Μας έμαθες όμως κάτι με το φευγιό σου: ο άνθρωπος δεν φεύγει από τον κόσμο όταν φύγει από τη ζωή αλλά όταν ο ίδιος το θελήσει.
Κι εσύ το θέλησες αρκετά νωρίτερα. Ο άνθρωπος δεν φεύγει από τους ανθρώπους παρά μόνο αν εκείνοι το θελήσουν.
Κι εσύ ποτέ κανείς δεν θα θελήσει να φύγεις.
Από τη ζωή έφυγες όπως πάντα ήσουν: σκεπτικός, διακριτικός, ήσυχος.
Με έναν συλλογισμό πάντα καρφωμένο ανάμεσα στα σμιχτά σου πυκνά λευκά φρύδια, μια θλίψη πάντα ζωγραφισμένη στις μικρές κατηφορίτσες των ματιών σου, στις πτυχώσεις των βλεφάρων σου.
Μια θλίψη από εκείνη που αντέχεται μόνο με το πιοτό και το τσιγάρο. Και με την αγάπη να σπάει με ένα ολόκαρδο χαμόγελο μόνο το δέρμα της μοναξιάς σε κάθε αντάμωμα.
Σε βάφτισε ο Άρης με το όνομά το δικό του.
Βαριά η κληρονομιά σου.
Αποτυπωμένη καθαρά στην περπατησιά σου. Στον δρόμο και τη ζωή. Δεν ξέρω αν ανταλλάξαμε πάνω από 100 λέξεις στη ζωή. Θαρρώ πως έφταναν. Πάντα είχες μετρημένα τα λόγια. Κι αν σε προκάλεσα κάποιες φορές με ένα θέμα είπες "θέλει συζήτηση" για να μπεις πρώτα βαθιά στη φωλιά του συλλογισμού σου και να αναδυθείς αργότερα με μια ιστορία και μια απορία... μια απορία από αυτές που δεν αρέσουν στα κόμματα. Από αυτές που δεν σε άφηναν να φτάσεις στην κάλπη. Από αυτές που δεν σε άφηναν να χωράς σε ομάδες και ίσως που κάποτε δεν σε άφηναν να χωράς ούτε στην κοινότητα. Γιατί ο συλλογισμός και η καλοσύνη σου πάντα περίσσευαν. Για όλους και για όλα. Που δεν χωρούσαν τις ιστορίες και τις απορίες σου. Που δεν προλάβαιναν τον αργό στοχασμό σου. Γιατί οι αστοί βιαζόμαστε, φιλαράκι, κι οι χωρικοί δεν ξέρουμε. Κι εσύ δεν ήσουν ούτε αστός ούτε χωρικός. Εσύ δεν είχες ούτε ταμπέλες ούτε ευχολόγια. Δεν κοίταγες ούτε τους αριστερούς ούτε τους δεξιούς.
Εσύ ήσουν μόνο κομμουνιστής.
Και κοίταγες μόνο τους ανθρώπους.
Τίμια, καθαρά και στοχαστικά.
Όπως μόνο οι κομμουνιστές ξέρουν.
Στον δρόμο που διάλεξες σήμερα να πας θα βρεις πολλά φιλαράκια, σχεδόν όσα άφησες πίσω σου. Να μου τους φιλήσεις όλους και πρώτα πρώτα το μπαρμπα Γιάννη τον Βακράκη!
Κι εδώ σε τούτα τα χώματα με τα οποία αποφάσισες σήμερα να ενωθείς, γενέθλιο μέρα του νονού σου καθώς έμαθα, θα υπάρχει πάντα μια άδεια γωνιά σε κάθε καφενείο, θα υπάρχει πάντα ένα άδειο ποτήρι, κι ένα τσιγάρο σβηστό να σε περιμένει.
Και πάντα ζωντανή η ουτοπία που αγάπησε η μοναξιά σου.
Δεν μου το είπες αλλά το ξέρω πώς το έχεις πολύ καλά συλλογιστεί...
Αντίο θείε Άρη, αντίο φιλαράκι...
Είμαστε τυχεροί όσοι τον γνωρίσαμε!
ΑπάντησηΔιαγραφή