Η ΓΕΦΥΡΑ ΤΗΣ ΒΕΛΙΤΣΑΣ. - Του Παναγιώτη Δημάκη

Η Βελίτσα, είναι ένα από τα σημαντικά τοπόσημα τής  Κοιλάδας τού Κηφισού, πού σέρνει με το όνομά της, χιλιετιών Ιστορία και πολιτισμό και αναφέρεται από πλήθος περιηγητών, ιστορικών, ιστοριογραφούντων κ.α. ....

Το κυριότερο δε, για τήν Μυθολογία της, αφού θεωρείται κσι είναι, Μητρόπολη τών Φωκέων και οι Τιθορείς επιδείκνυαν, στήν περιοχή των, τούς τάφους, τών  επωνύμων ηρώων γεναρχών των, Φωκέων  Φώκου και Αντιόπης. 

Στα   τέλη τής  Τουρκοκρατίας, η Βελίτσα  ανήκε, όπως  και όλη η δυτική όχθη τού ποταμού, στήν επαρχία Λειβαδιάς και αποτελούσε το εμπορικό κέντρο, τού μέσου ρού τού  ποταμού και διακινούσε τα προϊόντα υφαντικής, υλοτομίας και κατεργασμένης ξυλείας, ξυλοτεχνήματα κ.λ.π., εκτός τών πλουσίων αγροτικών προϊόντων. 

Η σχηματοποίηση και η νέα  Διοικητική διαίρεση, τού  Ελληνικού κράτους, δημιούργησε τον μεγαλύτερο  Δήμο τής Λοκρίδας το 1840, με τήν συγχώνευση, συνένωση  της, με τον ομόαιμο, όμορο, Δήμο Ελατείας, πού  διήρκεσε, μέχρι το 1874, ότε οι γνωστές αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις, επαναδιαχώρισαν τούς Δήμους, με αποτέλεσμα τήν  συρρίκνωση των. 

Παρά ταύτα η οικονομική δραστηριότητα, εξακολουθούσε φθίνουσα, αλλά ζώσα,  μέχρι σήμερα και οι ανάγκες Επικοινωνίας και ασφαλούς προσβάσεως, κατέστησε αναγκαία, εκ τών πραγμάτων,  τήν κατασκευή επί τού Καχάλη και τήν ζεύξη του, γεφύρας, πού λειτουργούσε, μέχρι τότε και ώς πρώτη γραμμή αμύνης, τής Πόλης. 

Η διασωθείσα δε φωτο, είναι  η αιτία τής μικρής τούτης αναφοράς και αποτελεί τεκμήριο και οδηγό, μελλοντικών ερευνών, για τήν εξέλιξη τής Υδρονομίας τής περιοχής και τού τόπου  μας.