ΜΑΡΤΥΡΙΑ Θαυμαστού γεγονότος και ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ….. δίπλα στον αείμνηστο ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΜΒΡΟΣΙΟ της ΜΟΝΗΣ ΔΑΔΙΟΥ. Με αλήθεια κι ευγνωμοσύνη την καταθέτω.

Μετά από 22 προς 23 πλέον χρόνια από το γεγονός που θα σας αφηγηθώ και σας παρακαλώ να το διαβάσετε αφιερώνοντας λίγο απ` τον χρόνο σας. Θεώρησα πως ήταν καιρός (και με την ευκαιρία έκδοσης του νέου βιβλίου «ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ» για τον Γέροντα Αμβρόσιο που αύριο Σαββάτο απόγευμα θα παρουσιαστεί στο Δαδί ), να δημοσιοποιήσω αυτή την θαυμαστή περίπτωση όπως ακριβώς την βίωσα  και την βιώνω ακόμα τόσο ανακουφιστικά κι ωφέλιμα για μένα, με την ευλογημένη μεσιτεία του Γέροντα Αμβροσίου δίχως αμφιβολία.....

Ένοιωσα  την υποχρέωση να το κάνω, μαζί και με την προτροπή και μερικών καλών φίλων που γνώριζαν το θαυμαστό αυτό γεγονός που τους το είχα  αφηγηθεί παλιότερα. Και με την ευλογία της γερόντισσας τής Μονής μας.

=========================================

Είκοσι δυόμιση σχεδόν χρόνια νωρίτερα. Απρίλιος του 2003. Λίγες μέρες πριν την Πασχαλιά του 2003. Ημέρα Παρασκευή.

Ανέβηκα από νωρίς στο Μοναστηράκι μας για να δω τον  Γέροντα. Αλλά και τις γερόντισσες που ήτανε τέσσερεις ακόμα τότε, μαζί τους `κείνο τον καιρό και δυό πνευματικοκόρες τού Γέροντα που ευλαβικά διακονούσαν στην Μονή.  Είχα έρθει απ την Αθήνα στο χωριό  νωρίς εκείνο το πρωί κι έχοντας κάμποσο καιρό να συναντηθώ με τον Γέροντα θέλησα να ανηφορίσω κατά την Μονή την ίδια εκείνη μέρα.

Ήταν ημέρα Ανοιξιάτικη, ζεστή και όμορφη. Προχωρημένος Απρίλης.  

Ανεβαίνοντας προς την Μονή η φύση ολόγυρα αναστημένη, μυρωδάτη. Γιομάτος ο τόπος  δεξιά κι αριστερά του δρόμου, λουλούδια κι ανθούς και δέντρα με χρώμα πράσινο βαθύ ξανανιομένο. Ανέβαινα αργά επίτηδες και ευχαριστιόμουν ομορφιά , χρώματα και μοσχοβολιές.

Έφτασα  απομεσήμερο στο Μοναστήρι, με την σκέψη, τόσο όμορφη που ήταν η μέρα, αν ήθελε κι ο Γέροντας να πάμε καμιά βόλτα με τ` αυτοκίνητο κατά κει που ο ίδιος θα πιθυμούσε. Τέτοιες κοντινές βολτίτσες κάναμε κάποιες φορές με τον Γέροντα. Κι είχα την αίσθηση κι ίσως την βεβαιότητα, πως πολύ το ευχαριστιόταν αλλάζοντας παραστάσεις, κοιτώντας την φύση ολόγυρα καθώς πηγαίναμε προς τον προορισμό μας, σχολιάζοντας την  μιά και την άλλη εικόνα της διαδρομής. Κι δική μου ευχαρίστηση διπλή και τρίδιπλη….

Ο «Έκτορας», ο γέρικος πια ποιμενικός σκυλάκος του Μοναστηρίου, ανασηκώθηκε σαν μ` είδε και κοντοζύγωσε να ελέγξει μάλλον καλύτερα τον «επισκέπτη». Προχώρησα στο διάδρομο προς τα κελιά. Βρήκα τον Γέροντα στο σκεπαστό κλειστό μπαλκόνι παραδίπλα απ` το κελί του. Καθισμένος στην γνωστή ψηλόπλατη καρέκλα του,  με το μπαστούνι ανάμεσα στις φαρδιές παλάμες του και να κοιτάζει πέρα στο ξέφωτο, κατακεί π` ανεμπόδιστα αφηνόταν  χώρος στο μάτι να περιπλανηθεί. Με είδε και ….μου  `γνεψε με χαμόγελο  καθώς πήγαινα κοντά του. 

Τον  χαιρέτισα, πήρα ευχή, κάθισα κι εγώ δίπλα του στο σκαμνί. Τον ρώτησα πως είναι τα κουράγια του, πως ήτανε τις μέρες που δεν είχαμε ανταμώσει. Φαινόταν καλά ο Γέροντας. Ακμαίος και σαν χαρούμενος μου φάνηκε να είναι.  Κι αυτή την αίσθησή μου  κι εκείνος την επιβεβαίωσε λέγοντας πως καλά αισθανόταν και καλή ήταν κι η διάθεσή του.

Είπαμε τόνα, τ` άλλο, μέρες που `χαμε να ειδωθούμε. Λόγια για πράγματα κοσμικά και για όσα μάθαινε κι εκείνος απ` τους πολλούς προσκυνητές  που φτάναν ως εκεί να του μιλήσουν, να τον συμβουλευτούν,  ζητώντας και παίρνοντας και την ευχή του.

Κάθε λίγο κτυπούσε το τηλέφωνο που ήταν εκεί παραδίπλα πάνω στο τραπεζάκι κι όλο απ` την άλλη άκρη της γραμμής κάποια ψυχή που δοκιμαζόταν απ της ζωής τις αναποδιές,  γύρευε την ευχή του Γέροντα. Τον λόγο του τον παρηγορητικό, τις μεσιτείες του ζητούσαν,  να βρει η προσευχή τους ανταπόκριση απ τον  Θεό, να ακούσει η Παναγιά μας τον  πονεμένο λόγο τους, να αναθαρρήσει ο απελπισμένος άνθρωπος, να ελπίζει ξανά, να νοιώσει πως τον συμπονούν και τονέ νοιώθουν.

Κι όλο ευχές και λόγια τής παρηγοριάς θερμά, βγαίναν απ τα χείλη τού γλυκομίλητου Γέροντα.  Και ανακουφίζαν τις απελπισμένες ζωές  εκείνων που γύρευαν κουράγιο και τον ευχαριστούσαν για τις ευλογίες, τις ευχές και τις πρεσβείες του.

Εγώ εκεί δίπλα στο σκαμνί σιωπηλός καθόμουν.  Άκουγα κι ένοιωθα τον πόνο που μολογιόταν στον Γέροντα και κάποτε σπαρακτικά ακουγόταν ως εμένα. Έβλεπα κι ένοιωθα τα αισθήματα του Γέροντα ζωγραφισμένα στο πρόσωπό του, έτσι που αφουγκραζόταν τους πονεμένους να τον παρακαλούν, να του ζητούν να είναι η προσευχή του θερμή και παρακλητική και γι` αυτούς και για τους δικούς τους που δοκιμάζονται. Να βρούνε  γιατριά ζητούσαν , μα και ν` αντέξουνε στα δύσκολα και τα βαριά που υπομέναν. 

Κι έδινε ο Γέροντας γενναιόδωρα ευχή με πίστη, με δυνατή φωνή βαθιά απ την ψυχή του,  μ` αναστεναγμό, αλλά κι ελπίδα όμως  για `κείνον που την γύρευε,  για να την νοιώσει  βάλσαμο  ο απελπισμένος, να `χει λόγο να πιαστεί, να υπομείνει…….

Περνούσε η ώρα μ` όλα αυτά. Προχώρησε και τ` απόγευμα αρκετά κι έτσι συμφωνήσαμε να αφήσουμε  για άλλη μέρα την μικρή μας βόλτα. Στην κουβέντα μας υστερότερα, μπήκε και το θέμα των κακών συνηθειών. Των αδυναμιών και των παθών που μάς ταλαιπωρούν και μας απασχολούν, μπορεί ακόμα κι απ την νιότη μας ως και τα γερατειά μας Κι όπως τα κουβαλάμε, όλο και θέλουμε ν` απαλλαγούμε απ αυτά, μα ανήμποροι κι αδύναμοι πολύ για τούτο το κατόρθωμα  αισθανόμαστε εμείς  μονάχοι.

Τούτο τ` απόγευμα, ζήτησε στην κουβέντα μας να μάθει ο Γέροντας και τα δικά μου «κολλήματα». Πρώτη φορά την κάναμε τέτοια κουβέντα. Άρχισα να του λέω, ξεκινώντας απ` τον εθισμό μου στο τσιγάρο. Που ήταν μεγάλος και πολύχρονος. Του `μολόγησα  κι άλλα. Θεριακλής  καπνιστής ως τότε εγώ για περσσότερα από 23 χρόνια.  Με ρώτησε,  αν ποτέ προσπάθησα  ν` απαλλαγώ από  τούτο τον «μπελά» και τ` απάντησα πως ποτέ δεν τόκανα αυτό το πράγμα. Γιατί αδύναμο πολύ λογάριαζα τον εαυτό μου για κάτι τέτοιο τόσο πάνω απ` τις δυνάμεις μου .… που ούτε ως σκέψη δεν μ` είχε απασχολήσει. 

Μ` άκουγε προσεκτικά γερμένος κάπως μονόπλευρα προς την πλευρά μου. Με κοίταζε διερευνητικά και στριφογύριζε το μπαστουνάκι στα χέρια του.  Μετά, ίσιωσε κάπως το κορμί, ακούμπησε πίσω στην ψηλή πλάτη της καρέκλας και συγυρίστηκε να βολευτεί μάλλον καλύτερα (έτσι μού φάνηκε εμένα), καθώς εγώ μιλούσα ακόμα μ` άρνηση, πως δηλαδή δεν γίνεται –έλεγα-  κι ούτε κατορθωτό για μένα είναι να αποβάλω μετά κι από τόσα χρόνια, αυτή την βλαβερή παλιοσυνήθεια.  

Κόβετε το τσιγάρο αναρωτήθηκα…??

Σαν τέλειωσα μ` αυτά που τούλεγα, άπλωσε το χέρι του ως να μ` ακουμπήσει κι ήρεμα κοίταξε ψηλά προς τα επάνω. Ύστερα, κοιτώντας πάντα προς τα πάνω, είπε με σιγανή φωνή προφέροντας αργά και καθαρά την κάθε λέξη: 

« ναι… δύσκολο πολύ είναι τούτο το πράγμα να κοπεί …… αλλά που ξέρεις? μπορεί να είναι ανοιχτοί οι ουρανοί κι από `κει ψηλά να μας Ακούει τώρα».

Το είπε αυτό, έκανε μετά μικρή παύση και καθώς τον εκοιτούσα  τα μάτια του σε μιά στιγμή σαν να χαθήκαν. Λες κι «άδειασαν», σαν να μην είχαν κόρες μέσα. Κείνες τις όμορφες τις γαλανές που σαν τις έβλεπες, ποτέ δεν τις ξεχνούσες.  Μείναν μονάχα  με τ` ασπράδι τους γιόματα  τα μάτια αυτά τ` αλλόκοτα  για τη στιγμή εκείνη. Κι ο Γέροντας μού φάνηκε δίχως ανάσα πια!! Η εικόνα του την ώρα `κείνη απόκοσμη, υπερβατική, λιγάκι τρόμαξα  μήπως  στον Γέροντα συνέβη κάτι.

Μα γρήγορα τα μάτια επανήλθαν, οι κόρες ξαναβρήκαν την γνωστή τους θέση, το χρώμα τους  πάλι το ουράνιο μπλέ (εκείνο «Το μπλέ του Παρνασσού» καθώς τιτλοφορεί και το θαυμάσιο βιβλίο του σχετικό με την ζωή του Γέροντα, ο συγγραφέας λογοτέχνης Μιχάλης Λεβέντης ). Η όψη του ίδια ξανά με πριν, γλυκιά και χαμογελαστή. Όλα γίνανε σαν πρώτα. Γαλήνεψα  κι εγώ. Ησύχασα.

Με κοίταζε. Χαμογελούσε. Χτύπησε το μπαστουνάκι του κανά δυό- τρεις φορές στο πάτωμα με τα δυό του χέρια, είπαμε λίγες κουβέντες ακόμα. Αποσώσαμε και το τσάι που από νωρίς μάς είχαν προσφέρει οι γερόντισσες κι είχε ήδη κρυώσει. Και συνόδεψα σιγά-σιγά μετά τον Γέροντα ως το κελάκι του να ξαπλώσει  ν` αναπαυτεί. Τον βόηθησα να βολευτεί, πήρα ευχή,  τον καληνύχτισα και κλείνοντας πίσω μου την πόρτα του κελιού, ούτε που καν  θυμόμουνα  τι έγινε πριν ώρα σαν μιλούσα με τον Γέροντα Αμβρόσιο για  την αιχμαλωσία μου απ το τσιγάρο!  Είδα για λίγο και τις μοναχές …. κι επέστρεψα στο Δαδί στο σπίτι μου  ξανά. Νύχτωνε.

Ήταν Παρασκευή, μέρα όμορφη Απριλιάτικη όπως σας είπα. Το Πάσχα κοντά. Την επομένη, Σαββάτο , η αδελφή μου που είχε έρθει κι αυτή απ` την Αθήνα, παρατήρησε πως δεν κάπνιζα (όπως μού το είπε μετά …). 

Δεν υπέθεσε κάτι, θεώρησε πως μάλλον δεν ήταν κάτι το αξιοπερίεργο …. 

Θα ήταν  εντύπωση τής στιγμής, ίσως σκέφτηκε….  

Την Κυριακή πρωί, τσιγάρο πάλι δεν είδε να καπνίζω αλλά κι ούτε υστερότερα!!  

Μετά το μεσημεριανό τραπέζι που πάντα εγώ είχα κακό συνήθειο να καπνίζω τσιγαράκι κι ένα και δυό. Ξανά δεν είδε να καπνίζω. Κι ως αργά τ` απόγευμα που ετοιμαστήκαμε για την Αθήνα, πάλι τσιγάρο δεν ξαναπρόσεξε στο στόμα μου. Καπνό τσιγάρου  στο σπίτι δεν ξαναμύρισε!! Δεν το παράβλεψε αυτή την φορά  και με ρώτησε ανησυχώντας  αν έτρεχε κάτι σοβαρό γιαυτό που διαπίστωνε. Αν λόγος ιατρικός, πρόβλημα υγείας, το επέβαλαν.

Μονάχα  τότε, σχεδόν δυό μέρες μετά την αντάμωση εκείνη με τον Γέροντα. Δυό μέρες μετά  τ` απόκοσμο εκείνο βλέμμα και τις λιγοστές ψιθυριστές λεξούλες που ακόμα θυμάμαι σαν νάταν χθες: «….που ξέρεις μπορεί να είναι οι ουρανοί ανοιχτοί κι από `κει ψηλά ν` Ακούει».   Μόλις  τότε  Συνειδητοποίησα κι εγώ ο ίδιος …. πως ΔΕΝ ΚΑΠΝΙΖΩ !!! Δεν το πίστευα  πως συμβαίνει.

 Είκοσι και περισσότερα χρόνια αρειμανίως κάπνιζα. Όσο ήμουν ξυπνητός, θυμάμαι να καπνίζω. Παντού και πάντα. Ούτε σκέψη κι ούτε ποτέ  καμιά προσπάθεια να απεξαρτηθώ. Ένοιωθα αδύναμος , ανίκανος για να τα καταφέρω. 

Πως έγινε αυτό  λοιπόν???  

Πώς να συνέβη τούτο τ` απίστευτο???

Πέρασαν δυό –τρεις ακόμα μέρες. 

Ούτε ένα τσιγάρο! 

Καμιά επιθυμία, καμιά στέρηση.  

Ενθουσιάστηκα  όσο το συνειδητοποιούσα  τι μου συμβαίνει. Έξις ετών, δεν με «κατείχε» πλέον!! Πέρασε έτσι  βδομάδα ολόκληρη.  Ξανάφερα στο νου μου ότι  έγινε σ` εκείνη την απογευματινή συνάντηση με τον Γέροντα.  Σκέφτηκα τα λόγια του, εκείνες τις λέξεις μία προς μία. 

  Έτσι  θα έγινε είπα!!  Με την ευχή και την μεσιτεία τού Γέροντα κι ήταν ως φαίνεται «ανοιχτοί οι ουρανοί» κι  άκουσε ο Κύριος, όπως το είχε πει ο Γέροντας!!

Τ` άλλο Σαββατοκύριακο πήγα ανυπόμονα  και πάλι στο Δαδί. Ανέβηκα στο Μοναστηράκι, είδα τον Γέροντα, τού είπα την εμπειρία μου. Του τα είπα όλα όπως γίνανε, όπως τα ζούσα. Και πως από τότε αισθάνομαι να είμαι  απαλλαγμένος απ` την παλιά δεσμευτική μου σχέση  με τον καπνό και με την νικοτίνη του τσιγάρου. Τρία – τέσσερα πακέτα ήταν αυτά …. μεγάλη η καθημερινή μου «δόση» κι εξάρτηση “βουνό” ως τότε.  Μ` ευγνωμοσύνη τον ευχαρίστησα με την καρδιά μου  για την βοήθειά του. Γιαυτή την λύτρωση  που βίωνα.

Ο  Γέροντας με κοίταξε ήρεμα κατάματα  κι είπε: 

  «Εγώ  δεν έκανα τίποτα…. ακούς?? Θέλημα Εκείνου θα ήταν». Αυτό μονάχα είπε και… σώπασε. Τίποτε άλλο!!

Από τότε έχουν περάσει 22 ολόκληρα χρόνια. Στα 23 πάω. Κοντά άλλα τόσα ήταν κι αυτά που κάπνιζα σαν φουγάρο!! Ούτε ξανακάπνισα κι ούτε ποτέ πιθύμησα να καπνίσω από `κείνο τ` απόγευμα. Τ` αντίθετο μάλιστα. 

Θυμάμαι πάντα αυτή την μέρα και με ευγνωμοσύνη σκέπτομαι τον Γέροντα. Την λογαριάζω στην ζωή μου σαν ξεχωριστή ημέρα γιαυτό  το θαυμαστό γεγονός. Γιατί εγώ που τό`ζησα, καλά το ξέρω πως τέτοιο ήταν.  Και πως αλλιώς άλλωστε να την λογαριάζω `κεινη την μέρα …. αφού καθώς είπε κι ο Γέροντας : «….ανοίξανε οι ουρανοί…»  και εισακούστηκε η ευχή του.  Το μαρτυρώ εγώ αυτό, γιατί μου συνέβη και το ζω, καθώς ακριβώς  τ` ομολογώ!! Ας το μάθουν κι άλλοι ….όσοι θελήσουν  να μ`  εμπιστευτούν γι` αυτή την μαρτυρία που είπα πως είναι καιρός και μ` άλλους να την μοιραστώ.  Στην μνήμη του αειμνήστου Γέροντα Αμβρόσιου του Μοναστηρίου μας.

Στάθηκα τυχερός γνωρίζοντας τον Γέροντα Αμβρόσιο. 

Ευλογημένος, για τις μέρες και τις ώρες που βρέθηκα κοντά του απ` το 1999 ως το 2006 που έφυγε για την αιωνιότητα. Με σεβασμό και ευγνωμοσύνη τον σκέπτομαι και τον θυμάμαι πάντοτε. Την ευχή και την ευλογία του να έχουμε όλοι. Κι όσοι τον γνωρίσαμε, αλλά κι όσοι θα τον γνωρίσουν μέσα απ τα βιβλία που έχουν γραφτεί και θα γραφτούν  για την ζωή και την πνευματικότητα του. Κι ίσως και για άλλα θαυμαστά αν το θελήσει η Παναγιά. Θα είναι πάντα στις καρδιές και στο νού μας.   Ήταν ξεχωριστός και φωτεινός.  Άνθρωπος του Χριστού πιστός, μ` ευλάβεια μεγάλη στην Παναγιά μητέρα και βίο ένθεο κι αφιερωμένο

ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ     Θανάσης  Παπακωνσταντίνου…. ευγνώμων.

19/12/2025.