...ΗΤΑΝ ΑΛΛΙΩΣ ΤΟΤΕ

Παρουσιάζει:  ο Βίκτωρ Σαμπώ

 

1916.ΑΘΗΝΑ. Η ΑΡΙΣΤΟΥΧΟΣ ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΤΟΥ ΑΡΣΑΚΕΙΟΥ, ΔΕΣΠΟΙΝΙΔΑ ΠΑΛΑΝΑ, ΣΕ ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ, ΟΡΘΙΑ. AΡΧΕΙΟ ΕΡΤ..... Εντάξει θα μου πεις 1916 ήταν οπότε υπήρχε υπερβολική αυστηρότητα ειδικά για τα κορίτσια. Έτσι βλέπουμε την δεσποινίδα της φωτογραφίας με τις κοτσίδες και το     αυστηρό ντύσιμο. Το ΑΡΣΑΚΕΙΟ από τότε είχε όνομα.... Να μη ξεχάσουμε και τον τίτλο σχολείων....ΠΑΡΘΕΝΑΓΩΓΕΙΟ.... Ας έρθουμε μεταπολεμικά .... Έχει ησυχάσει η Αθήνα από τον εμφύλιο και η κοινωνική ζωή αρχίζει στις γειτονιές. Στα παρτάκια στα σπίτια με μωσαϊκά γνωρίζονται καλύτερα οι νεαροί με τις νεαρές.... Τα παντελόνια καμπάνα....τα φουρώ για τα κορίτσια και το πρώτο κοκκινάδι που έχει στην τσάντα της η τολμηρότερη και που το δίνει και στις άλλες. Τα πρώτα ραντεβού στα ζαχαροπλαστεία της Πλατείας Βικτωρίας...της Κυψέλης....του Συντάγματος.... Ο σεβασμός εξακολουθεί να υπάρχει στα ήθη και όλα είχαν ένα όριο που άργησε να ξεπεραστεί. Ήρθε όμως ο καιρός που ο σεβασμός έγινε πρόβλημα. Η μίνι ζίπ της Μαίρη Κουάντ έδωσε το σύνθημα... Και ο Γιάννης Παπαϊωάννου γράφει τους παρακάτω στίχους.... "Φουστανάκι μίνι ζιπ φοράς και σαν καβουρίνα προχωράς κι όσοι, τσολιά μου, σ’ αντικρίσουν τα κουτσομπολιά αρχίζουν. Για τούτα σου, για κείνα σου, τα όμορφα, τα φίνα σου, τα όμορφα, τα φίνα σου, για τούτα σου, για κείνα σου. Την κυκλοφορία σταματάς, γίνεται κακό και σαματάς κι ακούς να λέγει κακό μάτι, ο Γρηγόρης κι ο Σταμάτης." Τα ραντεβουδάκια στα ζαχαροπλαστεία και το "πιασμένοι χέρι-χέρι σε πηγαίνω και με πάς..." περνάνε στην ιστορία.... πίσω στα παλιά