Γράφει: ο Βίκτωρ Σαμπώ
27 ολόκληρα χρόνια, πέρασαν από κείνη την ατυχή μέρα (26 Σεπτεμβρίου 1989)που αφαίρεσαν την ζωή του Παύλου Μπακογιάννη οι ύπουλες δολοφονικές σφαίρες της τρομοκρατικής 17 Νοέμβρη, έξω απ’ το γραφείο του στην οδό Ομήρου και πάγωσαν την καρδιά, την ψυχή και το μυαλό του ελληνικού λαού, γεμίζοντάς τον με θλίψη και ανείπωτο πόνο.....
Μια δολοφονία που δεν είχε κανένα ηθικό, πολιτικό και λογικό έρεισμα παρά μόνο προσβολή πάνω από όλα στη ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Ήταν ένας φόνος απευθείας στην καρδιά του δημοκρατικού μας συστήματος, πλησιέστερα στη πολιτική μας αποσταθεροποίηση και με ευτελέστατα και σκοτεινάκίνητρα.
Θρήνησε κείνη την αποφράδα ημέρα όλη η Ελλάδα, γιατί έχανε ένα λαμπρό παιδί της. Έχανε ένα μέρος από την αδάμαστη ψυχή της, από το μεγαλείο της ηθικής και πολιτικής της αντίστασης απέναντι σε κάθε αντιδημοκρατική επιβουλή, σεκάθε σκοταδισμό, που ενδύεται δήθεν τον μανδύα των λαϊκών συμφερόντων, για να πλήξει πρωτίστως και πάνω από όλα τον ίδιο το λαό και τη δημοκρατία.
Η Μοίρα έπαιξε κακό παιχνίδι στον αξέχαστος Παύλος, έφυγε βίαια από την ζωή, την ημέρα που έγινε η έγκριση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, της χρηματοδότησης του προγράμματος που ο ίδιος είχε καταρτίσει για την αγαπημένη του ιδιαίτερη πατρίδα την Ευρυτανία που τόσο παράφορα αγαπούσε .
Ο Παύλος Μπακογιάννης σάρκωνε το πρότυπο της ελευθερίας του πνεύματος, της ηθικής και πολιτικής ανεξαρτησίας και της απαράμιλλης δημιουργικότητας των Ελλήνων, που κατορθώνουν πάντα, αντίθετα στο ρεύμα και τις δυσκολίες των καιρών, να μετατρέψουν την κακή συγκυρία σε ευλογία και δημιουργία.
Το ταπεινό επαρχιωτόπουλο από την Ευρυτανία, που ξεκίνησε από την έντιμη φτώχεια κατακτώντας πλήθος από επιστημονικά και ακαδημαϊκά αριστεία, για να φθάσει σε μεγάλα ηθικά και κοινωνικά ύψη και με θάρρος να διατρανώσει το υψηλό ηθικό και δημοκρατικό φρόνημα του ελληνικού λαού, απέναντι στην ασχήμια της απριλιανής δικτατορίας, στην ελεύθερη φωνή της Ντόιτσε Βέλε.
Ο ευγενής, ο λαμπρός και ηθικός, που εμπνεύστηκε, οραματίστηκε και με πρωτοβουλίες του ενσάρκωσε την ενότητα του λαού μας – απέναντι στις διχοστασίες, τα μίση και τα πάθη του επάρατου εμφυλίου πολέμου – με την ψήφιση στη Βουλή του Νομοσχεδίου για την «Εθνική Συμφιλίωση» το καλοκαίρι του 1989.
Ο Παύλος Μπακογιάννης, που με την ασάλευτη πίστη στις κλασικές αξίες της ζωής των Ελλήνων, και αντλώντας συνάμα δύναμηαπό την ατίμητη πολιτισμική μας μήτρα την Ορθοδοξία, κατάφερε να διαγράψει στη ζωή του μια φωτεινή καμπύλη προόδου και ηθικής ευημερίας, έξοχο ηθικό παράδειγμα, για κάθε νέο παιδί που βγαίνει στην αρένα της ζωής, με όνειρα, στόχους και ελπίδες, έστω και αν έχει να αντιμετωπίσει πλήθος από αντιξοότητες και δυσκολίες.
Ο Παύλος εμπνευσμένος και φωτισμένος πολιτικός, που κρατούσε μέσα του άσβεστη την ελπίδα για την ηθική και πολιτική ενότητα του λαού μας – απαράβατου όρου για να προοδεύσει και να ευδοκιμήσει κοινωνικά και οικονομικά –στο στείρο άνυδρο και γκρίζο, από την ιδιοτέλεια και την ευτέλεια πολιτικό μας πεδίο. Το όνειρο, η ελπίδα, το ασίγαστο πάθος για δημιουργία και η ηθική λεβεντιά της αδάμαστης ελληνικής ψυχής, που ξεπερνάει πάντα τα σκαμπανεβάσματα της ζωής και κατορθώνει να μετατρέψει τις μεγάλες δυσκολίες σε πρόοδο και ευημερία. Και που πάραυτα δεν ήρκεσαν όλα αυτά τα σπουδαία ηθικά επιτεύγματα από το λαμπρό ελληνόπουλο, για να απολαύσει το απαράγραπτο δικαίωμά του στη ζωή, αφού έπρεπε να πληρώσει βαρύ φόρο αίματος στους κύκλους της πολιτικής μας αποσταθεροποίησης και ανωμαλίας.
Ο Παύλος Μπακογιάννης γεννήθηκε στο χωριό Βελωτά του Δήμου Προυσού της Ευρυτανίας στις 10 Φεβρουαρίου 1935. Ήταν ο μεγαλύτερος γιος του πάπα Κώστα και της Ειρήνης Μπακογιάννη, μεγάλωσε και έκανε τα πρώτα του βήματα στη ζωή, με πολλές δυσκολίες. Προικισμένος με ακαταδάμαστη ευφυΐα, φιλομάθεια και έξοχες πνευματικές αρετές, αμέσως ξεχώρισε και έδειξε ότι θα διαδραμάτιζε σπουδαίους ρόλους στην ελληνική κοινωνία. Γυμνάσιο πήγε στο Θέρμο Τριχωνίδας, για ένα χρόνο στο Καρπενήσι (1950) και το τελείωσε στην Πάτρα στο Β’ Γυμνάσιο Πατρών. Σπούδασε Πολιτικές και Κοινωνικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Σε ηλικία 25 ετών έφυγε για την Γερμανία, για να εργαστεί, αλλά και να κάμει μεταπτυχιακές σπουδές.
Σε ηλικία 25 ετών έφυγε για την Γερμανία, για να εργαστεί, αλλά και να κάμει μεταπτυχιακές σπουδές.
Έλαβε πτυχίο Πολιτικής Οικονομίας και Πολιτικών Επιστημών από τα Πανεπιστήμια Μονάχου, Τύμπιγκεν και Κωστάντσας (Konstanz) στο πανεπιστήμιο της οποίας ανακηρύχθηκε διδάκτωρ Κοινωνικών Επιστημών. Ενώ στο πανεπιστήμιο του Μονάχουδίδαξε πολιτικές επιστήμες και δημοσιογραφία, για αρκετά χρόνια, γνωρίζοντας ως φοιτήτριά του και την μετέπειτα γυναίκα του Ντόρα Μητσοτάκη.
Στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 ξεκίνησε δημοσιογραφική καριέρα στη Ραδιοφωνία της Βαυαρίας και με την ελληνόφωνη εκπομπή του, έγινε η ψυχή και η ηθική απαντοχή των απανταχού Ελλήνων της Γερμανίας. Αγαπήθηκε στην Γερμανία από τους Έλληνες μετανάστες και θαυμάστηκε σαν είδωλο.
Και όταν ενέσκηψε στην Ελλάδα το καθεστώς της ανομίας των Αθηνών, ο Παύλος Μπακογιάννης, προέταξε σθεναρή αντίσταση, καλώντας όλους τους Έλληνες της υφηλίου σε ένα μεγάλο κοινό αγώνα, για την επάνοδο στην δημοκρατική ομαλότητα και την αποτίναξη της πολιτικής μας τυραννίας.
Με την πτώση της χούντας το 1974 ο Παύλος επέστρεψε στη Ελλάδα και ανέλαβε Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης και τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς παντρεύτηκε την Ντόρα Μητσοτάκη, τ. Υπουργό Εξωτερικών, τ. Δήμαρχο Αθηναίων και νυν βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας και απέκτησαν δυο εξαιρετικά παιδιά τον Κώστα, Περιφερειάρχη σήμερα Στερεάς Ελλάδος, και την Αλεξία. Το 1985 ανέλαβε πολιτικός σύμβουλος του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κώστα Μητσοτάκη και τον Ιούνιο του 1989 εξελέγη βουλευτής Ευρυτανίας. Στη μακρά δημοσιογραφική του πορεία-σταδιοδρομία ο Παύλος Μπακογιάννης εργάσθηκε στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» και αργότερα έγινε εκδότης και διευθυντής του εβδομαδιαίου περιοδικού «ΕΝΑ». Το μαύρο πρωινό τις 26 Σεπτεμβρίου του 1989 έπεσε νεκρός ύπουλα δολοφονημένος, από τις σφαίρες της τρομοκρατικής 17 Νοέμβρη.
Το φωτεινό, εμπνευσμένο και ηθικά ευγενές όμως πολιτικό και κοινωνικό σήμα του αλησμόνητου Παύλου, όπως και η αδέσμευτη φωνή και η ελεύθερη σκέψη του, που σηματοδότησαν την δημοκρατική αντίσταση και το αδούλωτο φρόνημα των ελεύθερων Ελλήνων, απέναντι στην χουντικά ανομία των Αθηνών, θα μείνουν για πάντα ανεξάλειπτα στις καρδιές και την ψυχή όλων των Ελλήνων.
Αντίο αλησμόνητε Παύλο.
Αντίο ασυμβίβαστε και μαχητικέ δημοκράτη, που σήκωσες κάποτε λεβέντικα στους μεγάλους και περήφανους ώμους σου, την αντίσταση και το δημοκρατικό φρόνημα των αδούλωτων ελλήνων.
Αντίο ευγενή και ωραίε άνθρωπε, που τίμησες με όλη τη θέρμη και την ζέση της αγνής ψυχής σου, την Πανανθρώπινη αξία, πέρα και πάνω, από κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές διχοστασίες, κατά το απαράμιλλο «Ως χαρίεν εστ ο άνθρωπος όταν άνθρωπος η» (πόση χάρη έχει ο άνθρωπος, όταν είναι άνθρωπος).
ΠΑΥΛΟ, ΘΑ ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ !!!
Μαθήματα δημοκρατίας αντί 650.000 ευρώ
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώργος Δελιχάς
ΛΑΜΙΑ
Κοντά στις 650.000 € θα κοστίσει η εμπέδωση της δημοκρατίας στους λιγοστούς κατοίκους στα Βελωτά Ευρυτανίας και στους 500 επισκέπτες που ευελπιστεί να προσελκύει ετησίως το «Κέντρο Σύγχρονης Δημοκρατικής Ιστορίας», που ο Δήμος Καρπενησίου και η Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας θέλουν να κατασκευάσουν με χρηματοδότηση του ΕΣΠΑ στο πατρικό σπίτι του Παύλου Μπακογιάννη.
Πρόκειται ουσιαστικά για τη μετατροπή σε επισκέψιμο χώρο της πέτρινης παλιάς κατοικίας της οικογένειας του Παύλου Μπακογιάννη στο ορεινό χωριό Βελωτά Ευρυτανίας, που ο σημερινός περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας και γιος του εκτελεσθέντος από τη 17Ν πολιτικού, Κώστας Μπακογιάννης, και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του δώρισαν στον Δήμο Καρπενησίου πριν από δύο χρόνια και τώρα εντάσσεται για χρηματοδότηση στο ΕΣΠΑ και στον άξονα προτεραιότητας «Προστασία του περιβάλλοντος και προώθηση της αποδοτικότητας των πόρων».
