Σε χρόνια φτωχά και δίσεκτα, τότε που το μεσημεριανό ήταν ευχή και όχι πρόγραμμα, οι άνθρωποι μάθαιναν να ζουν... λίγο έξω από τον νόμο, αλλά πάντα εντός των ορίων της επιβίωσης.....
Την εποχή εκείνη — προπολεμική και προνοιακά ανύπαρκτη — η φτώχεια δεν ήταν ντροπή. Ντροπή ήταν να σε πιάσουν να κλέβεις χωρίς φαντασία. Η αξιοσύνη του "μάστορα" δεν μετριόταν με την περιουσία του, αλλά με το πόσες φορές είχε ξεγλιστρήσει απ’ τα χέρια του νόμου, αφήνοντας πίσω του χωροφύλακες να ξύνουν τα πηλήκιά τους απορημένοι.
Όρκος μεν, ευφυΐα δε
Οι τότε "πρόχουντες" (δηλαδή οι κρατικοί υπεύθυνοι επί θεμάτων... ηθικής τάξεως) είχαν πείσει το ποίμνιο πως το να ορκιστείς ψευδώς πάνω στο Ευαγγέλιο ισοδυναμούσε με ανακοπή καρδιάς από θεϊκή αγανάκτηση. Κι όμως, όπως συχνά συμβαίνει, ο φόβος του θεού λύγισε μπροστά στη σοφία της ανάγκης.
Και κάπως έτσι, εμφανίζονται στη Σουβάλα δύο ήρωες του... τοπικού αστικού θρύλου: ο Παπαθύμιος και ο Κατσαρός — γνωστοί και ως το «δίδυμο των αλάνθαστων αθώων». Ο ένας με μυαλό-ξυράφι, ο άλλος με γερά μπράτσα και ακόμα πιο γερή αίσθηση του θεατρικού όρκου.
Το μεγάλο κόλπο με τα σιτάρια
Η αποθήκη του Καρούζου ήταν τίγκα — όχι από αμαρτίες αλλά από σιτάρι. Και το δίδυμο της ανάγκης αποφάσισε πως ήταν καιρός να "συμμετάσχει" στον φετινό θερισμό. Έτσι, ο Παπαθύμιος φορτώνει τον Κατσαρό στους ώμους του, εκείνος παίρνει τα σακιά και καβαλά τον σύντροφό του τα μεταφέρει έξω, στο μουλάρι.
Μετά, όπως κάθε σωστό έργο, έρχεται η ώρα της κάθαρσης – ή μάλλον της ανάκρισης.
Οι χωροφύλακες, Ευαγγέλιο ανά χείρας, ζητούν ορκωτά την αλήθεια:
"Ορκιστείτε πως δεν μπήκατε στην αποθήκη!"
Ο Παπαθύμιος με το χέρι στο ιερό βιβλίο αναφωνεί:
"Αν άπλωσα τα χέρια μου να πάρω από την αποθήκη σακί με σιτάρι, να μου κοπούν τα χέρια."
Και ο Κατσαρός, ακολουθώντας με δέος:
"Αν πάτησε το πόδι μου στην αποθήκη, να μου κοπούν τα πόδια."
Καθαροί.
Όπως πάντα.
Διότι τίποτα δεν έπιασαν με τα χέρια.
Τίποτα δεν πάτησαν με τα πόδια.
Αλλά έκλεψαν.
Όπως ξέρει να κλέβει μόνο η φτώχεια με μυαλό.
Κι αν νομίζετε πως ήταν αποκλειστικό προνόμιο της Σουβάλας...
...γελιέστε. Κάθε χωριό είχε τους δικούς του "ευφυείς παραβάτες", τους πονηρούς μερακλήδες του χτες. Απλώς — να τα λέμε και αυτά — στη Σουβάλα το πήγαιναν λίγο παραπάνω.
Ίσως γιατί είχαν και περισσότερη φτώχεια.
Ίσως γιατί είχαν και περισσότερο μυαλό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων του Πολύδροσος Παρνασσού.
Διατηρήστε τα σχόλιά σας ευγενικά, πολιτισμένα και ουσιώδη. Σχόλια με υβριστικό περιεχόμενο ή προσβολές θα διαγράφονται.
Παρακαλούμε, διαβάστε την Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων πριν σχολιάσετε. Να αποφεύγετε να γράφετε ανώνυμα. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν δημοσιευθούν.