Ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα ντε λα Σέρνα γεννήθηκε στο Ροζάριο της Αργεντινής το 1928. Ήταν δυο χρόνια νεότερος του Φιντέλ Κάστρο. Και δυο αιώνες μεγαλύτερος όσον αφορά τον επαναστατικό μύθο που
συνοδεύει και τους δυο.....
Στην ιστορία των επαναστάσεων είναι δύσκολο να βρεις πρόσωπο που να λατρεύτηκε, με μια έννοια καθαρά μεταφυσική, περισσότερο απ’ τον Γκεβάρα.
Ο Τσε είναι κάτι σαν ημίθεος, αν τον δεις απ’τη μεριά της μυθολογίας των αρχαίων λαών, και κάτι σαν άγιος, αν τον δεις απ’ τη μεριά της μυθολογίας των χριστιανών.
Αν τον δεις απ’τη μεριά της μυθολογίας των κομμουνιστών, οφείλεις να παραδεχτείς πως ο μόνος χώρος που μπορεί να παράγει στις μέρες μας ήρωες και άγιους μαζί ειναι ο δικός τους, κι ας είναι γεμάτος αίμα.
Ίσως γιατί, όπως λέει και ο Γκαμπριέλ Μαρσέλ, οι κομμουνιστές ειναι οι μόνοι στις μέρες μας που μπορούν και πεθαίνουν για συμφέροντα που δεν είναι προσωπικά τους. Κάποτε παλιά, πολύ παλιά, το προνόμιο της υπέρτατης θυσίας υπέρ της ομάδας το είχαν οι ομηρικοί ήρωες.
Αργότερα, το ίδιο προνόμιο πέρασε στους χριστιανούς μάρτυρες των πρώτων χριστιανικών αιώνων. Μόνο που αυτοί πίστευαν στη «μετά θάνατον ζωή» και η θυσία τους μοιάζει ιδιοτελής.
Πως, λοιπόν, οι κομμουνιστές μπορούν να πεθαίνουν με τέτοια ευκολία για συμφέροντα που δεν είναι τα προσωπικά τους; Την απάντηση θα την βρείτε στην Ιλιάδα, όχι στα Ευαγγέλια.
Ο Τσε είναι ένας ξεχασμένος απ’ την προσωκρατική αρχαιότητα ομηρικός ήρωας, που αρνήθηκε να υπακούσει στις υποδείξεις του σωκρατικού «δαιμονίου» για μια στροφή της συνείδησης προς τα μέσα, προκειμένου να συναντήσει εκεί το παραμύθι για τον «μοναδικό και αναντικατάστατο άνθρωπο». Που αν τον βρει πρέπει να βρει και το συμπληρωματικό μύθο για τη σωτηρία του μοναδικού και αναντικατάστατου ανθρώπου.
Με τη βοήθεια τη προσευχής και χωρίς πολύ κόπο ο καλός χριστιανός εύκολα κάνει τα δέοντα προκειμένου το πρόσωπο του να διαιωνίζεται στους αιώνες. Η μνήμη του θα είναι αιώνια γιατί ο Θεός θα τον θυμάται για πάντα, ακόμα κι όταν οι άλλοι θα τον έχουν ξεχάσει την επόμενη κιόλας του θανάτου του. Τέτοιο χοντρό παραμύθι είναι αδύνατο πλέον να γεννήσει μύθους ανθρώπινους, σαν τους ομηρικούς.
Ο Γκεβάρα, όμως, ξέφυγε απ’ την κοινόχρηστη χριστιανική μυθοποιία και έγινε ήρωας, πρότυπο και σύμβολο υπερχριστιανικό, υπερκομμουνιστικό, υπερεθνικό – πανανθρώπινο. Ο Γκεβάρα είναι ο μόνος κοινής αποδοχής «κλασικός» ήρωας του καιρού μας. (Κλασικό λέμε το υπερχρονικό και υπερχωρικό: ‘O,τι κέρδισε τη μάχη με το χρόνο και το χώρο, για να γίνει αιώνιο και παγκόσμιο).
Βασίλη Ραφαηλίδη : Απόσπασμα από το βιβλίο «Επαναστατικά και απελευθερωτικά κινήματα»
https://www.youtube.com/watch?v=Xpy46kPOT3E&list=RDXpy46kPOT3E&start_radio=1&t=6
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτίχοι: Pablo Neruda & Δανάη Στρατηγοπούλου
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Ερμηνεία: Γιώργος Μεράντζας
Να πάψουν πια οι κιθάρες
έχει η πατρίδα πένθος.
Σκοτάδι πέφτει στη γη μας,
μας σκότωσαν τον αντάρτη
Μανουέλ Ροδρίγες.
Τα χρώματα μας κλαίνε.
Ας βουβαθούμε.
Nada*
Σ’ αυτά τα κακούργα χαράματα η νεκρίλα των πεύκων
ευαγγελίζεται τη νιόκοπη γαλήνη.
Τώρα το σκέφτομαι: η σιωπή των πάγων
αναγκάζει την αγιότητα να ’ναι άσπρη.
Το μαύρο μ’ έχει προσαρτήσει.
Μια κραυγή, δίχως λόγο, επεκτείνει την ύπαρξη
μια κραυγή στον αέρα μεγαλώνει το ύψος μου.
Στον αέρα κι ο γέρος ερυθρόδερμος
με τ’ άσπρα του μαλλιά σα γνέμα
κειμήλιο της σιγής ανεχτίμητο.
Η νύχτα η βία και η έμπνευση.
Την είδα την αποκαθήλωση του Γκουεβάρα
σε μια γούρνα της Βολιβίας.
Ολόγυρα στέκονταν οι λοχαγοί με το δάχτυλο
δείχναν απάνω στο κορμάκι του τις τρύπες.
Νίκος Καρούζος: Λευκοπλάστης για μικρές και μεγάλες αντινομίες, 1971
*Nada se pierde» σημαίνει :«Τίποτα δεν πάει χαμένο"
Την 9η Οκτωβρίου, συμπληρώνονται 44 χρόνια από την εκτέλεση στου Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα,
στη Λα Ιγκέρα της Βολιβίας.
Στη μνήμη του φλογερού επαναστάτη,
ενός ονειροπόλου, ρομαντικού, ''ξεροκέφαλου'' Δον Κιχώτη,
όπως ο ίδιος αυτοαποκαλούνταν:
''Νιώθω και πάλι κάτω από τις φτέρνες μου το ανεβοκατέβασμα των πλευρών του Ροσινάντε.
Ρίχνομαι πάλι στους δρόμους με την ασπίδα μου στα χέρια.''
Γράμμα του Τσε Γκεβάρα στους γονείς του 1965
........στην επιτακτική ανάγκη των καιρών, για έναν δίκαιο κόσμο.
Στο όραμα κάθε ρεαλιστή ανθρώπου που αναζητά το αδύνατο,
που ψηλαφώντας (ακόμη και τυφλά μερικές φορές) ψάχνει τα χνάρια του αιώνιου αντάρτη για να εντοπίσει τον δρόμο.....
Στους αγώνες που δόθηκαν, στους αγώνες που χάθηκαν και φυσικά στις νίκες....
Στην επανάσταση που κάθε στιγμή ελπίζει ότι θα βρει τη γόνιμη μήτρα για να ξαναγεννηθεί...
Στο δικό μας Άγιο......
Γ.Β