Μόνο μ’ αυτό τον τρόπο μπορώ να φανταστώ....
ότι είναι δυνατόν να επιβιώσουμε. Είναι τόσα πολλά, τόσο περίπλοκα και τόσο επείγοντα όλα όσα θα πρέπει ως κοινωνία ν’ αναθεωρήσουμε και να αλλάξουμε, που ακολουθώντας τους φυσικούς αργούς ρυθμούς της κοινωνικής εξέλιξης, θα χρειαστεί να περάσουν όχι μόνο πολλές δεκαετίες, αλλά και γενιές δεκατέσσερις. Το να φθείρεις και να καταστρέφεις είναι το εύκολο, η δυσκολία βρίσκεται εκεί που πρέπει να δημιουργήσεις, να συνθέσεις, να συγκεράσεις. Στα γρήγορα, μέσα σε τρεις δεκαετίες, ισοπεδώσαμε αξίες και πρότυπα για να εξελιχθούμε σ’ αυτό που σήμερα διατεινόμαστε ότι μας ενοχλεί, μας πληγώνει, μας απωθεί ή μας αηδιάζει.
Εμείς είμαστε. Τι; Επειδή τα βλέπουμε στις τηλεοράσεις ή τα διαβάζουμε στα blogs; Εμείς οι ίδιοι είμαστε, που –μ’ ένα δάχτυλο διαρκώς προτεταμένο– επικρίνουμε και στηλιτεύουμε ο ένας τον άλλον, από πολιτικούς και δημοσιογράφους μέχρι συγγενείς ή γειτόνους, όλους συλλήβδην, γνωστούς κι αγνώστους. Οι «ξερόλες» κι οι παντογνώστες του καφενείου και της πλάκας, της ημιμάθειας και της ασχετοσύνης, του τσαμπουκά και της βαβούρας, οι επαναστάτες του… –να μην πω– κι οι οπαδοί της βολής και της ευκολίας. Οι λάτρεις του «δωρεάν» κι οι οπαδοί του «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα». Οι ψηφοφόροι του «Τσοβόλα δώστα όλα» κι οι αγανακτισμένοι του «Να καεί, να καεί το…».
Εμείς είμαστε. Έχουμε τους Παρθενώνες για να τους κοιτάμε πίνοντας το καφεδάκι μας και τους επισκεπτόμαστε μαζικά μόνο αν πρόκειται να κρεμάσουμε κανένα πανό δυσφημίζοντάς τους παγκοσμίως. Έχουμε τους προγόνους που θυμόμαστε το παράδειγμά τους ευκαιριακά για να κάνουμε γιορτούλες και να «χτυπήσουμε» κανένα τριήμερο. Έχουμε κράτος που το βρίζουμε και να το υπονομεύουμε καθημερινά –αν κι είμαστε απόλυτα εξαρτημένοι απ’ αυτό– απομυζώντας το ταυτόχρονα κι εκμεταλλευόμενοι κάθε υπηρεσία ή λειτουργία του. Έχουμε πολίτευμα δημοκρατικό κι ελευθερία Τύπου και λόγου μόνο για να μπορούμε να γράφουμε, να λέμε και να κάνουμε τα δικά μας, να υπερασπίζουμε το δίκιο –που είναι πάντα με το μέρος μας– και ν’ αυθαδιάζουμε ή και να βιαιοπραγούμε ακόμα κατά παντός, αν τολμήσει να έχει διαφορετική γνώμη.
Εμείς είμαστε κι όσο δεν το παραδεχόμαστε και κλείνουμε τα μάτια, τόσο θα καθυστερεί να βρεθεί το κουμπί, τόσο τα προβλήματα θα πολλαπλασιάζονται, τόσο η μεταξύ μας απόσταση θα μεγαλώνει. Μπροστά στην άβυσσο είμαστε, αλλά όχι όλοι από την ίδια μεριά, άλλοι βρίσκονται στο ένα χείλος κι οι άλλοι στο άλλο κι όμως εξακολουθούμε να φιλονικούμε και να διαγκωνιζόμαστε, όχι ποιος θα τείνει πρώτος το χέρι στον άλλο για να την υπερβούμε και να προχωρήσουμε, αλλά ποιος θα σπρώξει τον άλλο να πέσει πρώτος μέσα. Κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας κι αδυνατούμε να διακρίνουμε την κοινή μας μοίρα και την αλληλένδετη τύχη μας. Νομίζουμε, ότι με ξόρκια κι ευχολόγια είναι δυνατόν να υπερβούμε τα θεόρατα εμπόδια που οι ίδιοι πρώτοι απ’ όλους έχουμε τοποθετήσει στο δρόμο μας. Πιστεύουμε ότι θα δούμε φως στην άκρη του τραγικού τούνελ της κρίσης μόλις κάποιος «από μηχανής θεός» –ποιος άραγε;– ανάψει το φως. Θεωρούμε ότι όλα μπορούν να διορθωθούν και να ξαναβρούμε την ησυχία μας μ’ έναν μαγικό τρόπο δίχως να χρειάζεται να προσπαθήσουμε καθόλου γι’ αυτό.
Εμείς είμαστε, που ψάχνουμε υποκατάστατα της αλήθειας κι ακολουθούμε αληθοφανή ψεύδη, επειδή ξέρουμε ότι η καθαρή αλήθεια θα μας πληγώσει και θα μας πονέσει, θα μας θέσει προ των ευθυνών μας. Κατά βάθος έχουμε συναίσθηση και των λαθών και των παραλείψεών μας, γνωρίζουμε ότι λίγο-πολύ κανείς δεν είναι «αθώος του αίματος». Η επιμονή μας όμως ν’ αποφύγουμε ν’ αλλάξουμε νοοτροπία και τρόπο σκέψης, προκειμένου να διατηρήσουμε με κάθε μέσον αυτή την επίπλαστη και φαινομενική στάση απέναντι στη ζωή και τα πράγματα, είναι τόσο ισχυρή, που παραβλέπει και παραγνωρίζει το σοβαρό ενδεχόμενο μιας καθολικής και βίαιης ανατροπής προς την καταστροφή των πάντων.
