Να υπάρχει ή να μην υπάρχει;
Πριν από πολλά χρόνια, σε μια συζήτηση μεταξύ ενός ηλικιωμένου ζευγαριού στο χωριό μας, το Παλαιοχώρι, υποστήριζε η γυναίκα πως άμα έχεις λεφτά όλα γίνονται......
Ο γέρος δεν μίλησε. Έναν χειμώνα το χιόνι έπεσε βαρύ, σκεπάζοντας τα πάντα. Αποκλείστηκαν σπίτια, δρόμοι, τηλέφωνο δεν υπήρχε και κάθε δυνατότητα μετακίνησης και επικοινωνίας ήταν σχεδόν απαγορευτική. ‘’Γριά, πες τώρα στα λεφτά να παν να φέρουν ψωμί’’, ήρθε αφοπλιστικά η φωνή της δικαίωσης.
Αυτή η ιστορία, ήρθε στο μυαλό μου τώρα, που όλα τα δεδομένα έχουν ανατραπεί. Ποιος θα το φανταζόταν άραγε, ότι όλος ο κόσμος θα αποκλειόταν αναγκαστικά στο σπίτι του; Η καθημερινότητα μας στο κοντινό παρελθόν, μοιάζει ήδη πολύ μακρινή. Περπατάς στο χωριό και δεν κυκλοφορεί ψυχή. Το μοναδικό μέρος που θυμίζει ότι υπάρχει εδώ μία ζωντανή κοινότητα, είναι το μικρό μας παντοπωλείο.
Η Ελένη εξυπηρετεί φορώντας γάντια μίας χρήσης, κι ο καθένας περιμένει τη σειρά του έξω από το μαγαζί τηρώντας τις αποστάσεις, στη σπάνια περίπτωση που εμφανιστούν την ίδια ώρα περισσότερα από δύο άτομα. Είδη, όπως αντισηπτικά και οινόπνευμα που ακόμα και στο σούπερ μάρκετ της Αμφίκλειας παρουσίαζαν έλλειψη κάποιες ημέρες, εδώ πάντα υπήρχαν. Επίσης, είναι ασυγκρίτως πιο ασφαλές για την υγεία, να ψωνίζει κανείς εδώ από το όποιο σουπερμάρκετ της περιοχής. Ανα πάσα στιγμή, ο καθένας μπορεί να πάρει τηλέφωνο στο ‘’Παντοπωλείο του Μαρουλά’’ και να πει τι θέλει να του φέρουν στο μαγαζί τις επόμενες ημέρες. Όσο για τη βοήθεια που παρέχουν ο Αλέξανδρος με την Ελένη, πηγαίνοντας οι ίδιοι τις παραγγελίες στους πιο ηλικιωμένους, μάλλον θα πρέπει να μας χαροποιεί ως Παλαιοχωρίτες. Δεν θέλει άλλωστε και μεγάλη σοφία να καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι, ιδιαίτερα για τα γεροντάκια που κινούνται με δυσκολία και δεν έχουν βοήθεια από κάποιον, να μπορούν να εξυπηρετούνται με αυτόν τον τρόπο, καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Ούτε χρειάζεται να φθάσουμε σε αυτή τη φάση για να το αντιληφθούμε . Κι όμως….
Ακόμα κι αυτές τις δύσκολες ημέρες που αναδείχθηκε ακόμα περισσότερο η σπουδαιότητα της ύπαρξης ενός παντοπωλείου στο μικρό μας χωριό, ελάχιστοι ήταν οι επιπλέον πελάτες που προστέθηκαν στους λίγους αλλά σταθερούς που στηρίζουν τη λειτουργία του, γεγονός που κάνει την βιωσιμότητα του ιδιαίτερα προβληματική. Με τη συμπεριφορά μας το οδηγούμε στο κλείσιμο. Εμείς οι ίδιοι που χαρήκαμε όταν πρωτοάνοιξε. Εμείς οι ίδιοι που θα λέμε ‘’τι κρίμα’’, όταν δεν θα υπάρχει πια. Όχι τίποτ’ άλλο, δεν θα έχουμε και τίποτα να τους προσάψουμε, αφού τόσο η Ελένη όσο και ο Αλέξανδρος είναι ευγενικοί και φιλικοί, ακούνε και πραγματοποιούν τις επιθυμίες των πελατών τους, πάντα προσπαθούνε για το παραπάνω, το μαγαζάκι είναι πεντακάθαρο, τα προιόντα τους, όπως όσπρια, φρούτα και λαχανικά είναι εξαιρετικής ποιότητας και οι τιμές τους λογικότατες.
Αυτή είναι η υποστήριξη που αξίζει σε δύο νέους ανθρώπους οι οποίοι ήρθαν να μείνουν με τα τρία παιδιά τους, στο Παλαιοχώρι; Έτσι ενθαρρύνουμε όσους παίρνουν τη γενναία απόφαση να εγκαταλείψουν την πόλη, να επιστρέψουν στον τόπο καταγωγής τους, δίνοντας ζωντάνια στο χωριό, αποτρέποντας την ερημοποίηση στο άμεσο μέλλον; Τόσο δύσκολο είναι να καταλάβουμε ότι η βιωσιμότητα όχι μόνο του παντοπωλείου αλλά και των υπολοίπων μαγαζιών, συνδέονται με την ποιοτική βιωσιμότητα του χωριού μας;
Αν αντιλαμβανόμαστε την ατομική μας ευθύνη για το καλό του συνόλου, τότε η στήριξη των μαγαζιών αποτελεί πράξη ουσιαστικής αγάπης για τον μικρό μας τόπο. Ή θα τον ποτίσουμε να ανθίσει ή θα τον αφήσουμε να μαραθεί και να σβήσει.
Πρόεδρος της Κοινότητας Παλαιοχωρίου
Δημήτρης Κάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου