Παναγιώτης Δημάκης
Στο αρχετυπικό τοπίο τού χωριού Λεύτα, στην κρημνώδη χαράδρα τής ανατολικής παρειάς τής Ακροπόλεως Ελατείας ευρίσκεται το σηραγγώδες σπήλαιο « Διαβολότρυπα » εκτεινόμενο σε μήκος πέντε μέτρων, με είσοδο και έξοδο. .....
Το τοπίο είναι άγριο και απόκρημνο, φορτισμένο με εξωτικά, νεράιδες και το αποφεύγουν οι βοσκοί τής περιοχής, ιδιαίτερα τήν νύχτα, έχουν αποδώσει μάλιστα σ' αυτό τήν ονομασία « Στοιχειό ».
Σ' αυτό το σπήλαιο, μέχρι τουλάχιστον τον πόλεμο τού 1940, ένα δρώμενο αξιοσημείωτο, ελάμβανε χώρα, με ζώσα, μέχρι σήμερα τήν μαρτυρία-ομολογία τού Κώστα Παπαγιώργου ετών 77 από την Ελάτεια.
Οι νοσούντες από ανίατες, δυσίατες ασθένειες, κυρίως φυματίωση " χτικιο ", πού θέριζε τότε, εισέρχονταν σ' αυτό και εσύροντο μέχρι τήν έξοδο, όπου απέρρίπταν τα ενδύματά των, θεωρούμενα μιαρά και κατεχόμενα από την νόσο, ώς μερίδιο τού δαίμονα, από τον ασθενούντα.
Απαλλασσόμενοι τού δαιμονικού φορτίου και επιστρέφοντες από τήν εν δυνάμει « κάθοδο στον κάτω κόσμο » θα επανήρχοντο στην ζωή υγιείς.
Αυτό μπορεί να θεωρηθεί ώς « κατάδυση » και « ανάδυση » μετά τήν έξοδο από το σπήλαιο, πού συμβολίζει τον Αδη και έχει συνάφεια με τήν αρχαία λατρεία τού Τροφωνίου, στο ιερό τής Λειβαδιάς, όπου ανάλογη πρακτική, περιγράφεται αναλυτικώς, από τούς αρχαίους συγγραφείς, στα σχετικά συγγράμματα και η παράθεσις των εδώ, υπερβαίνει τους στόχους τής εργασίας αυτής.
Εν κατακλείδι η ανάμνησις και πρακτική εφαρμογή αρχαίων θεραπευτικών μεθόδων, σ' ένα χώρο όπως τής Ελάτειας, με τήν μακρά διαδρομή στις χιλιετίες, καταδεικνύει με σαφή τρόπο τήν αόρατη, αλλά υπαρκτή, σύνδεση τών γενεών και τής συνέχειας, τών κατοίκων τής χώρας τής Ελάτειας.
Στο αρχετυπικό τοπίο τού χωριού Λεύτα, στην κρημνώδη χαράδρα τής ανατολικής παρειάς τής Ακροπόλεως Ελατείας ευρίσκεται το σηραγγώδες σπήλαιο « Διαβολότρυπα » εκτεινόμενο σε μήκος πέντε μέτρων, με είσοδο και έξοδο. .....
Το τοπίο είναι άγριο και απόκρημνο, φορτισμένο με εξωτικά, νεράιδες και το αποφεύγουν οι βοσκοί τής περιοχής, ιδιαίτερα τήν νύχτα, έχουν αποδώσει μάλιστα σ' αυτό τήν ονομασία « Στοιχειό ».
Σ' αυτό το σπήλαιο, μέχρι τουλάχιστον τον πόλεμο τού 1940, ένα δρώμενο αξιοσημείωτο, ελάμβανε χώρα, με ζώσα, μέχρι σήμερα τήν μαρτυρία-ομολογία τού Κώστα Παπαγιώργου ετών 77 από την Ελάτεια.
Οι νοσούντες από ανίατες, δυσίατες ασθένειες, κυρίως φυματίωση " χτικιο ", πού θέριζε τότε, εισέρχονταν σ' αυτό και εσύροντο μέχρι τήν έξοδο, όπου απέρρίπταν τα ενδύματά των, θεωρούμενα μιαρά και κατεχόμενα από την νόσο, ώς μερίδιο τού δαίμονα, από τον ασθενούντα.
Απαλλασσόμενοι τού δαιμονικού φορτίου και επιστρέφοντες από τήν εν δυνάμει « κάθοδο στον κάτω κόσμο » θα επανήρχοντο στην ζωή υγιείς.
Αυτό μπορεί να θεωρηθεί ώς « κατάδυση » και « ανάδυση » μετά τήν έξοδο από το σπήλαιο, πού συμβολίζει τον Αδη και έχει συνάφεια με τήν αρχαία λατρεία τού Τροφωνίου, στο ιερό τής Λειβαδιάς, όπου ανάλογη πρακτική, περιγράφεται αναλυτικώς, από τούς αρχαίους συγγραφείς, στα σχετικά συγγράμματα και η παράθεσις των εδώ, υπερβαίνει τους στόχους τής εργασίας αυτής.
Εν κατακλείδι η ανάμνησις και πρακτική εφαρμογή αρχαίων θεραπευτικών μεθόδων, σ' ένα χώρο όπως τής Ελάτειας, με τήν μακρά διαδρομή στις χιλιετίες, καταδεικνύει με σαφή τρόπο τήν αόρατη, αλλά υπαρκτή, σύνδεση τών γενεών και τής συνέχειας, τών κατοίκων τής χώρας τής Ελάτειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε να σέβεστε τους συνομιλητές σας και να αποφεύγετε, τις ύβρεις και τους χαρακτηρισμούς. Να αποφεύγετε να γράφετε ανώνυμα. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν δημοσιευθούν.