Ορειβασία: Έλληνες στην Aconcagua

To χρονικό της κατάκτησης της δεύτερης ψηλότερης κορυφής του κόσμου, στα 6.962 μ., από μια ομάδα ορειβατών χωρίς μεγάλη εμπειρία, αλλά με πάθος για το βουνό.....

 

«Vamos Argentina» ήταν το σύνθημά τους αλλά και το όνομα της ομάδας τους στο messenger - στο οποίο ξημεροβραδιάζονταν τους τέσσερις μήνες της προετοιμασίας τους για το πιο σημαντικό ταξίδι της ζωής τους μέχρι σήμερα. Στις 11 Δεκεμβρίου του 2015 ξεκίνησαν από την Ελλάδα για την Αργεντινή, παίρνοντας μέρος σε μια ελληνική αποστολή που ανήμερα τα Χριστούγεννα θα κατακτούσε τελικά την κορυφή Aconcagua των Ανδεων (6.962 μ.), την ψηλότερη του κόσμου, πλην Ιμαλαΐων. Αρχηγός της, ο ζωντανός θρύλος της ορειβασίας, Νίκος Μαγγίτσης από τον Βόλο, ο μοναδικός Ελληνας που έχει πετύχει τον άθλο 7 summits, δηλαδή την κατάκτηση της ψηλότερης κορυφής κάθε ηπείρου, και έχει φτάσει με σκι σε Βόρειο και Νότιο Πόλο.

Στην Aconcagua, την ψηλότερη της Αμερικής, πάτησε για 4η φορά, τώρα όμως ως επικεφαλής μιας εμπορικής αποστολής 8 ατόμων από όλη την Ελλάδα, χωρίς μεγάλη εμπειρία, από τους οποίους οι 5 κατάφεραν να πατήσουν τη δύσκολη κορυφή. «Κάθε φορά το βουνό είναι διαφορετικό από άποψη συνθηκών και έπειτα είναι πολύ σημαντικό με ποιον ανεβαίνεις», παρατηρεί. «Το ενδιαφέρον για μένα ήταν ότι είχα μαζί μου διαφορετικούς ανθρώπους από όλη την Ελλάδα, και μάλιστα αρχάριους, γεγονός που αποτελούσε μεγάλη ευθύνη. Το πιο σημαντικό είναι με ποιον μοιράζεσαι αυτό που ζεις. Η συνεργασία ήταν άψογη και όλοι προσαρμόστηκαν στις ανάγκες του βουνού».

 Αν και η βόρεια διαδρομή του βουνού θεωρείται εύκολη, καθώς είναι «μη τεχνική» (δεν απαιτεί έντονη ορειβασία), την Aconcagua «δέρνουν» οι άνεμοι του Ειρηνικού. Μόνο το 33% όσων το επιχειρούν καταφέρνουν να αγγίξουν την κορυφή, ενώ Ελληνες δεν είχαν φτάσει έως εδώ τα τελευταία χρόνια. «Σε καμία περίπτωση δεν ήταν εύκολο το εγχείρημα. Ειδικά η φετινή είναι από τις πιο δύσκολες χρονιές του βουνού: οι Αρχές προειδοποιούσαν για ζεστό εξοπλισμό, το τρεχούμενο νερό πάγωνε από χαμηλά και μόνο δύο μέρες ο καιρός ήταν τέτοιος που να επιτρέπει την ανάβαση στην κορυφή. Επιπλέον, μένεις πολλές μέρες σε δύσκολες συνθήκες - με συντελεστή ψύχους στους -28o και τον αέρα να αναπτύσσει ταχύτητες 50 χλμ. ή και μεγαλύτερες», λέει ο Νίκος Μαγγίτσης. «Ημασταν πάρα πολύ τυχεροί», προσθέτει η 39χρονη Βανέσα Αρχοντίδου, που άφησε πίσω της, με ενοχές βέβαια, δύο παιδιά, γιατί οι ορειβατικές αποστολές την κάνουν «καλύτερο άνθρωπο και καλύτερο γονιό», όπως λέει. «Δύο βδομάδες μετά την αναχώρησή μας, η κυβέρνηση έκλεισε το Εθνικό Πάρκο Aconcagua λόγω σφοδρών ανέμων. Την ημέρα που ανεβήκαμε εμείς, είχε πρωτόγνωρη λιακάδα. Εβλεπες μια “θάλασσα” από κορυφές. Ηταν τόσο όμορφα και έντονα, που με πήραν τα κλάματα - και δεν κλαίω εύκολα».

Οι πιο άπειροι φίλοι της, η 28χρονη Χριστίνα Φλαμπούρη και ο 38χρονος Τάσος Καψιώχας, δεν κατάφεραν να πατήσουν την κορυφή, καθώς εγκατέλειψαν την τελευταία στιγμή. Ο Τάσος υπέφερε από ζαλάδες και η Χριστίνα από γαστρεντερίτιδα. «Εκεί φάνηκε και η απειρία. Γιατί ήμουν σίγουρη ότι θα πατούσα κορυφή - τόσο καλά ένιωθα. Αλλά στο βουνό δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Του χρόνου πάλι εκεί θα είμαι. Οπως μου έμαθε η Βανέσα, σε κάθε αποστολή θα με προστατεύει προληπτικά η Αγία... Vibramycin!»

ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΑΝΤΟΧΗΣ

Η πιο έντονη στιγμή της αποστολής ήταν όταν οι ορειβάτες έφτασαν στο τελευταίο camp, σε υψόμετρο 6.000 μ. «Μας έδιναν συγχαρητήρια - οι περισσότεροι είχαμε συγκινηθεί, λες και βρισκόμασταν στην κορυφή», λέει ο Τάσος που με μηδενική εμπειρία στην ορειβασία έφτασε έως εδώ για λόγους εσωτερικής αναζήτησης. «Αυτό το υψόμετρο είναι όριο. Είναι άθλος να κοιμάσαι στα 6.000 μ. και το κάναμε για δύο βράδια. Και μόνο το ότι φτάσαμε όλοι μαζί έως εκεί ήταν επιτυχία», λέει ο αρχηγός.

Ο Τάσος δεν φοβήθηκε καθόλου στο ταξίδι -«πιο πολύ φοβήθηκα στο αεροπλάνο!» λέει- σε αντίθεση με τη Χριστίνα, που είχε μεγάλο άγχος για την οξυγόνωσή της. «Δεν ξέρεις από πριν πώς θα αντιδράσει ο οργανισμός σου. Σκέψου ότι το βράδυ που κοιμηθήκαμε στα 6.000 μ. τραγουδούσαμε μέσα στη σκηνή και ένιωθα υπέροχα, μόλις όμως έκανα έξτρα κίνηση για να πάω τουαλέτα χτυπούσαν τα μηνίγγια μου. Ή, όταν έτρωγα λίγο παραπάνω, άρχιζαν οι ζαλάδες. Από τα 6.000 και πάνω ο οργανισμός νοσεί. Ευτυχώς, είχα 99% οξυγόνο συνήθως». Ο Τάσος θυμάται τις νύχτες: «Ξυπνούσαμε γιατί νιώθαμε ότι δεν αναπνέουμε. Παίρναμε δύο καλές ανάσες και ξανακοιμόμασταν». Φόβο ένιωσε και η Βανέσα, παρά τη σχετική εμπειρία της: «Αν τα έχασα; Σε πολλά σημεία!» λέει, αλλά δεν το έδειξε ποτέ.

Οι συνθήκες ήταν αρκετά δύσκολες στους παγετώνες της Aconcagua. «Είχε απίστευτο κρύο, -20 βαθμούς. Σε τέτοιες θερμοκρασίες, τα κρυοπαγήματα καραδοκούν. Επιπλέον, η ψυχολογική φθορά από το μπρος-πίσω που κάναμε για την προσαρμογή στο υψόμετρο μας διέλυε, χώρια το βάρος που κουβαλούσαμε», συμπληρώνει η Βανέσα. Πιο δύσκολα ήταν τα πράγματα για τη Χριστίνα, αφού η εμπειρία ήταν συνολικά πρωτόγνωρη για εκείνη: από την πολυήμερη διαμονή σε σκηνή μέχρι την έλλειψη ντους και την αδυναμία κάλυψης βασικών αναγκών, όπως το πόσιμο νερό. «Κάθε μέρα σήμαινε και κάτι καινούργιο για μένα.

Ο Νίκος, ο αρχηγός, πρέπει να τρόμαξε μαζί μου! Εμοιαζα να είμαι από... άλλο κόσμο. Κάποια στιγμή, εμφάνισε μια τράπουλα. Τον αποκάλεσα... χαρτόμουτρο, αλλά μου εξήγησε ότι πρόκειται για έναν εξαιρετικό τρόπο να ελέγχεις την οξυγόνωση. Επαιζε μαζί μας χαρτιά σε χαμηλό υψόμετρο και αργότερα σε ψηλότερο για να παρακολουθεί πώς είμαστε. Νιώθεις τρομερή ασφάλεια όταν είσαι μαζί του». Ο ίδιος ο αρχηγός γελάει και προσθέτει ότι το παιχνίδι με χαρτιά είναι επίσης ένας τρόπος ελέγχου της εγκεφαλικής λειτουργίας. «Με κέρδιζε συνέχεια κιόλας!» λέει και συμπληρώνει: «Είχα φροντίσει, πάντως, να έχουμε μαζί ακόμη και ιατρικό οξυγόνο».

Ιδιαίτερα έντονη στιγμή ήταν όταν έχασαν έναν υπνόσακο. Βρισκόμασταν στα 5.500 μέτρα, πάνω στον παγετώνα, με κραμπόν στα παπούτσια. Πήγαμε να βγάλουμε το νερό και έπεσε ένα sleeping bag», λέει ο Τάσος. «Το κοιτούσαμε να κατρακυλά για ώρα στον γκρεμό. Δεν μιλούσε κανείς. Κάποιος θα έπρεπε να κοιμηθεί στους -20 χωρίς υπνόσακο... Η κατσάδα του αρχηγού ήταν δικαιολογημένη... Τελικά, κοιμήθηκε εκείνος χωρίς υπνόσακο. Δεν θα άφηνε άλλον».

Σε όλη την ομάδα -στην οποία συμμετείχαν επίσης ο Ευριπίδης Βλάχος, ο Φώτης Γκούντας, ο Τάσος Κεχαγιάς, ο Θωμάς Νταβαρίνος και ο Παναγιώτης Πλαγεράς- έκανε εντύπωση και κάτι ακόμη: οι άνθρωποι που συναντούσαν στο βουνό κατά την ανάβαση καταλάβαιναν ότι επρόκειτο για Ελληνες από τα γέλια και τις φωνές. Ολοι παραδέχονταν ότι σπάνια συναντούν Ελληνες σε τέτοια υψόμετρα, πολλώ μάλλον γυναίκες. «Είναι τρομερή εμπειρία και όσοι μπορούν πρέπει να το κάνουν. Κατά κάποιον τρόπο “καθαρίζεις”, γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος», καταλήγει η Βανέσα. Ο αρχηγός της αποστολής στέκεται αλλού: «Εγώ θα κρατούσα τις στιγμές μετά την κατάβαση πια, που γλεντούσαμε στην πόλη. Σήμαινε ότι όλα πήγαν καλά και ήμασταν όλοι υγιείς και ευτυχισμένοι. Ανεβήκαμε δεμένοι και κατεβήκαμε δεμένοι».

Επόμενος στόχος τους η κορυφή Elbrus στον Καύκασο -η ψηλότερη της Ευρώπης- τον Ιούλιο. Μυρίζει 7 summits, Χριστίνα; «Αμα είσαι με τον Νίκο Μαγγίτση, αναπόφευκτα σου μπαίνει η ιδέα... Αλλά ούτε στον εαυτό σου δεν το παραδέχεσαι!»

kathimerini.gr