ΣΤΟ ΠΑΛΙΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΟΥ ΠΗΓΑ ΚΑΙ ΚΑΘΙΣΑ...

Φωτ. το πιο παλιό καφενείο του χωριού μου.

Γράφει - Παρουσιάζει ο Βίκτωρ Σαμπώ

Βρε παιδί μου, δεν θέλω ένα καινούργιο καφενείο, σαν παλιό! Θέλω ένα παλιό καφενείο!

Δεν το θέλω να είναι αναπαλαιωμένο, θέλω να είναι αληθινό! Ότι κι αν έχει απομείνει! 

Να ανοίξω την πόρτα και να μπω σ' εκείνο το παλιό καφενείο στο χωριό. ....

Να είναι μέσα ο παππούς και να παίζει ραμί και να με έχει στείλει η γιαγιά να τον βρω για να του πω ότι το φαγητό είναι έτοιμο και "να μαζευτεί καμιά φορά στο σπίτι".

Να κάτσω δίπλα του σε μια παλιά ψάθινη καρέκλα και να τον κοιτάζω με αδημονία.
Κι ο παππούς να κερδίσει και να μου δώσει το στοίχημα: ένα λουκούμι τριαντάφυλλο!
Τα παλιά τα καφενεία, σύμβολα μιας εποχής ολόκληρης που έχει φύγει ανεπιστρεπτί....
Τότε που όλες οι συναναστροφές -των αντρών- γίνονταν στα καφενεία.
Χώρος απαγορευμένος για τις γυναίκες.

Η κοινωνία σε μικρογραφία ζούσε και ανέπνεε μέσω καφενείων. Μέρα-νύχτα ανοιχτά.
Και σήμα κατατεθέν ήταν ο δίσκος. Εκείνος που μετέφερε "το παιδί" τους καφέδες.
Και όχι μόνο. Τα νερά. Τα ούζα. Τα λουκούμια. Τσιγάρα άφιλτρα και ζωηρές παρέες.
Συζητήσεις και στοιχήματα. Διαφωνίες και συμμαχίες. Τάβλι. Πρέφα. Δηλωτή. Κομπολόι.
Καβουράκια, τραγιάσκες και χοντρά παλτά κρεμασμένα σε εκείνους τους παλιούς καλόγερους.

Φωτισμός, με λάμπες πετρελαίου και λαδοφάναρα και  ύστερα το ΛΟΥΞ.

Σόμπες με ξύλα τα παγωμένα βράδια του χειμώνα. Τραπεζάκια έξω τα ζεστά καλοκαίρια.
Η ώρα της εφημερίδας. Η ώρα του χαπιού για την πίεση. Η ώρα της περισυλλογής....
Αρκετοί ήταν πολύ κοινωνικοί και όλο και με κάποιους έκαναν παρέα και κουβέντα.
Άλλοι πάλι ήταν πολύ σιωπηλοί και μόνο έπιναν και κοιτούσαν κι όλο ταξίδευε ο νους.

Και τα κεράσματα γίνονταν σελίδες ολόκληρες και γράφονταν στο τεφτέρι του καφετζή.
Χοντρά φλιτζάνια και μπρίκια στη χόβολη. Καφές πολλά βαρύς και όχι. Με φουσκάλες.
Μετρημένες φουσκάλες όσες και τα βάσανα. Χαρμάνια "μες σε καημούς και σε βρισιές"

Ανομολόγητοι έρωτες και απαγορευμένες πεποιθήσεις. Στη τσόχα και στα ζάρια τα πάθη.

Πράσινα καφενεία και Μπλε! Οι μεν και οι δε. Με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις. 

Ένας ηλιθιότατος διαχωρισμός.

Στο καφενείο του χωριού πήγα και κάθισα. Τραπεζάκια στον ήλιο και αγνά χαμόγελα.
Φιλοξενία από καρδιάς και κέρασμα.

 Και τα γεροντάκια να απαθανατίζονται σε ψηφιακές μνήμες και μνήμες της καρδιάς.
Με χαμόγελα που τα "έκλεψε" η νέα τεχνολογία και τα φυλάκισε το υποσυνείδητο....
Παππούδες σαν το δικό μου τον παππού, με τραγιάσκα (κούκο την έλεγε) ~ χαμόγελο ~ κολλαριστό πουκάμισο.

Ας ήταν μια στιγμή εδώ ο παππούς, να μου γελά συνωμοτικά και να μου κλείνει το μάτι.

Κι ας περίμενε η γιαγιά λίγο παραπάνω στο σπίτι, έτσι, για το γινάτι και το νάζι της....