ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ. Ο ΝΕΩΤΕΡΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΠΟΥ "ΕΖΗΣΕ ΚΑΙ ΕΦΥΓΕ ΕΡΗΜΟΣ ΚΑΙ ΙΣΧΥΡΟΣ" !

Δημήτρης Λιαντίνης. 23 Ιουλίου. Σαν σήμερα, γεννιέται το 1942 στην Πολοβίτσα Λακωνίας ο καθηγητής Δημήτρης Λιαντίνης. ...
 Το  παρακάτω αποχαιρετιστήριο γράμμα προς την  κόρη  του  Διοτίμα αποτελεί τη πνευματική διαθήκη του πατέρα Λιαντίνη προς τη κόρη του. Αλλά και ο αποχαιρετισμός του σε αυτή. ....Δεν είναι τυχαίο ότι ο Λιαντίνης απέφυγε να συναντήσει τη κόρη του για να της μιλήσει για την απόφαση του και να την αποχαιρετήσει. 

Γνώριζε ότι θα ήταν μια πολύ δύσκολη στιγμή για εκείνον και κυρίως για το παιδί του. Της είχε μεγάλη αδυναμία. Γνώριζε, επίσης, ότι το γράμμα θα έβλεπε κάποτε το φως της δημοσιότητας. Ήξερε βλέπετε όσο κανένας άλλος τη γυναίκα του και τις αδυναμίες της. Έτσι λοιπόν μας άφησε ένα έξοχο κείμενο, άκρως διαφωτιστικό, σημείο αναφοράς θα λέγαμε για κάθε ερευνητή του φαινομένου Λιαντίνης.

  Ο Δημήτρης Λιαντίνης με την κόρη του Διοτίμα στον Ταύγετο (αρχείο οικογ. Λαντίνη).

ΣΤΙΣ  ΚΕΡΑΣΙΕΣ  ΣΤΟ  ΣΠΙΤΙ  ΤΟΥ  ΣΤΟ  ΧΩΡΙΟ.

ΤΑ  ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΗΣ  ΠΑΡΑΚΜΗΣ  ΚΑΙ  ΤΗΣ  ΚΡΙΣΗΣ.ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ  ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΣ!

Γκέμμα, το τελευταίο βιβλίο, το "κύκνειο τραγούδι" του Δημήτρη Λιαντίνη, όπως το ανέφερε ο ίδιος στην τελευταία του ομιλία στα Χανιά. "Kύκνειο τραγούδι...Καταλαβαίνετε τι σημαίνει". 

*ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ  ΑΠΟ  ΤΟ  ΕΡΓΟ  ΤΟΥ  "ΕΛΛΗΝΙΚΑ¨"

                                                                 ΜΕ ΜΑΘΗΤΕΣ  ΤΟΥ

"Διοτίμα μου, φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Τώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης. Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο γαλάζιο διαμάντι. Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού. Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι' αυτό το έγκλημα με σκοτώνει. Να φροντίσεις να κλείσεις με τα χέρια σου τα μάτια της γιαγιάς Πολυτίμης, όταν πεθάνει. Αγάπησα πολλούς ανθρώπους. Αλλά περισσότερο τρεις. Το φίλο μου Αντώνη Δανασσή, τον αδερφοποιτό μου Δημήτρη Τρομπούκη, και τον Παναγιώταρο το συγγενή μου, γιο και πατέρα του Ηρακλή. Κάποια στοιχεία από το αρχείο μου το κρατά ως ιδιοκτησία ο Ηλίας Αναγνώστου. Να αγαπάς τη μανούλα ως την τελευταία της ώρα. Υπήρξε ένας υπέροχος άνθρωπος για μένα, για σένα, και για τους άλλους. Όμως γεννήθηκε με μοίρα. Γιατί της ορίστηκε το σπάνιο, να λάβει σύντροφο στη ζωή της όχι απλά έναν άντρα, αλλά τον ποταμό και τον άνεμο. Το γράμμα του αποχαιρετισμού που της έγραψα το παίρνω μαζί μου. Σας αφήνω εσένα, τη μανούλα και το Διγενή, το σπίτι μου δηλαδή, που του στάθηκα στύλος και στέμμα, Γκέμμα πες, σε υψηλούς βαθμούς ποιότητας και τάξης. Στην μεγαλύτερη δυνατή αρνητική εντροπία. Να σώζετε αυτή τη σωφροσύνη και αυτή την τιμή. Θα δοκιμάσω να πορευτώ τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα. Αν όμως δεν αντέξω να υψωθώ στην ανδρεία που αξιώνει αυτός ο τρόπος, και ευρεθεί ο νεκρός μου σε τόπο όχι ασφαλή, να φροντίσεις με τη μανούλα και το Διγενή, να τον κάψετε σε ένα αποτεφρωτήριο της Ευρώπης.

Έζησα έρημος και ισχυρός. Λιαντίνης. Τη μέρα που θα πέσω έδωσα εντολή να στεφανωθούν οι μορφές Σολωμού στη Ζάκυνθο και Λυκούργου στη Σπάρτη." (Αποχαιρετιστήριο γράμμα που άφησε ο Δημήτρης Λιαντίνης στην κόρη του όταν εξαφανίσθηκε την 1η Ιουνίου 1998) 

                                

                                                             Ο Δημήτρης Λιαντίνης στον Ταύγετο. 

 ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ * Η  ΥΦΗΛΙΟΣ  ΓΙΟΜΙΣΕ  ΚΑΛΠΙΚΗ  ΜΟΝΕΔΑ..

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ  ΚΑΒΑΦΗ

 

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ

μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.

Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.

Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.

Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

"ΖΟΥΜΕ  ΣΕ  ΒΑΡΟΣ  ΤΩΝ  ΜΕΛΟΝΤΙΚΩΝ  ΓΕΝΕΩΝ". ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ  ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΣ  ΚΑΙ  ΕΔΩ.ΔΕΙΤΕ !

*ΒΡΕΘΗΚΕ  Η  ΣΟΡΟΣ  ΤΟΥ  ΣΤΟΝ  ΤΑΥΓΕΤΟ

      Η σπηλιά-τάφος και μερικά ευρήματα. Οι αμπούλες καλίου βρέθηκαν άθικτες (αρχείο Δημ. Αλικάκου).

ΣΥΝΤΟΜΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΠΟ ΤΗ   ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Ο Δημήτρης Λιαντίνης (23 Ιουλίου 1942 - 1998) ήταν Έλληνας πανεπιστημιακός, φιλόσοφος και συγγραφέας. Στο ευρύ κοινό έγινε γνωστός το 1998, οπότε και η υπόθεση της εξαφάνισής του απασχόλησε την κοινή γνώμη. Τελικά η σορός του βρέθηκε το 2005 σε μία σπηλιά κοντά στην κορυφή του Ταϋγέτου.

Γεννήθηκε στις 23 Ιουλίου του 1942. Το επώνυμό του ήταν Νικολακάκος, το οποίο άλλαξε για να τιμήσει την ιδιαίτερη πατρίδα του, το χωριό Λιαντίνα της Λακωνίας. Τελείωσε το εξατάξιο γυμνάσιο της Σπάρτης. Το 1966 αποφοίτησε από το Τμήμα Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Από το 1968 μέχρι το 1970 υπηρέτησε ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση στους Μολάους Λακωνίας. Τον Οκτώβριο του 1970 μετέβη στο Μόναχο, όπου παρέμεινε μέχρι το 1972 και σπούδασε τη γερμανική γλώσσα, διδάσκοντας συγχρόνως ως φιλόλογος στο ιδιωτικό ελληνικό σχολείο της Otto Gesellschaft του Μονάχου. Από το 1973 μέχρι το 1975 υπηρέτησε εκ νέου στη Μέση Εκπαίδευση στις Θεσπιές Βοιωτίας. Το 1975 διορίστηκε βοηθός στο Εργαστήριο Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1978 έγινε Διδάκτωρ με βαθμό «άριστα» και θέμα της διδακτορικής διατριβής: «Η παρουσία του ελληνικού πνεύματος στις ελεγείες του Duino του Ράινερ Μαρία Ρίλκε».

Υπήρξε από το 1975 μέχρι το 1998 βοηθός, επιμελητής, λέκτορας, επίκουρος καθηγητής και αναπληρωτής καθηγητής της Φιλοσοφίας της Aγωγής και της Διδακτικής των ελληνικών μαθημάτων στον Τομέα Παιδαγωγικής του Τμήματος Φ.Π.Ψ. του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1978-79 με εκπαιδευτική άδεια παρακολούθησε στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης φιλοσοφία και συγχρόνως δίδασκε σε εντεταγμένο ελληνικό σχολείο στο Λουντβισχάφεν. Εκτός του Πανεπιστημίου στην Ελλάδα δίδαξε στο Μαράσλειο Διδασκαλείο στη Μετεκπαίδευση των δασκάλων, σε διάφορα ΠΕΚ και στη Σχολή της Αστυνομίας.

Ήταν συγγραφέας εννέα βιβλίων με φιλοσοφικό και παιδαγωγικό περιεχόμενο. Επίσης απέδωσε στην ελληνική το «Ίδε ο Άνθρωπος» του Νίτσε.

Το 1973 παντρεύτηκε την καθηγήτρια Φιλοσοφίας του τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Νικολίτσα Γεωργοπούλου. Από το γάμο τους απέκτησαν μια κόρη.

ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ  *"ΕΖΗΣΑ  ΕΡΗΜΟΣ  ΚΑΙ  ΙΣΧΥΡΟΣ "

*Αποσπάσματα-ντοκουμεντο από το τελευταίο μάθημα του Δημήτρη Λιαντίνη προς τους μετεκπαιδευόμενους δασκάλους του Μαράσλειου Διδασκαλείου. Τέσσερεις ημέρες αργότερα ο Λιαντίνης θα πάρει το δρόμο τον δικό του προς τον Ταυγετο.

"Γ"