ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΣΟΥΒΑΛΙΩΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ «ΚΟΡΟΜΗΛΙΑ»ΠΑΡΝΑΣΣΟΥ. ΠΟΤΙΣΜΕΝΗ ΜΕ ΑΙΜΑ ΑΔΕΡΦΙΚΟ. Του Δημήτρη Κατοίκου

Η «Κορομηλιά» είναι η τρίτη στη σειρά μιας διάταξης  αλλεπάλληλων κορυφών του όρους Παρνασσός, που ξεκινούν  από το οροπέδιο της «Μισκλίτσας»,(υψόμ.1437μ) και εκτείνονται προς βορρά, με κατάληξη το «Μύτικα» της «Μεγάλης Ράχης» στην κοιλάδα του άνω ρου του Φωκικού Κηφισού.(Υψόμ.284μ)......

Οι κορυφογραμμές αυτής της οροσειράς σχηματίζουν τον ανατολικό ορίζοντα του λεκανοπεδίου που ορίζουν οι βορειοδυτικές πλαγιές του Παρνασσού, οι δυτικές του Καλλιδρόμου και οι ανατολικές της Οίτης. Όλη η κορυφογραμμή του ορεινού αυτού βραχίονα αποτελεί και τα όρια των Νομών Φθιώτιδας και Φωκίδας.

Από το 1971 φιλοξενεί  Τριγωνομετρικό Σημείο Γ.Υ.Σ. ΙV τάξεως, με ακριβείς συντεταγμένες: 38,613 Ν. - 22,569 Ε και υψόμετρο 1255μ. Η θέα από το σημείο κόβει την ανάσα. Κυρίως προς ανατολάς, υπερφαλαγγίζει τον χαμηλό Καλλίδρομο και αντικρίζει την Όθρυ, το Χλωμό και τις  βουνοκορφές της Εύβοιας. Η χλωρίδα του σημείου υπέστη ολοκληρωτική καταστροφή προς την πλευρά της Αμφικλείας κατά την πυρκαϊά του Αυγούστου του 1977, ενώ προς την πλευρά του Πολυδρόσου, λόγω του ευνοϊκού ανέμου, έμεινε σχεδόν ανέπαφη. Η τεχνητή όμως και φυσική αναδάσωση στα χρόνια που μεσολάβησαν, έχει αντικαταστήσει το δάσος με μαύρη πεύκη σε ικανοποιητική  ανάπτυξη και πυκνότητα. Μέχρι την πυρκαϊά του 1977, η προσπέλαση προς την κορυφή της Κορομηλιάς ήταν εφικτή μόνο από ένα ανηφορικό ελικοειδές μονοπάτι που άρχιζε από τη θέση «Υψωμένος Πεύκος» της Αηλιόστρατας και μέσα από ένα αβαθές ρεματάκι οδηγούσε στην κορυφή. Μετά την καταστροφή, διανοίχτηκαν δύο ακόμη δασικοί αμαξιτοί δρόμοι μέχρι τη βάση της πλαγιάς και η προσπέλαση γίνεται πλέον πανταχόθεν και μόνο πεζή.

Προφανώς το όνομα της βουνοκορφής προέρχεται από τις πάμπολλες αγριοκορομηλιές που φύονταν (και φύονται) στις ξέφωτες λακκούλες της νότιας πλευράς του λόφου, που κατά το παρελθόν σπέρνονταν με σιτηρά. 

