Στέλιος Πάνος - ΥΛΑΓΙΑΛΗ - Nadia Weinberg

Γιώργος Βιδάκης

Υλαγιαλή ! Υλαγιαλή ! Υλιαγιαλή !
με τ’ αλαφάκια που δρομούν προς τη σελήνη
και τη ματιά του φάρου που ανοιγοσφαλεί
αλλά —γοργά !— στόμα πικρό την καταπίνει....

Υλαγιαλή, είναι μια λέξη με μακρά ιστορία, ένας μύθος. Ο Κνουτ Χάμσουν που την πρωτοείπε στο διήγημά του «Η Πείνα». . . δεν ξέρω που την βρήκε. . . 'Ισως αυτό το γνωρίζουν οι φιλόλογοι και όχι όλοι. Η ιστορία της λέξης χάνεται μες στους αιώνες. Ποιος ξέρει; Υπάρχει η Υλαγιαλή και ζει κάπου στις βόρειες θάλασσες; Ήρθε απ τους παραμυθάδες της Ανατολής; Στα διηγήματα του πάντως ο Ν.Δ.Τριανταφυλλόπουλος με γενικό τίτλο «Λιμενάρχης Ευρίπου», ζωντανεύει ξανά την ηρωίδα μαζί με κάποιες άλλες όπως τη Μαίρη Δεπάνου, τη Μύριαμ Χόπκινς Λάι, την Έλιζε Μαίηλυ του Γιάννη Σκαρίμπα, την κυρία 'Ερση του Πεντζίκη (που κι αυτός την πήρε απ τον Δροσίνη). Όλα αυτά τα πρόσωπα ξεπηδάνε απ το ένα μυθιστόρημα και μπαίνουν στο άλλο. Μου αρέσει αυτό. Να συνεχίζουν να ζουν αυτές οι πρωταγωνίστριες σε έναν άλλο τόπο. Στη Χαλκίδα ας πούμε του προηγούμενου αιώνα. Να επαναλαμβάνουν τις βεγγέρες τους σε σαλόνια φωταγωγημένα, έξω απ το χρόνο, έξω απ τα όρια του κόσμου.

Ποίηση: Νίκος Δ. Τριανταφυλλόπουλος Μουσική: Στέλιος Πάνος Ερμηνεία: Nadia Weinberg Νάντια Βάινμπεργκ Δίσκος: Λιμενάρχης Ευρίπου 1997 Από το διήγημα του Νίκου Δ. Τριανταφυλλόπουλου: "Υλαγιαλή της γέφυρας" Υλαγιαλή ! Υλαγιαλή ! Υλαγιαλή ! μέσα στη νύχτα με παγαίνουν οι ανέμοι, κι όπου πατήσω και σταθώ, σαν το πουλί, τρέμει η καρδούλα μου και το φτερό μου τρέμει. Υλαγιαλή ! Υλαγιαλή ! Υλιαγιαλή ! με τ’ αλαφάκια που δρομούν προς τη σελήνη και τη ματιά του φάρου που ανοιγοσφαλεί αλλά —γοργά !— στόμα πικρό την καταπίνει Αβύσσου άγρυπνης που πάντα με καλεί, και σέρνει —τρέμουσα— κειπέρα την ψυχή μου, Υλαγιαλή ! Υλαγιαλή ! Υλαγιαλή ! λάμψε —καλή !— σαν αστραπή χρυσού ή ασήμου !