Για την Άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη οι , Ελύτης, Γκάτσος, Παλαμάς, Λειβαδίτης, Βρετάκος, Σαχτούρης, Χατζηδάκις, Δροσίνης(πολύ όμορφες εικόνες και βίντεο)!

«Δεν ωφελεί το παράπονο/ Λίγο σιτάρι για τις γιορτές/ λίγο κρασί για τη θύμηση /λίγο νερό για τη σκόνη»Ν.Γκάτσος (Αμοργός).....

Την άγια νύχτα τη χριστουγεννιάτικη, / ποιος 

δεν το ξέρει;

Των μάγων κάθε χρόνο τα μεσάνυχτα / λάμπει 

τ' αστέρι.

Κι όποιος το βρει μες' στ' άλλα αστέρια 

ανάμεσα / και δεν το χάσει σε μια άλλη 

Βηθλεέμ ακολουθώντας το / μπορεί να 

φτάσει.(Γεώργιος Δροσίνης («Νύχτα 

χριστουγεννιάτικη», 1935)

Εκείνος που δεν γεννά, δεν γεννάται,

δεν αναγεννάται ποτέ, Κύριε,

της Γέννησης, «σκήνωσον εν εμοί» «Παραμονή

 της Γέννησης» (Πορεία, 1940) Ζωή Καρέλλη 

Μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,

και το κορμί μου, φάτνη ταπεινή,

βλέπω κι αλλάζει, γίνεται ναός.

Ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός.( Κωστής 

Παλαμάς

Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος/

να 'ν' ήμερος να 'ναι άκακος/

λίγο φαΐ, λίγο κρασί/

Χριστούγεννα κι Ανάσταση. (Οδ.Ελύτης)

Ἕνα ἄλλο βράδυ τὸν ἄκουσα νὰ κλαίει δίπλα. Χτύπησα τὴν πόρτα καὶ μπῆκα. Μοῦ ῾δειξε πάνω στὸ κομοδίνο ἕνα μικρὸ ξύλινο σταυρό. «Εἶδες - μου λέει - γεννήθηκε ἡ εὐσπλαγχνία». Ἔσκυψα τότε τὸ κεφάλι κι ἔκλαψα κι ἐγώ.
Γιατί θὰ περνοῦσαν αἰῶνες καὶ αἰῶνες καὶ δὲ θά ῾χαμε νὰ ποῦμε τίποτα ὡραιότερο ἀπ᾿ αὐτό.«Ἡ Γέννηση» (1983)Τάσος Λειβαδίτης

Το παιδί με τη σάλπιγγα(Νικηφόρος Βρεττάκος)

Ἂν μποροῦσες νὰ ἀκουστεῖς
θὰ σοῦ ἔδινα τὴν ψυχή μου
νὰ τὴν πᾶς ὡς τὴν ἄκρη τοῦ κόσμου.
Νὰ τὴν κάνεις περιπατητικὸ ἀστέρι ἢ ξύλα
ἀναμμένα γιὰ τὰ Χριστούγεννα-στὸ τζάκι τοῦ Νέγρου
ἢ τοῦ Ἕλληνα χωρικοῦ. Νὰ τὴν κάνεις ἀνθισμένη μηλιὰ
στὰ παράθυρα τῶν φυλακισμένων. Ἐγὼ
μπορεῖ νὰ μὴν ὑπάρχω ὡς αὔριο.
Ἂν μποροῦσες νὰ ἀκουστεῖς
θὰ σοῦ ἔδινα τὴν ψυχή μου
νὰ τὴν κάνεις τὶς νύχτες
ὁρατὲς νότες, ἔγχρωμες,
στὸν ἀέρα τοῦ κόσμου.

Νὰ τὴν κάνεις ἀγάπη.

Μέσα μας γίνεται η Γέννηση.

Έξω στέκει το σχήμα της –

Μας φανερώνεται…

Γιώργος Θέμελης, ΙΙΙ. Φάτνη

«Ἕνας Θεός»Κωστής Παλαμάς

Ὦ, μέσα μου γεννιέται ἕνας Θεὸς

καὶ τὸ κορμί μου γίνεται ναός,

δὲν εἶναι ὡς πρῶτα φάτνη ταπεινὴ

μέσα μου λάμπουν ξάστεροι οὐρανοί,

τὸ μέτωπό μου λάμπει σὰν ἀστέρι…

Φέρτε μου, Μάγοι – θεία βουλή τὸ γράφει 

τὰ σμύρνα τῆς ἐλπίδας, τὸ λιβάνι

τῆς πίστης, τῆς ἀγάπης τὸ χρυσάφι!.

Μίλτος Σαχτούρης (1919-2005)

Ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια
σὰν πλησιάζουν τὰ Χριστούγεννα
(αὐτός) ὁ νεκρὸς γεννιέται μέσα μου
δὲ θέλει δῶρα
δὲ θέλει χρήματα
πάγο καὶ χρόνια
χιόνια καὶ πάγο
σκισμένα ροῦχα
ἀχνὰ παπούτσια
ὁ χρυσὸς νεκρὸς
θὰ βγεῖ ἔξω
δὲν τὸν γνωρίζει κανένας
τὸν ἀλήτη νεκρὸ
θὰ κάτσει στὸ πικρὸ καφενεῖο
νὰ πιεῖ τὸν καφέ του
κι ὕστερα πάλι
σὲ λίγες μέρες
ἥσυχα θὰ πεθάνει
(ὁ νεκρός)
ὅταν ἔρθει ὁ χρόνος

κι ὅλες οἱ ρόδες

κόκκινες ὅπως πρῶτα

θὰ γυρίζουν πάλι.

Η ΑΓΡΥΠΝΙΑ(Μίλτος Σαχτούρης)

Ὅλοι κοιμοῦνται

κι ἐγὼ ξαγρυπνῶ

περνῶ σὲ χρυσὴ κλωστὴ

ἀσημένια φεγγάρια

καὶ περιμένω νὰ ξημερώσει

γιὰ νὰ γεννηθεῖ

ἕνας νέος ἄνθρωπος

μέσ᾿ στὴν καρδιά μου

τὴν παγωμένη

ἀπὸ ἄγρια φαντάσματα

καὶ τόση μαύρη πίκρα.

Ενας μικρός χριστός γεννιέται πάλι αύριο,

μόνος στον κόσμο.

ένας μικρός χριστός που ζωγραφίζει θαμπά

στο τζάμι δέντρα για τα παιδιά,

καράβια για τα όνειρα,

ένα παραμύθι της αγάπης για τους

 απελπισμένους.

παραμονή και τα χιλιάδες φώτα της πλατείας

στα μάτια του λάμπουν σαν δάκρυα.(Τόλης

Νικηφόρου) 

Από «Τα Σχόλια του Τρίτου»(Μ.Χατζιδάκις)

«Ο κόσμος πια δεν είναι μαγικός. Και τα

 Χριστούγεννα, μια οργανωμένη μηχανή… Έτσι

 ο Χριστός γεννιέται σιωπηρώς. Κανείς δεν τον

 αναζητά, κανείς δεν τον εσκέφτεται κι έρχεται

 μόνος σιωπηλός για να πεθάνει μόνος… κι αυτό

 τ’ αστέρι της βηθλεέμ, τι θέλει πάλι κι ήρθε

 ετούτη τη χρονιά… Α! τα Χριστούγεννα, δεν

 είναι φέτος ούτε για τα παιδιά. Άλλωστε

απέκτησαν και αυτά, χάρις στην βιομηχανικήν

 ανάπτυξη, μιαν εντελώς προσωπική μυθολογία

 που απέχει χιλιάδες μέτρα από τη μυθολογία

 της γέννησης του Χριστού…

Η σιωπηλή αυτή γέννηση, μέσα στον άσχετο

 και θορυβούντα κόσμο μας, φαντάζει ακόμα

 πιο ιερή και πιο σημαδιακή, από την γραφική

 των τυπικών χριστιανών, που εννοούν να

 βλέπουν τον Χριστό, Θεό απ’ τη γέννησή του,

 εξ αρχής, κι όχι μετά, στον θάνατο, στο τέλος,

 στην κατάληξή του».