Οι ομπρέλες του Χερβούργου

Γιώργος Βιδάκης

Το μιούζικαλ όπως δεν θα το γύριζε ποτέ το Χόλιγουντ, όπως δεν θα τολμούσε να το γυρίσει η Ευρώπη, όπως δεν ξαναγυρίστηκε ποτέ μετά από αυτήν την ταινία.....

Οι ομπρέλες του Χερβούργου

Στη Γαλλία του 1964, ο Jacques Demy, σκηνοθέτης επηρεασμένος από το γαλλικό νέο κύμα, κυκλοφορεί μια από τις πιο γνωστές του ταινίες, “Οι ομπρέλες του Χερβούργου“. Η ιστορία εκτυλίσσεται στο Χερβούργο της Νορμανδίας και πρόκειται για ένα νεαρό ζευγάρι που έζησε έναν αγνό και αληθινό έρωτα, όμως ποτέ δεν κατάφερε να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα, καθώς οι καιροί και οι ανάγκες της εποχής δεν πάνε πάντα σύμφωνα με τα σχέδια και τις επιθυμίες μας…
Το Νοέμβριο του 1957, η 17χρονη Geneviève ζει με τη μητέρα της και οι δύο μαζί συντηρούν μια μικρή μπουτίκ με ομπρέλες στο κέντρο της πόλης. Ερωτευμένη, κρυφά από την μητέρα της, με το νεαρό μηχανικό Guy, ζει τις καλύτερες μέρες διασκεδάζοντας και κάνοντας περίπατους στο λιμάνι και τα στενά της πόλης. Οι περίπατοί τους είναι γεμάτοι όνειρα για το μέλλον. Όνειρα για μια ολόκληρη ζωή, με μια οικογένεια, μια κόρη με το όνομα Francoise, μια τίμια δουλειά για το Guy σε ένα δικό του βενζινάδικο και ολοκληρωτική αγάπη και αφοσίωση ο ένας στον άλλον. Όνειρα για απόλυτη ευτυχία και όρκοι για παντοτινή αγάπη. Όλη η ζωή τους είναι μπροστά και τίποτα δε μπορεί να σταθεί εμπόδιο στη δύναμη της αγάπης τους.
Κι όμως, λένε πως όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει… Όλα αλλάζουν όταν ο Guy καλείται να εκπληρώσει τη 2χρονη θητεία του στον πόλεμο της Αλγερίας και η Geneviève μένει έγκυος. Ne me quitte pas τραγουδά η Geneviève στο Guy τόσο τραγικά, καθώς η ίδια θα εγκαταλείψει λίγο αργότερα το Guy, τα όνειρά της, τον ίδιο της τον εαυτό… Τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα. Η κοινωνία των 50’s δεν είναι σίγουρα έτοιμη για μια ανύπαντρη μητέρα, έστω κι αν ο πατέρας του παιδιού δεν είναι κοντά για σοβαρότατους λόγους και πιέσεις. Η απόγνωση της Geneviève και της μητέρας της οδηγούν σε προξενιό, το οποίο θα προσφέρει στην πρώτη την ασφάλεια και τη σιγουριά που χρειάζεται μια γυναίκα της εποχής και μάλιστα με ένα μωρό στην αγκαλιά. Και σ’ αυτό το σημείο είναι η εικόνα της γυναίκας που σπάει, που λυγίζει, που καταλαβαίνει πως η κοινωνία δεν πρόκειται να τη δεχθεί όπως είναι. Κι εκεί ο φόβος και η απόγνωση την οδηγεί σε μια ζωή ψεύτικη, μια ζωή συμβατική. Είναι ο μόνος τρόπος για να σώσει το όνομά της μητέρας της αλλά και το μικρό μαγαζάκι με τις ομπρέλες που δύσκολα αντέχει στις οικονομικές δυσκολίες της εποχής. Δεν έχει περιθώρια για να περιμένει, όσο κι αν το θέλει…