Το Βήμα του Κορανίου

Απόστολος Διαμαντής

Μετά τις αποκαλύψεις του τέως Βασιλιά Κωνσταντίνου, το Βήμα πέρασε τώρα σε νέα φάση προσφορών με την κυριακάτικη έκδοση: μοιράζει στους αναγνώστες του το Κοράνι!
Είδε προφανώς πως με την Καινή Διαθήκη δεν γίνεται τίποτα, δεν σώζεται η κυκλοφοριακή κατάσταση και σκέφτηκε πως εφόσον ο γιαραμπής δεν στέργει, να στραφεί προς τον Αλλάχ.....

Βεβαίως κάποιος θα μπορούσε εύλογα να αναρωτηθεί: Έχει προσφέρει το Βήμα ή άλλη εφημερίδα μέχρι σήμερα κάποιο κείμενο πατερικό; Έχουν διανοηθεί ποτέ να μοιράσουν, ας πούμε, Ρωμανό τον Μελωδό ή το έργο του Ιωάννη Δαμασκηνού “Έκδοσις ακριβής της ορθοδόξου πίστεως”, το οποίο χρησιμοποιεί τις αριστοτελικές κατηγορίες για να θεμελιώσει τη σύζευξη ελληνισμού και χριστιανισμού; Όχι βέβαια. Αν έκανε κάτι τέτοιο θα γέλαγαν όλα τα καφέ του Κολωνακίου και θα νόμιζαν πως αγόρασε το Βήμα η Ιερά Σύνοδος.

'Η μήπως διανοήθηκε κανένας εκδότης να μοιράσει τη “Σούμμα” του Θωμά Ακινάτη, αυτήν τη μεγαλειώδη ιστορική σύνθεση του δυτικού χριστανισμού, η οποία εμπεριέχει όλη τη σοφία της κλασσικής Ελλάδας και της Ρωμαϊκής αρχαιότητας και συνδέει τον αρχαίο με τον σύγχρονο κόσμο; Ούτε καν στα ελληνικά δεν έχει μεταφραστεί¹. Παρόλα αυτά σπεύσαμε να μοιράσουμε το Κοράνι, ενώ εδώ και δεκαετίες η ελληνική παιδεία έχει σχεδόν διακοπεί. Προφανώς έχουμε να κάνουμε με αυτό που ένας Άγγλος θα χαρακτήριζε politics.

Είναι πολεμικό το ισλάμ;

Διαβάζουμε κατά καιρούς για το Ισλάμ πως είναι πολύ ειρηνική θρησκεία, αλλά παρουσιάζεται ως βίαιη εξαιτίας των φανατικών ισλαμιστών. Προφανώς δεν συνυπολογίζεται η πολεμική φύση του ισλαμισμού, που συνιστά ιστορική σταθερά. Για τη μουσουλμανική παράδοση οι χριστιανοί υπήκοοι υπάγονται στη μουσουλμανική ιερατική τάξη, όπου η μόνη δυνατότητα που έχουν είναι να αποφύγουν τον βίαιο εξισλαμισμό διά των όπλων και να διατηρήσουν την πίστη τους, υπό την προϋπόθεση της πλήρους πολιτικής υποταγής.

Ωστόσο, σταθερός στόχος του Ισλάμ, όπως επιτάσσει η παράδοση του Κορανίου, είναι η παγκόσμια επικράτησή του και επομένως οι κατακτημένοι χριστιανοί αντιμετωπίζονται ως υποψήφιοι στόχοι της τζιχάντ, η οποία προηγείται από μια επίσημη πρόσκληση προς τους απίστους να υποταχθούν στο Ισλάμ.

Δεν πρέπει δηλαδή να διαφεύγει της προσοχής η ιδιαίτερη πολεμική φύση του μουσουλμανισμού, που ενισχύονταν και από τη δράση των ιερών ταγμάτων: Η έννοια του Jihad προσαρμόστηκε απολύτως στο πολεμικό τους πνεύμα, αλλά και στην έμφυτη τάση των ισλαμικών πληθυσμών για επεκτατισμό. “Η διφυής οργάνωση των θρησκευτικών μισιοναρίων δερβίσηδων και πολεμιστών / γαζήδων ήταν προϊόν της περίεργης συμμείξεως του ισλαμισμού με τον τουρκισμό»². Το Κοράνι μάλιστα αναφέρει συγκεκριμένα: «Να πολεμάτε εναντίον όποιου δεν πιστεύει στο Θεό και στην έσχατη μέρα. Να πολεμάτε επίσης εναντίον των εβραίων και των χριστιανών, οι οποίοι δεν πρεσβεύουν την πίστη της αλήθειας. Να πολεμάτε εναντίον τους, έως ότου όλοι πληρώσουν τον φόρο υποτέλειας και ταπεινωθούν»³.

Καταπίεση και εκμετάλλευση των μουσουλμάνων

Βεβαίως, αυτό δεν σημαίνει ότι οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί είναι σταθερά επεκτατικοί. Η ιστορία έχει διαμορφώσει εδώ και αιώνες μια νέα γεωπολιτική τάξη και μετά την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί υφίστανται γενικευμένη πολιτική και οικονομική καταπίεση και εκμετάλλευση. Πλην όμως, αυτό δεν σημαίνει πως έπαψε να υφίσταται η τεράστια απόσταση μεταξύ ισλάμ και χριστιανισμού, η βασική τους διαφορά που συνίσταται στην υποταγή από τη μια πλευρά στον ισλαμικό νόμο και η ανάδειξη από την άλλη της ελευθερίας της συνειδήσεως και του αυτεξουσίου του προσώπου, που είναι τα θεμέλια του δυτικού πολιτισμού και έχουν τις ρίζες τους στον χριστιανισμό και σ'αυτό που ο Χέγκελ ονόμασε “περήφανη ατομικότητα” της κλασικής Ελλάδας.

Η καταστροφή των μουσουλμανικών πληθυσμών από τον οικονομικό και πολιτικό επεκτατισμό του σύγχρονου ιμπεριαλισμού προκαλεί ένα πραγματικά εκρητικό πρόβλημα, την μαζική μετακίνηση ισλαμικών πληθυσμών στην Ευρώπη, σε μια συσχέτιση δύο πολιτισμών τόσο διαφορετικών, που καθίσταται σχεδόν αδύνατη: ο ένας θα επιβάλει στον άλλον τους όρους της αφομοίωσης και της υποταγής.

Οι χώρες της ανατολής, οι χώρες του ισλαμικού κόσμου, θα πρέπει να ζήσουν ειρηνικά στο δικό τους πλαίσιο, στη δική τους γη, στη δική τους παράδοση, ώστε να επιστρέψουν οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί στην εποχή της ειρηνικής τους συνύπαρξη με τους χριστιανικούς πληθυσμούς. Για τον σκοπό αυτό θα πρέπει να εκλείψει κάθε αίσθημα πολιτικής αδικίας στις χώρες του ισλάμ.

Κάθε άλλο σχέδιο είναι βιασμός της ιστορίας και της βούλησης των λαών. Τα έθνη δεν πρέπει να εξωθούνται σε βίαιες συμβιώσεις, που επιβάλλονται όχι από τη φύση των πραγμάτων αλλά από τις ανάγκες της αγοράς και της ιμπεριαλιστικής επέκτασης.

1Βλ. Ελένη Προκοπίου, Το πρόσωπο ως υποκείμενο δικαίου στο έργο του Θωμά Ακινάτη, Ηρόδοτος, Αθήνα 2013.

2 Ιωάννη Μάζη, Ο ισλαμικός ταγματικός μυστικισμός και οι συσχετισμοί του με τον Οθωμανικό Τεκτονισμό, Παπαζήσης, Αθήνα 2000, σ. 7.

3 Εμμ. Γριπαίου, Χριστιανισμός και Κοράνι…ό.π., σ. 125-126. «Μέσω αυτής της διάταξης, το Κοράνι κατατάσσει τους χριστιανούς στους δίμμι, δηλαδή τους λαούς εκείνους που ναι μεν είναι ανεκτοί στην ισλαμική κοινωνία, αλλά δεν αποτελούν πλήρη και ισότιμα μέλη της. Τα λεγόμενα συμβόλαια υποταγής τα οποία υπογράφηκαν από τον Μωάμεθ πρώτα με τους εβραίους και μετέπειτα με τους χριστιανούς θεωρούνται πρότυπα για τα συμβόλαια που ακολούθησαν με τους μη μουσουλμάνους κατά τη διάρκεια των ισλαμικών κατακτήσεων» (σ. 126).

http://tvxs.gr/