Πλεόνασμα υπομονής

Του Παντελή Μπουκάλα

«Εχει χάσει την υπομονή του» λοιπόν ο κ. Ντάισελμπλουμ. Μάλιστα. Με την προσδοκία ότι θα πατσίζαμε κάτι, θα μπορούσαμε να του αντιδανείσουμε λίγη από την πολλή δική μας υπομονή εμείς οι Ελληνες... που τόσο μας θαυμάζουν για την αντοχή μας στις θυσίες οι λοιποί αδελφοί Ευρωπαίοι. Και με τον γλυκερό ή σαδιστικό θαυμασμό τους μας ωθούν να σκεφτούμε το μεταφυσικό ερώτημα αν θα χαιρόταν ο αμνός ο άμωμος ο εις σφαγήν αγόμενος στην περίπτωση που λίγο προ του τέλους άκουγε επαίνους για το θυσιαστικό του πνεύμα. Καθόλου μεταφυσικό δεν είναι, πάντως, ένα άλλο ερώτημα: Η υπομονή μας είναι γέννημα μιας σχεδόν παραλυτικής μοιρολατρίας ή απορρέει από μια μικρή, μικρότατη ελπίδα ότι οι απώλειές μας, η οικονομική μας σύνθλιψη και η αυτάδελφή της ψυχική μας κατάθλιψη κάτι θα αποφέρουν; Σίγουρα, κάποιοι εξακολουθούν να ελπίζουν. Αλλά ακόμα και οι πιο ενθουσιώδεις οπαδοί της πειθαρχίας, οι πιο πεισματάρηδες υπερασπιστές των μεταρρυθμίσεων, βλέπουν τις τάξεις τους να αραιώνουν, και όχι πια από μήνα σε μήνα, αλλά μέρα τη μέρα. Γιατί έχουν διαπιστώσει και αυτοί πως η πειθαρχία δεν προορίζεται για όλους, πρωτίστως δε, δεν αφορά όσους ασώτευαν επί δεκαετίες με τον μόχθο των άλλων. Αυτοί συνεχίζουν να σοδιάζουν. Οσο για τον μεταρρυθμιστικό οίστρο, που θα ανακαίνιζε όπως ακούγαμε τη φθαρμένη Ελλάδα και θα έθετε ένα όριο στη διαφθορά της, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από τηλεοπτική αυτοδιαφήμιση. Κανένα από τα εγχειρήματα που δοξολογήθηκαν σαν μεταρρυθμιστικά δεν ξεπέρασε τα μισά του δρόμου. Και μολαταύτα, προ ημερών ακούσαμε εμβρόντητοι τον κ. Στουρνάρα να διαβεβαιώνει πως «η φορολογική μεταρρύθμιση έγινε». Αν εννοεί ως μεταρρύθμιση τη δημευτική πλέον φορολόγηση των ακινήτων και την επιδεινούμενη υπερφορολόγηση μισθωτών και συνταξιούχων, έχει δίκιο. Δεν χρειάζεται, όμως, να είσαι οικονομολόγος για να γνωρίζεις πως το νόημα της φορολογικής δικαιοσύνης δεν είναι ακριβώς αυτό. Και δεν χρειάζεται να είσαι σοφός για να καταλάβεις ότι τέτοιου είδους «μεταρρυθμίσεις» στερεώνουν την πεποίθηση ότι «τίποτα δεν γίνεται και τίποτα δεν θα γίνει». Μια πεποίθηση που αποκαρδιώνει, τραυματίζει βαριά το φρόνημα και οδηγεί στην πλήρη απαισιοδοξία και την παραίτηση.  Για πλεόνασμα απογοήτευσης πρόκειται τελικά. Οχι υπομονής.  kathimerini.gr