μόνο σίγουρο πάντως, είναι πως γέμισαν τις βαλίτσες εκείνου του ταξιδιού γνώσεων, με όμορφες στιγμές, με εμπειρίες, με εργαλεία και με χρήσιμα εφόδια για το μέλλον τους. Το μόνο σίγουρο είναι πως όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν και εκείνους ο κόσμος θα είναι πιο όμορφος και πιο φωτεινός, ο κόσμος θα γελάει πιο συχνά, θα ελπίζει πιο συχνά και θα εκφράζεται αυθόρμητα χωρίς να σκέφτεται.
Ναι, όσο υπάρχουν άνθρωποι σαν και εκείνους θα θυμάμαι εκείνο το ποίημα του Ρίτσου που έλεγε πως " Κάθε λουλούδι έχει τη θέση του στον ήλιο, κάθε άνθρωπος έχει ένα όνειρο, κάθε άνθρωπος έχει έναν ουρανό πάνω από τη πληγή του και ένα μικρό παράνομο σημείωμα της άνοιξης μέσα στη τσέπη του...
Καλή συνέχεια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου