Μας το έστειλε με τις Χριστουγεννιάτικες ευχές του ο φίλος ο Γιάννης από τη Θεσσαλονίκη , το "περιποιηθήκαμε" και σας το παρουσιάζουμε.
Γράφει ο Πάνος Παναγιώτου
Βράδυ Παρασκευής, στο λεωφορείο για μια σύντομη διαδρομή μέσα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Παρατηρώ, ανταλλάσσω βλέμματα. Βλέμματα θλιμμένα, κεφάλια σκυφτά, κάποια ψεύτικα...
χαμόγελα. Σκέψεις. Κάτι τέτοιες στιγμές μου λείπουν τόσο τα ακουστικά μου (που έχασα πρόσφατα). Δεν παλεύεται το λεωφορείο χωρίς μουσική. Στολισμένοι δρόμοι, χριστουγεννιάτικα χωριά. Νωθροί συνειρμοί και ζαλισμένες σκέψεις.
Έμεινα να κοιτάζω τα βλέμματα των ανθρώπων. Μάτια που μαρτυρούν το παράλογο της εποχής μας. Το άγχος μπροστά σε τούτη την ακατανόητη καθημερινότητα. Την αποξένωση από το κοινωνικό μας περιβάλλον. Το βλέμμα μου χάνεται κάπου στο άπειρο. "Έτσι δεν είναι;", αναρωτήθηκα. Χάνουμε κάθε ουσιαστική επαφή με τους συνανθρώπους μας και εγκλωβιζόμαστε σε ανασφάλειες, φόβους και αδυναμίες που οδηγούν σε αδιέξοδα. Μόνοι μας. Λάθος. "Τα εγώ έχουν αξία όταν φωνάζουν έμεις" είχα διαβάσει σε κάποιον τοίχο. Μα είχαμε εθιστεί τόσα χρόνια στο να μας νοιάζει μονάχα ο εαυτός μας και μπλέκαμε ασυναίσθητα στο φαύλο κύκλο της αποξένωσης και απομόνωσης που οδηγούν στην καταστροφή. Μήπως είναι καιρός τα
"εγώ" μας να γίνουν "εμείς"; Δυνατά "εμείς".


Αυτή την τεράστια ανισότητα δεν μπορώ να την χωνέψω με τίποτα. Ο άστεγος ανοίγει τα μάτια του. Με κοιτάζει, ήθελα να του μιλήσω αλλά κόμπλαρα. Έχασα τις λέξεις μου. "Τι να του έλεγα;" , είπα μέσα μου και το έβαλα στα πόδια.
"Τι να του έλεγα"
; Απόρησα με τον ευατό μου. Να του έλεγες πως "είμαι μαζί σου" και να του έδινες ότι χρήματα είχες στην τσέπη σου ή να του έφερνες κάτι να φάει, μου απάντησα σε ένα "χριστουγεννιάτικο" ξέσπασμα.
Η μοναχική μου βόλτα σε λίγο τελείωνε, έφτανα στον προορισμό μου. Ωστόσο, η σκέψη μου ήταν εκεί. Με προβλημάτιζε όλο το βράδυ και τις επόμενες ημέρες. Αναρωτήθηκα, πόσοι, έστω μονάχα αυτές τις μέρες, θα μπορούσαν να πάνε και να πουν σε εκείνον τον βρώμικο άστεγο "Έλα σπίτι μου, να κάνουμε Χριστούγεννα με την οικογένεια μου", θα του προσέφεραν ζεστασιά, μπάνιο και φαγητό ; Πόσοι θα έδιναν σε αυτόν τον άστεγο το χαρτζιλίκι τους ; Πόσοι θα πήγαιναν και θα του έλεγαν "Μην ανησυχείς, δεν είσαι μόνος σε αυτό, θα σε βοηθήσω όπως και όσο μπορώ"; Αισθάνθηκα τόσο άσχημα που δείλιασα να βγάλω λέξη.
Για μένα, άσχετα με το περιεχόμενο των Χριστουγέννων (γέννηση του Ιησού κλπ), αυτό είναι που λέμε, κάπως πρόχειρα, "ανθρωπιά" και σήμερα νομίζω πως πολλοί στο κυνήγι της ευτυχίας αλλά και στην αλλοτρίωση που βιώνουμε καθημερινά την έχουμε χάσει. Μοναδική μου ευχή για αυτά τα Χριστούγεννα να ξαναβρούμε τη χαμένη μας "ανθρωπιά".
Καλές γιορτές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων του Πολύδροσος Παρνασσού.
Διατηρήστε τα σχόλιά σας ευγενικά, πολιτισμένα και ουσιώδη. Σχόλια με υβριστικό περιεχόμενο ή προσβολές θα διαγράφονται.
Παρακαλούμε, διαβάστε την Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων πριν σχολιάσετε. Να αποφεύγετε να γράφετε ανώνυμα. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν δημοσιευθούν.