Λόγω της στρατηγικής της θέσης, η Κορομηλιά έγινε θέατρο πολεμικής σύγκρουσης κατά τη διάρκεια της εμφύλιας διαμάχης των ετών 1946-1949. Ήδη από την έναρξη των εμφυλίων συρράξεων,(Μάρτιος 1946), ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδος (Δ.Σ.Ε.), είχε υπό τον έλεγχό του τα πλέον στρατηγικά σημεία του κορμού της Στερεάς Ελλάδας. Ειδικότερα για την περιοχή Παρνασσού είχε αναπτύξει δύναμη τριών Ταγμάτων μαχητών και μαχητριών, οργανωμένων σε στρατιωτικό σώμα με την επωνυμία «Ταξιαρχία Παρνασσίδος», διοικουμένη από τον Αντιστασιακό και μετέπειτα Πολιτικό Βασίλη Πριόβολο. (Καπετάν-Ερμή 1918-2018). Διαρκούντος του 1947, η Κορομηλιά οχυρώθηκε αριστοτεχνικά από τον ΔΣΕ, προκειμένου να καταστεί απροσπέλαστη και να αποτελέσει ασφαλή βάση εξορμήσεως. Κατά μήκος του μοναδικού  μονοπατιού, (Υψωμένος Πεύκος-Κορυφή), κατασκευάστηκαν ένθεν και ένθεν μικρά λίθινα πολυβολεία και η διαδρομή ναρκοθετήθηκε. Περιμετρικά της κορυφής η διάταξη των πολυβολείων γίνεται πιο πυκνή ώστε να δρα ασφαλώς ελαφρό ορειβατικό και αντιαεροπορικό  πυροβολικό, και επί της κορυφής κατασκευάστηκαν λίθινα πολυβολεία ολμοβόλων των 40 mm. 1η φωτο. (Άπαντα τα ανωτέρω στοιχεία αμυντικού και επιθετικού πολεμικού υλικού, προέρχονται από την επιτόπια ανεύρεση διάσπαρτων  καλύκων που προέκυψαν από την ανάφλεξη και έκρηξή του, κατά τη διάρκεια της πυρκαϊάς του 1977. Μέρος του ανενεργού πολεμικού υλικού περισυνελέγη κατά  τα έτη 1978-1979, από τα συνεργεία αναδάσωσης της Δασικής Υπηρεσίας, εργάτης των οποίων υπήρξε και ο γράφων).                                       Αρχομένου του έτους 1948 ο κυβερνητικός εθνικός στρατός έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιο «Χαραυγή», με στόχο την ήττα και την εκδίωξη του ΔΣΕ από την Στερεά Ελλάδα. Η επιχείρηση ανατέθηκε στο Α΄ Σώμα Στρατού υπό την διοίκηση του αντιστρατήγου Θρασύβουλου Τσακαλώτου. Άρχισε την 15-4-1948 και έληξε την 26-5-1948 με ήττα του ΔΣΕ. Ειδικώτερα η «εκκαθάριση» της Κορομηλιάς υπήχθη στη ζώνη επιχειρήσεων της  I Μεραρχίας και διεξήχθη την 4-5-1948. Στο ειδικό τεύχος της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού αναφέρονται τα κάτωθι: «Από πρωϊας της 4ης Μαϊου τα τμήματα της Ι Μεραρχίας, κινηθέντα προς δίωξιν συγκροτημάτων του ΔΣΕ Ελικώνος, ενεπλάκησαν εις  αγώνα μετ’ αυτών εις τας περιοχάς των υψωμάτων Κούκος και Καρθάλι Λεβαδείας, εις το ύψωμα Κορομηλιά, νοτιοδυτικώς Αμφικλείας και εις Δρυμαίαν παρά τον Καλλίδρομον.» Δεν γίνεται μνεία περί των απωλειών των αντιμαχομένων στη μάχη της Κορομηλιάς σε καμία από τις γνωστές ιστορικές πηγές. Η Ιστορία του Ελληνικού Στρατού αναφέρει τις απώλειες των αντιμαχομένων συνολικά για τις ανωτέρω τέσσερις πολεμικές επιχειρήσεις: «Αι απώλειαι του ΔΣΕ εκ των ανωτέρω συγκρούσεων ανήλθον εις 49 νεκρούς, 39 συλληφθέντας και 20 παραδοθέντας. Αι απώλειαι των τμημάτων της Ι Μεραρχίας ανήλθον εις 1 Δόκ. Αξ/κόν νεκρόν και 3 οπλίτας, εις 5 τραυματίας και 2 αγνοουμένους οπλίτας. Σίγουρα κάποιοι εξ αυτών θα έπεσαν ή θα έχυσαν το αίμα τους και στην Κορομηλιά.

Στα ερειπωμένα πια πολυβολεία και το ανενεργό ναρκοπέδιο ανθίζουν τώρα πολύχρωμα κυκλάμινα. Τα παλιά και αναδασωμένα πεύκα μυρώνουν το Παρνασσιώτικο φθινοπωρινό αεράκι μοσχοβολώντας την Αμφίκλεια και τη Σουβάλα. Το αδερφικό Ελληνικό αίμα που χύθηκε τόσο άδικα στην Κορομηλιά στέλνει σε μας ένα βουβό παράπονο και μας προκαλεί να δώσουμε μια τρανταχτή  υπόσχεση: ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ.