Καιρός να γνωρίσουμε έναν ακόμα «ξεχασμένο» Δαδιώτη ευεργέτη!!

Τον αείμνηστο ΕΥΣΤΑΘΙΟ ΖΑΦΕΙΡΑΚΟ. Και την σύζυγό του Νίκη Ζαφειράκου. Χρέος μας να γνωρίζουμε. Για να τιμούμε όπως πρέπει και να ευγνωμονούμε τούς αξίζει.

 

Του Θανάση Παπακωνσταντίνου

Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος τόπος μικρός σαν τον δικό μας, που να γέννησε, να ανάθρεψε και να ευτύχησε να δεχτεί γι` αντίδωρο ευγνωμοσύνης κι αγάπης, τις ευεργεσίες και την έμπρακτη βοήθεια τόσων πολλών (αναλογικά) παιδιών του!! ....

Είχαμε ως Δαδιώτες την τιμή και την ευλογία να έχουμε ανάμεσά μας συμπολίτες μας (όλοι τους βέβαια της διασποράς….!!) με παραδειγματική φιλοπατρία , ένθερμη αγάπη, ανιδιοτελές ενδιαφέρον και διαρκή έγνοια για την γενέτειρα. Έμπρακτη απόδειξη αυτών των ειλικρινών συναισθημάτων τους, οι αξιέπαινες και αξιομνημόνευτες πράξεις τους που συγκινούν και παραδειγματίζου και που γιαυτές υπερηφανευόμαστε!!

Σκοπός τού σημερινού σημειώματος δεν είναι βέβαια να ασχοληθούμε με όλους μαζί αυτούς τους εξαίρετους συμπατριώτες μας που τίμησαν και ευεργέτησαν τον τόπο μας. Ούτε ο διαθέσιμος χώρος επαρκεί για κάτι τέτοιο κι ούτε στην πρόθεσή μας είναι μιά «ομαδική» παρουσίαση, που μάλλον θα αδικούσε και την προσωπικότητα και την προσφορά τού καθενός τους.

Τιμητικότερη και καλύτερη επιλογή θεωρούμε πως είναι , η ξεχωριστή για τον καθένα τους παρουσίαση όπως επιλέξαμε να κάνουμε σήμερα για έναν απ` τους εκλεκτούς αυτούς συντοπίτες μας (δυστυχώς όμως κυριολεκτικά άγνωστο και ξεχασμένον ως τώρα), που δεν λησμόνησαν ποτέ τον τόπο που τούς ανάθρεψε και στα στερνά τους τον ευεργέτησαν κιόλας σημαντικά. Έτσι κι αυτός ο Δαδιώτης που θα γνωρίσουμε σήμερα, είδε την πολλή αξιόλογη προσφορά του ως χρέος και οφειλόμενη συμβολή στο έργο και στους σκοπούς του «ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΔΑΔΙΩΤΩΝ».

Θέλησε να συνδράμει και να δυναμώσει με την δωρεά του την δράση και την αποτελεσματικότητα τού συλλογικού φορέα των Δαδιωτών της Αθήνας. Ενισχύοντας τον σκοπό του, να κρατά γερά τις πολύτιμες γέφυρες επικοινωνίας , αδελφοσύνης και αλληλεγγύης των Δαδιωτών της Αθήνας, με την γενέτειρα και όλους εκείνους τούς συγχωριανούς, που κάποτε κι αυτός νεαρός ακόμη τότε, άφησε πίσω του φεύγοντας απ` το Δαδί για την μεγάλη πόλη. Την πρωτεύουσα της πατρίδας, με όνειρα, φιλοδοξίες κι ελπίδες για την ζωή που ξανοιγόταν μπροστά του και η πόλη τις υποσχόταν!!

Αγαπητοί φίλοι και συμπατριώτες. 

Πριν από 115 χρόνια γεννήθηκε στο Δαδί ένα άξιο τέκνο του, που πολύ αργότερα έμελε να προστεθεί το όνομά του στην χορεία των μεγάλων Δαδιωτών ευεργετών και δωρητών (άλλο θέμα… αν όλοι εμείς αγνοούμε μάλλον ως και την ύπαρξη ακόμα αυτού του ανθρώπου…).

Το 1909 είδε στον τόπο μας το πρώτο φως της ζωής ο Ευστάθιος Ζαφειράκος. Παιδί μιάς τυπικής αγροτικής οικογένειας του χωρίου μας, με γονιούς την Ασήμω και τον Γεώργιο Ζαφειράκο δουλευτές στην λιγοστή δική τους γη , αυγάτισε με τον ερχομό του αριθμητικά την οικογένεια που είχε ακόμα άλλα τρία παιδιά. Δυό αδελφούς είχε ο Ευστάθιος , τον μεγαλύτερό του Δημήτριο και το στερνοπαίδι Θεοδόση και μιά αδελφή την Αικατερίνη. Εξαμελής η φαμελιά κι οι δυσκολίες εκείνων των καιρών πολλές και μεγάλες. Εξάχρονο τον έφερε η μάνα ως την πόρτα του Δημοτικού σχολειού, όπου κι έμαθε τα πρώτα γράμματα. Κι αφού μετά τελείωσε και την δευτεροβάθμια εκπαίδευση στο Γυμνάσιο τού Δαδιού , συνέχισε αμέσως ως φοιτητής στην Νομική Σχολή Αθηνών.

Στο δεύτερο προς το τρίτο έτος φοίτησης , η ζωή αποφάσισε να τον δοκιμάσει και να δυσκολέψει πολύ τον δρόμο του.

Η αδόκητη απώλεια του πατέρα του τότε , τον ανάγκασε να διακόψει τις σπουδές του στην Νομική, για οικονομικούς κυρίως λόγους και σωρό άλλα προβλήματα που επέφερε αυτό το δυσάρεστο γεγονός. Η εξαιρετικά δύσκολη οικονομικά συνθήκη που διαμορφώθηκε απ` τις εξελίξεις αυτές και η ανάγκη τής επιβίωσης αφού ο πατέρας-προστάτης έλλειψε, τον οδήγησε στην απόφαση να γραφτεί στην Σχολή Χωροφυλακής την οποία ως μελετηρός και πρόθυμος που ήταν, τελείωσε διακριθείς για την επίδοση και την επιμέλειά του!!

Αποφοιτώντας απ` την Σχολή εντάχτηκε στην Υπηρεσία και έκτοτε υπηρέτησε ως Αξιωματικός της Χωροφυλακής σε αρκετά μέρη της Ελλάδος μέχρι την συνταξιοδότησή του στα μέσα περίπου της δεκαετίας του 70` προς το 80`. Διακρινόταν για το ήθος του, την σοβαρότητά του, την υπευθυνότητα και την προσήλωσή του στο καθήκον και τον όρκο του. Ήταν δε ιδιαίτερα φιλομαθής , εξαιρετικά φιλόπατρις και καλοπροαίρετος άνθρωπος , με θερμό ενδιαφέρον και έγνοια πάντα για το χωριό του και τους συγχωριανούς του.

Υπήρξε απ` τα ιδρυτικά! μέλη τού «ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΔΑΔΙΩΤΩΝ». Στενός και πολύτιμος συνεργάτης όπως και πολύ καλός φίλος με τους κατά καιρούς Προέδρους τού ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ (ιδιαιτέρως με τον Ιωαν. Σταματόπουλο, τον Δημ. Στρογγύλη και τον Σοφοκλή Παπακώστα). Στάθηκε δίπλα τους δυναμικά βοηθητικός  και πάντοτε πρόθυμος να προσφέρει στην κοινή προσπάθεια αφού τον διέκρινε η θερμή αγάπη και η διαρκής μέριμνα για την γενέτειρα.

Στις 27 Μαρτίου του 2.000, έφυγε από κοντά μας για τούς άλλους κόσμους πλήρης ημερών στα 91 χρόνια του. 

Σαράντα (40) μέρες μετά την εκδημία του, ανοίχτηκε η Διαθήκη του με την οποία κατέλειπε υπέρ του ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΔΑΔΙΩΤΩΝ το 80% ενός Διαμερίσματος 66 τμ σε κεντρικό σημείο του Δήμου Αθηναίων (περιοχή Αγίου Νικολάου Αχαρνών και επί της οδού Αιακού 12). 

Λίγο αργότερα και η σύζυγός του, αείμνηστη Νίκη Ζαφειράκου με την οποία έζησε μαζί της αρμονικά κι αγαπημένα όλα τα χρόνια της ζωής του, δώρισε και αυτή το υπόλοιπο 20% τού Διαμερίσματος σε μνήμη τού συζύγου της -και μάλλον κατά επιθυμία του-, την οποία η αείμνηστη και καλή σύζυγός του Νίκη, σεβάστηκε απολύτως!!

Ο Ευστάθιος  Ζαφειράκος εμφορούμενος από αγνά αισθήματα φιλοπατρίας και επιθυμώντας να βοηθήσει εμπράκτως και ουσιαστικά το έργο και τις προσπάθειες τού «ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ». Με σκοπό την ενδυνάμωση της συνοχής , της συνεργασίας και της αλληλεγγύης μεταξύ των Δαδιωτών της Αθήνας. Αλλά και την υποστήριξη διατήρησης ακατάλυτης τής σχέσης μεταξύ της γενέτειρας και των αποδήμων συμπατριωτών τής Αθήνας και γενικότερα τής διασποράς. 

Και ενώ δεν διέθετε μεγάλη περιουσία , αγαπητικά και γενναιόδωρα προς το χωριό του και τους συγχωριανούς του, δώρισε κυρίως απ` το περίσσευμα της καρδιάς του, αυτό το μοναδικό διαμέρισμά του στον ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΔΑΔΙΩΤΩΝ.  

Μεγαλειώδης και θαυμαστή η πράξη του!! Φιλοπατρίας απόδειξη και άξια παντοτινής μνημοσύνης. Όπως και της αείμνηστης συζύγου του Νίκης , που τουλάχιστον εγώ, εκτιμώ την χειρονομία της ως ακόμη γεναιοδωρότερη και αξιοεπαινότερη (γιατί έγινε από μη Δαδιώτισσα ….επιτρέψτε μου να θυμίσω).

Από τότε και μέχρι τώρα, ένα περίπου σταθερό μηνιαίο είσοδο για το ταμείο τού ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ, αποτελεί το ενοίκιο απ` το Διαμέρισμα των αείμνηστων δωρητών Ευσταθίου και Νίκης Ζαφειράκου, που έτσι πάντα μαζί πρέπει ( και προτείνω ) να θυμόμαστε και να τιμούμε. Είναι πολλή σημαντική η οικονομική αυτή συνεισφορά στα οικονομικά του Συλλόγου, που ίσως να αγγίζει και τα 75-80.000 ευρώ αν υπολογίσουμε το σύνολο των πιθανών μισθωμάτων αυτού του Διαμερίσματος για το διάστημα της εικοσιπενταετίας ως σήμερα.

Αγαπητοί συμπατριώτες. Προσωπικά δεν γνώριζα καθόλου για όσα σήμερα παρουσιάζουμε. Γιατί ποτέ μέχρι προχθές ΔΕΝ έτυχε να ακούσω ή να διαβάσω κάτι για τον Ευστάθιο Ζαφειράκο, την σύζυγό του και την ευεργετική τους πράξη. Συμπτωματικά πριν λίγες μόλις μέρες, ήρθε ακροθιγώς σε γνώση μου ( ως πιθανότητα να έχει συμβεί κάτι τέτοιο κατά το παρελθόν… ).

Με άγγιξε και με ευαισθητοποίησε αυτή η πληροφορία , ενδιαφέρθηκα και κινητοποιήθηκα αμέσως  να ενημερωθώ για τον θερμό και γενναιόδωρο αυτόν πατριώτη που δυστυχώς αγνοούσα (όπως νομίζω, σχεδόν και το σύνολο των συμπατριωτών μας αγνοεί!). Ρώτησα αρκετούς κι αφού ερευνώντας κάτι επιτέλους έμαθα για `κείνον , την σύζυγό του και την δωρεά τους. Σωστό θεώρησα να θέσω και σ` όλους σας υπόψη  ο,τι έμαθα για την προσωπικότητά του, την ζωή του και το ακριβό του δώρο προς τους Δαδιώτες. 

Του οφείλουμε παντοτινή ευγνωμοσύνη και σημειώνω πως είναι ανεπίτρεπτη παράληψη να ΜΗΝ γνωρίζουμε κι εκείνον και την πράξη του.

Θεώρησα λοιπόν χρέος μου να αναδείξω την προσφορά και την ευεργεσία του. Και να δώσω μαζί κι ένα μικρό βιογραφικό τού αείμνηστου ευεργέτη μας, με τα λιγοστά στοιχεία που κατάφερα να βρώ και ευχαριστώ ιδιαίτερα όσες και όσους . Θεωρώντας δεδομένο πως οι συντριπτικά περισσότεροι Δαδιώτες…. αν όχι κι όλοι! και ειδικότερα οι νεότεροι ,  αγνοούν παντελώς όπως και διαπίστωσα, την ύπαρξη αυτού τού ανθρώπου κι ακόμα περισσότερο  το τι αξιομνημόνευτο έπραξε για τον «ΣΥΝΔΕΣΜΟ» και τους συμπατριώτες του.

Ελπίζω μόνο, να μπόρεσα με το σημερινό αυτό σημείωμα να σάς τον «γνωρίσω» έστω και τώρα μετά τόσα πολλά χρόνια που η λήθη συντελούσης και της αδιαφορίας μας , είχε σβήσει σχεδόν τα ίχνη και τής πράξεως και του ανθρώπου! Κι αυτή η λησμονιά ΔΕΝ τού πρέπει και δεν μας τιμά. Ας αποτελεί πλέον για όλους μας ένα τρανό παράδειγμα έμπρακτης απόδοσης ευγνωμοσύνης , αγάπης και εκτίμησης τόσο προς την γενέτειρα όσο και τους συμπατριώτες του που πάντα εκτιμούσε και νοιαζόταν.

Είναι πολλή σοβαρή η ευθύνη μας που τόσα χρόνια έμενε άγνωστη η πράξη του, όπως κι ο ίδιος ως Δαδιώτης και ευεργέτης. Να αποκατασταθεί πρέπει και είναι υποχρέωσή μας για την υστεροφημία που τού αξίζει , να φυλαχθεί η μνήμη του στην «Δαδιώτικη Κιβωτό» της μνημοσύνης. Που εκεί πρέπει ευγνωμονούντες εμείς , να διασώζουμε τις προσωπικές ιστορίες των σημαντικών συμπατριωτών μας που τίμησαν τον τόπο μας, τον ωφέλησαν κατά πως μπόρεσε ο καθένας τους και συνειδητά τον ευεργέτησαν.

Και κάθε φορά που η λήθη, ίσως μαζί και με την αμέλειά μας, φαίνεται να ξεθωριάζουν και να σκεπάζουν την θύμησή τους. Να την ανασύρουμε πάλι και πάντοτε πρέπει απ` αυτή την πολύτιμη ‘’Κιβωτό’’ της μνημοσύνης. Που οφείλουμε να την διατηρούμε παντοτινή και για τις προσωπικότητες τού τόπου μας και για τις εξαιρετικές τους πράξεις που δεν τους πρέπει λησμονιά, όπως και του αείμνηστου Ευσταθίου Ζαφειράκου και τής συζύγου του Νίκης.

Αντί μνημοσύνου.  Με χρέος και τιμή.

Θανάσης Παπακωνσταντίνου 18/7/2025