Nα γυρίσω κάποιες δεκαετίες πίσω και να θυμηθώ ένα Σαββατόβραδο σε μια γειτονιά της Αθήνας που γεννήθηκα και μεγάλωσα......
Εντάξει συνηθισμένη εικόνα μιας αυλής με δωμάτια που νοίκαζαν εκτός από εργένηδες και νέα αντρόγυνα με το παιδάκι τους με κοινόχρηστη τουαλέτα μέχρι να σταθεροποιηθούν τα οικονομικά τους και νοικιάσουν δύο κάμαρες.
Μια οικογένεια όλοι με τα παιδιά της αυλής σαν αδέρφια με πολλές μανάδες.
Το Σάββατο το βράδυ με τις κατσαρόλες όλοι στις πολλές κάμαρες της σπιτονοικοκυράς με το τραπέζι να γεμίζει αμέσως όπως και οι καρέκλες.
Η νταμιτζάνα με την ρετσίνα στα πόδια του τραπεζιού και το κέφι άφθονο όπως και η όρεξη.
Δεν θα αργούσαν και τα τραγούδια παλιά Αθηναϊκά καντάδες και όχι μόνο.
Κάποια από αυτά τα αξέχαστα Σαββατόβραδα ερχότανε για λίγο και ο κυρ Νίκος όπως τον φωνάζαμε οι μικρότεροι με την κιθάρα του.
Ήταν γείτονας καθότανε λίγο και μετά πήγαινε για δουλειά.
Η φωνή του ήταν μαγική βελούδινη και ευτυχώς ακόμα και σήμερα μπορώ και την ακούω.
΄Ηταν ο αξέχαστος Νίκος Γούναρης!
"Για τις γυναίκες ζούμε όλοι βρε παιδιά
γι'αυτές δουλεύουμε γι'αυτές ιδροκοπάμε
κι αν είναι όλες, όπως λεν χωρίς καρδιά,
εμείς που έχουμε καρδιά τις αγαπάμε."
γι'αυτές δουλεύουμε γι'αυτές ιδροκοπάμε
κι αν είναι όλες, όπως λεν χωρίς καρδιά,
εμείς που έχουμε καρδιά τις αγαπάμε."
Στίχοι-Μουσική-Εκτέλεση
Νίκος Γούναρης
https://pisostapalia.blogspot.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε να σέβεστε τους συνομιλητές σας και να αποφεύγετε, τις ύβρεις και τους χαρακτηρισμούς. Να αποφεύγετε να γράφετε ανώνυμα. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν δημοσιευθούν.