Ξεκίνησα να τρέχω σε αρκετά μεγάλη ηλικία πριν από τέσσερα χρόνια συμμετέχοντας απευθείας στον καθόλου εύκολο ορεινό αγώνα <<Μονοπάτι Παρνασσού>> στα 24 χιλ. το 2013. ......
Αιτία ήταν κάποιοι έμπειροι φίλοι μου οι οποίοι με παρακίνησαν, με προέτρεψαν σε αυτό. Έκτοτε το τρέξιμο έγινε μέρος της καθημερινότητας μου έλαβα και λαμβάνω μέρος σε πολλούς αγώνες βελτιώνοντας συστηματικά τους χρόνους μου , με αποκορύφωμα τη συμμετοχή μου στον Κλασσικό Μαραθωνιο της Αθήνας το 2016. Μπήκα σχετικά εύκολα στο κλίμα γιατί εδώ και 25 χρόνια έχω γράψει πολλά χιλιόμετρα είτε σε απλό γρήγορο περπάτημα, κατ ουσίαν όμως το οφείλω στην ορειβασία στις ανηφοροκατηφόρες των βουνών.
Το τρέξιμο με βοηθάει να θέλω να βελτιώνομαι να θέτω μικρούς επόμενους στόχους, να βάζω στοιχήματα με τον εαυτό μου και να τα κερδίζω. Κάθε φορά που πετυχαίνω ένα στόχο νιώθω πολύ όμορφα και αυτό ενισχύει τη γενικότερη φιλοσοφία μου για τη ζωή ό,τι δεν τα παρατάω δεν το βάζω κάτω εύκολα. Αυτό είναι κι ένα σημαντικό μήνυμα που θέλω να περάσω μέσα από το τρέξιμο και στην οικογένειά μου και στους γύρω μου.
Το τρέξιμο είναι εθισμός.
Είναι διαλογισμός και γι αυτό το λόγο προτιμώ να τρέχω μόνος μου.
Να μετράω τις αναπνοές μου να σκέφτομαι, να ξεχνιέμαι , να βρίσκω λύσεις σε θέματα που με απασχολούν, να χαζεύω τις εικόνες και τη θέα γύρω μου.Το τρέξιμο για μένα είναι ανάγκη, ανάγκη να σέβομαι το σώμα μου όσο και το πνεύμα μου.
Ανάγκη να νιώθω υγιής να γίνομαι καλύτερος να πετυχαίνω μικρές προσωπικές νίκες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου