«Οι κομμουνιστές θα μας πάρουν τα σπίτια»!

Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος
«Θα έρθουν οι κομμουνιστές και θα μας πάρουν τις γυναίκες»… Αυτό λεγότανε την εποχή που το κράτος δούλευε για τις «Ούλεν», για τις «Κούπερ» και για τις «Πάουερ». Ηταν η ...

εποχή που όσοι διοικούσαν το κράτος έχτιζαν τους «Νέους Παρθενώνες». Στη Μακρόνησο.

Βέβαια όσοι τα έλεγαν αυτά για τους «ανήθικους» κομμουνιστές, ήταν οι ίδιοι που επί των ημερών τους μεγαλούργησαν οι «Τρούμπες». Και στη συνέχεια, πάλι επί των ημερών τους, δοξάστηκαν τα κέντρα… αναψυχής με την ταμπέλα «προσεχώς Βουλγάρες». Σήμερα, δε, όλοι αυτοί οι κήνσορες του συστήματος «πνεύμα και ηθική», και ειδικά όσοι ελέγχουν την βιομηχανία του θεάματος, περιγράφουν την γυναικεία ύπαρξη και εν γένει τις ανθρώπινες σχέσεις με τον εξής τρόπο: «Από κορμί, φωνή κι από φωνή, κορμάρα» (ή κάπως έτσι τέλος πάντων). Όσο για τους κομμουνιστές, αυτοί συνέχισαν να είναι σαν τους υπόλοιπους ανθρώπους. Τουτέστιν να αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα με τις δικές τους γυναίκες. Φανταστείτε τώρα να πηγαίνανε να φορτωθούνε και τις γυναίκες των άλλων…

«Θα έρθουν οι κομμουνιστές και θα διαλύσουνε την οικογένεια»... Αυτό λεγότανε από την εποχή των αρχών του περασμένου αιώνα. Και όσοι το λέγανε, ήταν οι ίδιοι που με την πολιτική τους διαλύανε τις οικογένειες και την κοινωνία ολόκληρη. Εξαναγκάζοντας εκατομμύρια Έλληνες να αφήνουν πίσω μάνες, παιδιά και αδέρφια, και να στοιβάζονται στα καραβάνια της προσφυγιάς αναζητώντας ένα κομμάτι ψωμί στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Το ξαναζούμε σήμερα. Στην Ελλάδα της «σωτηρίας» και της τρόικας, χιλιάδες παιδιά αναγκάζονται από τους ιησουίτες του «πατρίς θρησκεία, οικογένεια» να αφήσουν πίσω μάνες κι αδέρφια ψάχνοντας την ελπίδα πέρα από τα σύνορα της ρημαγμένης Ελλάδας.

«Θα έρθουν οι κομμουνιστές και θα μας πάρουν τα σπίτια και τα χωράφια»… Τούτο δω ήταν – με διαφορά - το «καλύτερο». Υπήρξε το κορυφαίο σλόγκαν της προερχόμενης από τα βάθη των σπηλαίων προπαγάνδας. Έτσι το έλεγαν οι… πατριώτες. Ότι αν έφευγε από τη μέση το «πατριωτικό» κράτος της «Ούλεν», της «Κούπερ» και της «Πάουερ», τότε τα σπίτια και τα χωράφια του κόσμου θα τα παίρνανε οι κομμουνιστές. Ως εκ τούτου, λέγανε οι… πατριώτες, για να έχει ο κόσμος το σπιτάκι του και ήσυχο το κεφαλάκι του, θα έπρεπε να έχουμε ένα κράτος όπου θα κάνουν κουμάντο οι φίλοι της «Ούλεν» - χτες, οι φίλοι της «Ζήμενς», της «Κρουπ» και του Μπόμπολα - σήμερα.

Να τι τους απαντούσε από τότε, ο Αρης:

«Ποιος είναι λοιπόν πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, οπού βρει κέρδη, δε μπορούν να κινηθούν και παραμένουν μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουν τα κεφάλαια τους από τη χώρα μας ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;».

Ε, λοιπόν, εβδομήντα χρόνια μετά από εκείνη την ομιλία του Άρη Βελουχιώτη στη Λαμία, αποδείχτηκε ότι είναι τελικά οι «σωτήρες», είναι τελικά οι «πατριώτες», είναι τελικά οι «φοροδίκαιοι» του συστήματος της «ελεύθερης οικονομίας», που έρχονται να βουτήξουν τα σπίτια του κοσμάκη! Είναι τελικά οι ταγοί ενός κράτους που συναλλάσσεται και συναγελάζεται με ΔΝΤ και με ΕΕ που έρχεται να βουτήξει από τον κόσμο ακόμα και τα χωράφια του! 

Εκεί, λοιπόν, μας φτάσαμε! Να απειλούν ακόμα και τα πεζούλια μας! Να έρχονται με το φοροδρεπανοφόρο και να επιβάλουν το ένα χαράτσι πάνω στο άλλο σε σπίτια και σε γιαπιά! Να έρχονται με το «δίκιο» του «ανακεφαλαιοποιημένου» τραπεζίτη για να βγάλουν στον πλειστηριασμό και τα πεζούλια του κόσμου! Του κόσμου που, αφού πρώτα τον απόλυσαν, τον φτωχοποίησαν και τον χρεοκόπησαν, τώρα, μετά από «κοπρίτη» και «τεμπέλη», τον αποκαλούνε και «μπαταχτσή».

Όλα αυτά υποτίθεται ότι ήταν ανάρμοστα με τα ήθη της «ελεύθερης οικονομίας» μας. Όπου, στην «ελεύθερη οικονομία» μας, αποδεικνύεται ότι μια από τις βασικές ελευθερίες είναι οι τραπεζίτες να βουτάνε τα σπίτια των ανθρώπων του μόχθου. Τα σπίτια που προηγουμένως οι άνθρωποι τα έχουν πληρώσει δυο και τρεις φορές στους τραπεζίτες, αλλά λόγω του καθεστώτος της τραπεζοληστείας δεν τα ξεχρεώνουν ποτέ. Να που αποδεικνύεται ότι στο σύστημα της «ελεύθερης οικονομίας» μας μια ακόμα ελευθερία, είναι φυσικά η ελευθερία του ανελέητου φοροχαρατσώματος που ξεκινάει από το πετρέλαιο θέρμανσης και από το σουβλάκι, περνάει από τα μπετά και τα τούβλα και σταματάει (;) στα μαντριά!

Βέβαια, όσο σωστό είναι ότι όλα αυτά δεν επιδέχονται αμφισβήτηση, άλλο τόσο σωστό είναι εκείνο που διαπίστωνε ο Γκαίτε: «Ποιο πράγμα είναι πιο δύσκολο στον κόσμο; Να δεις με τα μάτια σου αυτό που στέκεται μπροστά σου». Κι αυτό που στέκεται μπροστά στα μάτια μας δεν είναι παρά ένα σύστημα αρπαγής και ταξικής λεηλασίας. Που όμως η αλήθεια του, παρά την οδύνη που προκαλεί, δεν γίνεται πάντα κατορθωτό να διαπεράσει την ανελέητη προπαγάνδα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, άλλοι συνειδητά και άλλοι ασυνείδητα, συνεχίζουν να πορεύονται με γνώμονα την προπαγάνδα και όχι την πραγματικότητα. Δικαίωμά τους. Αν μάλιστα τους κάνει να αισθάνονται καλύτερα, μέχρι που μπορούν ακόμα – ακόμα να δίνουν κι αυτή την εξήγηση: Οτι όλα αυτά συμβαίνουν επειδή ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, ο Στουρνάρας και ο Μπαρόζο, η Λαγκάρντ και η Μέρκελ, είναι… κομμουνιστές!

omaselinou.blogspot.gr