«Όταν οι παιδικοί σταθμοί αδειάζουν…»

Με απογοήτευση παρακολουθώ την έναρξη της φετινής χρονιάς στους παιδικούς σταθμούς των Δήμων της περιοχής μας. 

Αυτό που κάποτε έδινε ζωή και χαρά σε κάθε γειτονιά και χωριό, σήμερα μοιάζει να φθίνει....

Ακόμη και σε μεγαλύτερα χωριά, όπου άλλοτε τα παιδικά γέλια έδιναν ρυθμό στην καθημερινότητα, οι αίθουσες φαίνονται πιο άδειες, με λιγότερα παιδιά να κάθονται στα μικρά τους θρανία. 

Είναι μια εικόνα που πληγώνει, γιατί δεν αφορά μόνο τους αριθμούς, αλλά το ίδιο το μέλλον των τοπικών κοινωνιών μας.

Η μείωση αυτή δεν είναι απλώς στατιστική∙ είναι αντανάκλαση της υπογεννητικότητας, των οικονομικών δυσκολιών των οικογενειών και της συνεχούς ερήμωσης της υπαίθρου. 

Κάθε παιδικός σταθμός που γεμίζει λιγότερο, είναι κι ένα καμπανάκι για το αύριο.

Και ενώ θα έπρεπε να ενισχύονται οι δομές αυτές – ώστε κάθε παιδί να βρίσκει μια ζεστή, ασφαλή αγκαλιά και κάθε γονιός να νιώθει στήριξη – αντίθετα βλέπουμε το αντίθετο: λιγότερα παιδιά, λιγότερη ζωντάνια, περισσότερη ανησυχία για το πού βαδίζουμε.

Δεν μπορώ να μη συγκρίνω το σήμερα με τα χρόνια που οι παιδικοί σταθμοί ήταν γεμάτοι, όταν οι αυλές τους αντηχούσαν από φωνές και παιχνίδια. 

Τότε η κοινωνία μας έδειχνε να έχει μέλλον. 

Σήμερα, οι ίδιες αυλές μοιάζουν πιο σιωπηλές, σαν να καθρεφτίζουν την αδιαφορία των κυβερνώντων απέναντι στο δημογραφικό αδιέξοδο και τις ανάγκες των οικογενειών.

Δυστυχώς, η πολιτεία επιλέγει να κλείνει τα μάτια.

 Όμως η κοινωνία δεν μπορεί να το κάνει∙ γιατί το γέλιο των παιδιών είναι η μόνη πραγματική υπόσχεση για το αύριο.

ΧΜ