Σύμφωνα με την πράξη ένταξης, «το “Κέντρο Σύγχρονης Δημοκρατικής Ιστορίας” θα στεγαστεί στην πατρική οικία του βουλευτή και σύγχρονου δημοκράτη, Παύλου Μπακογιάννη, το οποίο και θα ανακαινισθεί, εμβαδού 67,44 τ.μ. ο κάθε όροφος».
Μας ενημερώνει επίσης ότι «ο χώρος του κέντρου θα αναπτύσσεται σε δύο επίπεδα με θεματικές ενότητες τη Δημοκρατία, την Εθνική Ενότητα και τον Παύλο Μπακογιάννη», καθώς και ότι «στο ισόγειο θα παρουσιάζεται με ιστορική χρονολογική σειρά η Δημοκρατία, ξεκινώντας από τη γέννηση του Δημοκρατικού Πολιτεύματος στην Αρχαία Ελλάδα έως και τη χρόνια που βρισκόταν και αγωνιζόταν για τη Δημοκρατία στα έδρανα της Βουλής ο Παύλος Μπακογιάννης. Παράλληλα θα γίνεται αναφορά σε ιστορικές προσωπικότητες που υποστήριξαν το Δημοκρατικό πολίτευμα».
Επίσης στο ισόγειο θα εκτίθενται προσωπικά αντικείμενα, θα προστεθεί υποστηρικτικό κτίσμα εμβαδού 49,52 τ.μ., ενώ «στον υπαίθριο αύλειο χώρο και συγκεκριμένα στον χώρο των κερκίδων θα γίνονται συζητήσεις για τη Δημοκρατία, τη ζωή και δραστηριότητα του Παύλου Μπακογιάννη».
Εύλογες απορίες
Ωστόσο μέσα από την ένταξη του συγκεκριμένου έργου προκύπτουν ορισμένα εύλογα ερωτήματα.
Κυρίαρχο ερώτημα είναι κατά πόσο το συγκεκριμένο και σχετικά υψηλό χρηματικό ποσό και σε μια εποχή οικονομικής κρίσης, όπου η κάθε χρηματοδοτική δυνατότητα θα πρέπει να χρησιμοποιείται ιδιαίτερα προσεκτικά, θα «πιάσει τόπο» και θα συμβάλει έστω κατ’ ελάχιστον στο να αξιοποιηθούν οι αποδοτικοί πόροι της ορεινής Ευρυτανίας και της υπόλοιπης Στερεάς Ελλάδας και να ικανοποιηθούν οι ανάγκες των κατοίκων που δοκιμάζονται καθημερινά από δεκάδες προβλήματα και την έλλειψη βασικών υποδομών και παροχών.
Ενα δεύτερο ερώτημα είναι βέβαια με βάση ποια επιστημονικά, ιστορικά, πολιτικά και δημοκρατικά κριτήρια αναδεικνύεται κάποιος σε «προσωπικότητα της Δημοκρατίας» και δικαιολογείται μάλιστα δημόσια δαπάνη 650.000 ευρώ για τη μνημόνευσή του;
Πόσο δημοκρατική και ηθική είναι η συμμετοχή μέλους της οικογένειας του αδικοχαμένου πολιτικού σε όλην αυτή τη διαδικασία;
Ο προσωπικός πόνος, ο θυμός και η οργή για μια ανθρώπινη απώλεια είναι πλήρως δικαιολογημένα και αντιληπτά. Περισσότερο όμως γι’ αυτούς που τη βιώνουν. Ωστόσο δεν συνιστούν αντικειμενικά επιστημονικά, πολιτικά και ιστορικά κριτήρια.