Παρουσιάζει: ο Βίκτωρ Σαμπώ
H πιο ζωηρή ανάμνησή μας από το διαμέρισμα που ζήσαμε τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, είναι εκείνος ο μεγάλος φωταγωγός, σαν χωνί φωνόγραφου, που δυνάμωνε τους καθημερινούς θορύβους, τις κουβέντες και τις μυρωδιές, τις στροβίλιζε και τις έστελνε σχεδόν ατόφιες στα αυτιά και τη μύτη όλων των ενοίκων......
Από τον πρώτο όροφο, που έμεναν δυο φοιτήτριες, μας έρχονταν τα ακούσματα των μπήτλς και των ρόλλινγκ στόουνς, από τον δεύτερο, ανέβαινε καθημερινά η ευωδιά του θυμιάματος, από το λιβανιστήρι της κυρά Μοσχούλας, από τον τρίτο, η στεντόρεια φωνή της κυρά Καλλιρρόης : «Θεόδωρεεεεεεεεεε, πάλι γεμάτο ξανθές τρίχες το σακάκι σουυυυυυυ!!!!»
Από τον τέταρτο αναδύονταν οι θεσπέσιες μυρωδιές της κουζίνας της Κατίνας και της Ευθυμίας, δύο αδελφών που δεν μοιάζανε καθόλου ούτε στην όψη, ούτε στο χαρακτήρα, μας χάριζαν όμως αθέλητα όλες τις λεπτομέρειες της καθημερινότητάς τους. - Κατίνα πήγαινε να σκουπιστείς, πάλι πασαλείφτηκες με το κραγιόν, τι το θέλεις το ρημάδι…
βάλε και στρωτά παπούτσια, μην γκρεμοτσακιστείς κι έχουμε άλλα….. Όλα τα ΄χει η Μαριωρή , ο φερετζές της λείπει…
- Πάψε τη γκρίνια βρε ατσούμπαλη, που γυρνάς όλη μέρα με τις παντόφλες, τη ρόμπα και την ποδιά της κουζίνας ….!!!
Η Κατίνα κοντούλα και αφρατούλα, παρά την ηλικία της, όταν έβγαινε, φορούσε απαραιτήτως κραγιόν και ήτανε πάντοτε περιποιημένη, η Ευθυμία πάλι, ψηλή και άχαρη, δεν νοιαζότανε για καλλωπισμούς, ήτανε αεικίνητη, φωνακλού και χωρατατζού και οι δύο όμως ήτανε αξεπέραστες μαγείρισσες και από την κουζίνα τους ξεχυνόντουσαν οι πιο απίστευτες μυρωδιές : κουνέλι στιφάδο, αγγινάρες με αρνάκι αυγολέμονο, σουπιές κρασάτες, κροκέττες μπακαλιάρου και σκορδαλιά, γαύρος τηγανητός , σουτζουκάκια, χοιρινό με σέλινο, καλαμαράκια γεμιστά, ρεβύθια στο φούρνο με δενδρολίβανο, λαχανοντολμάδες, μουσακάδες, παστίτσια. Μαγειρεύανε μαζί κοντράροντας διαρκώς η μία την άλλη:
«΄Ελα σώνει…πολύ αλάτι έβαλες, λύσσα θα γίνουν οι σουπιές»,
«Καλά δεν βλέπεις τι ψωνίζεις, το σέλινο είναι για πέταμα….»
«Βιάσου χριστιανή μου, ρίξε μου λίγο ζουμί, θα κόψει το αυγολέμονο»
«Βάλε κι άλλο κρεμμύδι, ο κεφτές για να γλυκάνει θέλει μπόλικο κρεμμύδι και μυρωδικά»
«Αμάν βρε Κατίνα, έλα στο τηγάνι , να πιάσω εγώ το γουδί που έχω πιο πολλή δύναμη»….
«Ευθυμία άσε θα καθαρίσω εγώ τις αγκινάρες, εσύ δεν έχεις υπομονή , είσαι και τσαπατσούλα…»
«Τσαπατσούλα είναι η νύφη σου, η ανοικοκύρευτη» «Τις είδαμε και τις δικές σου τις προκομμένες, ασιδέρωτα βάζουνε τ΄ασπρόρουχα στα συρτάρια»
«Κλείσε το καπάκι και σταμάτα τις δοκιμές, έσωσες όλο το ζουμί από το φρικασέ….»
«Ευθυμίααααααααα!!!
Τελείωσε ο καφές» «Κατίνααααα!!!
Πήρε φωτιά το Κορδελιόοοοο, που έχεις το νού σου…. το μαλεμπί κάηκε ……» Χαιρόντουσαν να μαγειρεύουνε και να προσφέρουνε τα θεσπέσια εδέσματά τους, στις οικογένειες των παιδιών τους, που καθημερινά παραλαμβάνανε ταψιά και κατσαρόλες γεμάτες σπιτικό φαγητό δίνοντας ταυτόχρονα τις σχετικές παραγγελίες για την επομένη : «Κανένα γεμιστό έχουμε καιρό να φάμε»… «ο μικρός τις προάλλες γύρεψε κρεατόσουπα», «κόκκορα κρασάτο με χοντρό μακαρόνι, καιρό έχετε να φτιάξετε»… αλλά κι εμείς είχαμε τα τυχερά μας, κάθε τόσο μας ανεβάζανε ένα γεμάτο πιάτο «για τη μυρωδιά» όπως λέγανε, γεμάτο τυροπιτάκια, πιροσκύ, τηγανίτες με μέλι και κανέλλα , μπουγάτσα….. Από το φωταγωγό ενημερωνόμασταν αναγκαστικά, για όλα τα δρώμενα και υπομέναμε το μαρτύριο των γαργαλιστικών οσμών που γινότανε πραγματικά αβάσταχτο , όταν η μάνα μας επέμενε να φάμε σπανακόρυζο ή φακές, ενώ από κάτω ερχότανε η θεία μοσκοβολιά των κεφτέδων που τσιτσιρίζανε στο τηγάνι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου