Τα καινούρια πράγματα έρχονταν σπάνια στη ζωή της. ....
Με άδεια αγκαλιά ακροβατούσε στον έρωτα, που τον μεγάλωνε με ψιθύρους σε μυστικές ολονυχτίες.
Μόνο το νιο φεγγάρι σε κάθε του κύκλο, της θύμιζε πως κι’ εκείνη είχε κάτι να περιμένει απ’ την ανανέωση του χρόνου.
Ένα βράδυ που είχε πανσέληνο, την σιγοπήρε ο ύπνος πάνω στη στέγη του σπιτιού και ξενύχτισε.
Κι ονειρεύτηκε να χορεύει με φίλους φευγάτους σε μακρινές πατρίδες, απαλλαγμένους από μαράζι και προπατορικά αμαρτήματα, που είχαν ρημάξει απ’ το χρόνο και γύρευαν έναν άγιο έρωτα να επιστρέψουν.
«Εδώ θα μείνω», ψιθύρισε, « φυλακισμένη πάνω στη στέγη, πικρός χρησμός για κείνους που χάσαν το δρόμο και δεν ξαναγύρισαν».
Δημήτρης Φαφούτης
«ΤΑ ΚΑΤΑΤΡΕΓΜΕΝΑ»,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε να σέβεστε τους συνομιλητές σας και να αποφεύγετε, τις ύβρεις και τους χαρακτηρισμούς. Να αποφεύγετε να γράφετε ανώνυμα. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν δημοσιευθούν.