Ο ένας περιμένει από τον άλλον –υποδεικνύοντάς του μάλιστα και το τι πρέπει να κάνει– αλλά όσοι τολμούν να προτείνουν ριζικές μεταρρυθμίσεις κι ανατροπές ή όσοι –πολύ περισσότερο– επιχειρούν να δράσουν ανάλογα, αυτομάτως στοχοποιούνται κι επικρίνονται, γιατί οι αποφάσεις τους δεν κατατείνουν στη διατήρηση κι αναπαραγωγή του υφιστάμενου εύθραυστου κι επικίνδυνου –πλέον– status.
Οι κυβερνώντες εξακολουθούν ν’ ακολουθούν τυφλά το μονοπάτι της αναξιοπιστίας. Με διαδοχικούς ελιγμούς και στροφές πασχίζουν να ελέγξουν μιαν ανεξέλεγκτη κι εκτροχιασμένη κρατική μηχανή, που αδυνατεί να εισπράξει ακόμα και τους φόρους που διαδοχικά έχει επιβάλει. Ημίμετρα κι αποσπασματικές ρυθμίσεις επιτείνουν την αβεβαιότητα και τη σύγχυση και ροκανίζουν το χρόνο, που είναι από καιρό αδυσώπητος κι αμείλικτος. Με βήμα σημειωτόν, μ’ επιφυλακτικότητα και δισταγμό υπουργοί ψηλαφίζουν δεξιά κι αριστερά αναγκασμένοι να παλινδρομούν και ν’ αμφιταλαντεύονται μεταξύ της αδήριτης ανάγκης για αποτελέσματα και της αγωνίας για την επανεκλογή τους.
Το κοινοβούλιο, ο ναός της δημοκρατίας, υποφέρει από έλλειψη ουσιαστικού πολιτικού διαλόγου, δημιουργική ανταλλαγή ή και σύγκρουση ιδεών κι απόψεων. Είναι ξεγυμνωμένο από την ομορφιά και το κάλλος της ευπρέπειας, του σεβασμού και του ήθους. Είναι εγκαταλελειμμένο από τους βουλευτές του στο θράσος και την αυθάδεια, στο έλεος αποσπασματικών, κακογραμμένων κι ευκαιριακών ρυθμίσεων, ατελέσφορων ονομαστικών ψηφοφοριών, άβουλων κι ευκαιριακών πλειοψηφιών. Χειμάζεται με καρτερία σε αίθουσες αδιέξοδων κι ατέρμονων επιτροπών, σε πολυσέλιδα κείμενα σιβυλλικών και κατά συνθήκη πορισμάτων. Αντιπολιτεύεται σε κομματικά γραφεία πολυπληθών ημετέρων«έγκυρων κύκλων» και «καλά πληροφορημένων» δημοσιογραφούντων, λογής-λογής και προελεύσεως συντεχνιών και παρασιτούντων παρατρεχάμενων. Βυθίζεται καθημερινά υπό το βάρος σιδηρόφρακτων φρουρών και τεθωρακισμένων διμοιριών, κιγκλιδωμάτων και φυλακίων, το κοινοβούλιο, ο ναός της δημοκρατίας.
«Εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν». Κτίρια, «κλούβες», υπόδικοι, συνοδοί, δικηγόροι, καφέδες ατέλειωτοι και υπομονή αστείρευτη. Φεύγουν σαν τρένα τα δεκαοχτάμηνα, τα «πινάκια» και τα δικόγραφα φυλλομετράνε τους χειμώνες και τις άνοιξες. Η δικαιοσύνη αναζητά με καρτερία στα τυφλά ανάμεσα στα δαιδαλώδη κτίρια, τους πολύβουους διαδρόμους και στις άβαφες αίθουσες την οδό που κατευθύνει με ταχύτητα και ασφάλεια στο διαφανές ξέφωτο της ισονομίας και της ανεξαρτησίας. Μέχρι τότε «Θεέ μου φύλαε».
Εμείς είμαστε όλοι αυτοί κι ο καθένας ξεχωριστά. Αν δεν πάψουμε ν’ αναμασάμε τα προβλήματα και να επαναλαμβάνουμε τις διαπιστώσεις, αν δεν σταματήσουμε να ματαιοπονούμε μ’ ανεφάρμοστες θεωρίες κι ανέξοδες εξαγγελίες, αν δεν αντικαταστήσουμε την υπομονή και την αναμονή με επιμονή και προσπάθεια, αν δεν βάλουμε στη θέση του «εγώ» το «εμείς», δεν πρόκειται ούτε το κουμπί να βρούμε ποτέ, ούτε το φως στην άκρη του τούνελ. Την αλήθεια δεν τη βλέπουμε κατάματα, όχι γιατί μας εμποδίζει το σκοτάδι του τούνελ της ύφεσης και της κρίσης, αλλά γιατί μας τυφλώνουν οι προκαταλήψεις κι οι εμμονές μας, μας εμποδίζει ο κακός εαυτός μας και κανένας άλλος. Αν, επιτέλους, θελήσουμε να τον δούμε, θα μπορέσουμε να τον αντιμετωπίσουμε κι ίσως τότε καταφέρουμε ν’ ανακαλύψουμε και το πόσο εύκολο είναι να φτάσεις και να πατήσεις το κουμπί.
Πηγή: RAMNOUSIA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου