Μαθητές στη Γραβιά-Μαθητές στην Αμφίκλεια = ΜΑΘΗΤΕΣ!!! Της Δήμητρας Μουλαρά

Με αφορμή όλα όσα διαβάζω τις τελευταίες μέρες σχετικά με τη μεταφορά ή μη, των μαθητών του χωριού μας στα σχολεία της  Αμφίκλειας ή της Γραβιάς, θα ήθελα να πω τη γνώμη μου ως πρώην μαθήτρια του Γυμνασίου-Λυκείου Αμφίκλειας.....

Τονίζω πως είναι καθαρά προσωπική μου γνώμη. Αυτό το θέμα για το αν θα πρέπει ή όχι τα παιδιά της Πολυδρόσου να φοιτούν σε σχολεία της Αμφίκλειας, υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει για χρόνια. Το έζησα κι εγώ με πολύ άσχημο τρόπο! Θυμάμαι πως έπρεπε να εξηγούμε το γιατί και το πώς καταφέραμε να πάμε εκεί! Νιώθαμε παράνομοι δίχως να είμαστε.

Ο λόγος που επέλεξαν οι γονείς μου να φοιτήσουμε εγώ κι η αδερφή μου εκεί, ήταν επειδή είχαμε συγγενείς, οπότε σε οποιαδήποτε απεργία, κενό μαθήματος ή ακόμη κι ασθένεια είχαμε δικούς μας ανθρώπους για να πάμε. Επίσης η έδρα του μπαμπά μου, ως σιδηροδρομικός, ήταν σ’εκείνο το σταθμό. Άρα ήταν εύκολο και για εκείνον να έρθει σε περίπτωση ανάγκης. Πέρα απ’αυτά, εκείνη την εποχή, τα σχολεία της Αμφίκλειας είχαν μια πολλή καλή φήμη. Να ξεκαθαρίσω πως δεν έχω ούτε είχα ποτέ, προσωπική γνώμη για τα σχολεία της Γραβιάς κι όπως λέω τώρα, αν θέλει ένας μαθητής να μάθει, θα μάθει. Τέλος πάντων!! Απλά αναφέρω την άποψη που υπήρχε τότε που ήταν να πάω εγώ στο γυμνάσιο.

Κατά τη διάρκεια των χρόνων φοίτησής μου εκεί, βίωσα πολλά προβλήματα τα οποία τα προκαλούσαν οι γονείς που έστελναν τα παιδιά τους στη Γραβιά! Ναι, αλήθεια! Ήταν συγκεκριμένοι αυτοί που έκοβαν τη γραμμή του λεωφορείου ή άλλαζαν τα δρομολόγια με τρόπο τέτοιο που ή θα πλήρωναν οι γονείς μας για να πάμε στο σχολείο ή θα χάναμε τις πρώτες ώρες. Ήταν συγκεκριμένοι αυτοί που είχαν τον τρόπο τους να μας εκδικούνται γιατί απλά επιλέξαμε κάτι διαφορετικό. Δεν εμποδίσαμε ποτέ κανένα παιδί να πάει στη Γραβιά, αντίθετα εμάς μας δημιουργούσαν ατελείωτα εμπόδια.

Συμφωνώ απόλυτα πως οι μαθητές του χωριού μας θα πρέπει να πηγαίνουν στη Γραβιά, άλλωστε εκεί ανήκουν. Όμως αν για τον ένα ή τον άλλο λόγο επιλέξουν κάτι διαφορετικό γιατί θα πρέπει να τους δημιουργούμε εμπόδια. Αντίθετα θα πρέπει όλους τους μαθητές να τους στηρίζουμε, να τους βοηθάμε να έχουν μια σωστή σχολική χρονιά και ένα αξιόλογο επίπεδο μάθησης, όπου κι αν πηγαίνουν.

Γιατί θα πρέπει να με νοιάζει και να ασχολούμαι με το παιδί του γείτονα από τη στιγμή που δικός μου σκοπός είναι το παιδί μου; Όποιος είναι άξιος θα διαπρέψει κι όποιος είναι επιμελής θα μάθει. Εγώ δεν είδα μαθητές των σχολείων Γραβιάς να μη προοδεύουν, όπως δεν είδα και μαθητές των σχολείων Αμφίκλειας να μαθαίνουν κάτι διαφορετικό! Τα βιβλία είναι ίδια για όλα τα παιδιά. Εμείς απλά οφείλουμε να τους δώσουμε τις ίδιες ευκαιρίες δίχως να διαφωνούμε και να ασχολούμαστε με κάτι άλλο πέραν των θεμάτων που μας αφορούν.

Διάβασα επίσης πως δεν είναι σωστό να ξοδεύεται δημόσιο χρήμα άδικα. Το που, πως και πόσο αλόγιστα ξοδεύεται το δημόσιο χρήμα είναι μια πονεμένη ιστορία. Δεν είναι το λεωφορείο της γραμμής που θα επιβαρύνει την οικονομία της χώρας!! Απ’ότι θυμάμαι πάντα υπήρχε δρομολόγιο από το χωριό μας για Αμφίκλεια. Εκτός κι αν δεν υπάρχει πια και δε το γνωρίζω.

Επειδή λοιπόν έχω άσχημες αναμνήσεις από το τότε πόλεμο που βίωσα ως μαθήτρια της Αμφίκλειας, θα ήθελα να ζητήσω από γονείς, φορείς κι όποιους άλλους είναι αρμόδιοι, να σταματήσουν αυτή την αιώνια διαμάχη.