ΔΙΑΒΑΤΑΡΙΚΑ - Του Λουκά Κούσουλα

Τον καιρό που ήταν απλό να ζητάει κανείς τα δώρα του από την …άνοιξη, ανάμεσα στα πολλά και διάφορα καλά της, ο ποιητής ήθελε, πάνω απ’ όλα αυτό:

<<μια μικρή φωλιά χελιδονιών στο σπίτι>>!.

Δεν ήταν φαντάζομαι, τόσο δύσκολο το χατίρι του….

Για μία, και δύο περισσότερες χελιδονοφωλιές σε μπαλκονάκια και παραθύρια!

Χελιδόνια ήμερα και πετροχελίδονα, δίκαια και πλούσια μοιρασμένα στα σπίτια του χωριού, όλα, χτίζανε τις φωλιές τους, αχ – και δε λέρωναν τα πατώματα, και δε μάζευαν ζωύφια, ενοχλητικά κι ανθυγιεινά για τις προκομένες νοικοκυράδες!

Τ’ ακούτε εσείς;

Ενοχλητικά κι ανθυγιεινά τα χελιδονάκια!

Τ’ ανοιξιάτικα πρωϊνά, σαν άρχιζαν, ξαφνικά το κελάηδημά τους, στον ουρανό και στα σύρματα, μακάρι και κολασμένος να ήσουν, αναγάλλιαζε η καρδιά σου και γινόσουν πάλι παιδί.

Πού τέτοιες πολυτέλειες πια.

Κάθε χρόνο όλο πιο λίγα, τριάντα ήδη χρόνια φοβάμαι, ο καιρός που θα λείψουν ολότελα απ’ τα ουράνια.

Και τ’ άλλα ωδικά πουλιά;

Τα θυμόμαστε άραγε καμιά φορά, μας έλειψαν λίγο, μνημονεύουμε τις ψυχές τους, εμείς που καρπωθήκαμε το χαμό τους;

Έχει κανένα νόημα να παραπονιέται κανένας;

Γιατί να μας λείψουν δεινόσαυροι και μαμούθ, άγρια και ακατανόμαστα δέντρα, οι λύκοι, αύριο, ή οι αλεπούδες;

Σε μουσεία μόνο παλαιοντολογίας είναι τ’ απομεινάρια τους, απολιθώματα, σκελετοί, χνάρια ενός κόσμου που ήτανε κάποτε και πάει στο καλό του.

Κι αν χάθηκαν τα πουλιά, που είναι κρίμα, πάει όμως μαζί τους και η ελονοσία!

Και ποιος τώρα δέχεται να ζημιωθεί στην αγροτική του παραγωγή καταργώντας τα εντομοκτόνα και τα ζιζανιοκτόνα του για χάρη των πουλιών!

Αυτά πως να τα κάνουμε δηλαδή; Είναι ξένες δουλειές.

Της προστασίας μάλλον του περιβάλλοντος….

Στο μεταξύ – για τους απληροφόρητος πατριώτες! – οι πελαργοί γύρισαν ξανά στη Σουβάλα!

Συμμάζωξαν την ταλαιπωρημένη απ’ το χειμώνα φωλιά τους κι ετοιμάζουν πυρετωδώς τη φετινή τους φουρνιά.

Κάθε τόσο, ενώ κουβεντιάζεις ή σουλατσάρεις ξένοιαστος στην πλατεία, ένας ίσκιος διανύει κοντά ή πάνω σου: είναι τα ωραία σκαριά τους, που διπλαρώνουν τον άνεμο ανεβοκατεβαίνοντας  απ’ το καμπαναριό τους στον κάμπο. Τις νύχτες, σαν ευδοκήσουν κάποτε και σταματήσουν τροχοφόρα και μουσικές, κροταλίζουν χαρούμενα την παρουσία τους - <<βολή κατά ριπάς>>, όπως λέει και ο Ματσόγιαννος…

Θα είναι άραγε και του χρόνου εκεί; 

Είναι πολλά τα καλοκαίρια τους, της Σουβάλας;

Λουκάς Κούσουλας

Εφημερίδα Παρνασσός 1977