Μια μικρή χριστουγεννιάτικη ιστορία...

Την γνωρίζουν, όμως, οι ανθρωποι?... 
Κάποτε τα ζώα συνεδρίαζαν και συζητούσαν το νόημα των Χριστουγέννων, αλλά και τις επιθυμίες που είχε το καθένα τις άγιες αυτές ημέρες.
Το λόγο παίρνει πρώτη η κυρ’ αλεπού φωνάζοντας την...


επιθυμία της. «Λογικό… μία ψητή γαλοπούλα, ποιος γιορτάζει σήμερα Χριστούγεννα χωρίς να έχει στο τραπέζι του ψητή γαλοπούλα;»
Το ελαφάκι από την απέναντι γωνιά με τη ψιλή του φωνούλα εύχεται ένα έλατο.
«Χωρίς έλατο εγώ δε γιορτάζω ποτέ τα Χριστούγεννα».
«Αλλά όχι με πολλά κεριά», συμπληρώνει κλαψιάρικα η κουκουβάγια. «Όχι πολλά φώτα και στολίδια, εμένα μ’ αρέσει η απλότητα, η σκοτεινιά, ένα έλατο στολισμένο με γούστο, πράσινο ζωντανό, δηλαδή φυσικό»!
«Τι λες μωρή;» φωνάζει το παγόνι. «Και πως θα δείξω εγώ το καινούριο μου φόρεμα και τα χρώματά του; Όχι, όχι εγώ χωρίς καινούριο φόρεμα δε γιορτάζω Χριστούγεννα».
«Μην ξεχνάς και τα κοσμήματα», στριγκλίζει η κίσσα. «Εγώ Χριστούγεννα χωρίς να κλέψω κανένα δακτυλίδι, βραχιόλι ή καδένα δε γίνεται… Τα ωραιότερα Χριστούγεννα για μένα είναι, όταν έχω κοσμήματα».
«Και τα μελομακάρονα που τ΄ αφήνεις;» φωνάζει η αρκούδα με τη χοντρή φωνή της. «Οι λιχουδιές και τα γλυκίσματα είναι η μεγαλύτερη επιθυμία μου, χωρίς αυτά δε γιορτάζω Χριστούγεννα».
«Κάνε, ότι κάνω εγώ» λέει ο ασβός. «Ύπνο και πάλι ύπνο. Τα Χριστούγεννα για μένα σημαίνουν ύπνο, υπάρχει κάτι καλύτερο από το να απολαύσεις τον ύπνο;»
«Μη ξεχνάς πρώτα να πιεις», συμπληρώνει το βόδι. «Πρώτα να πιεις όσο μπορείς και μετά να το ρίξεις στον ύπνο». Ξαφνικά το βόδι μουγκρίζει δυνατά: «Ω, ω, ωχ»! Ο γάιδαρος του ‘ριξε στα πισινά μία γερή κλωτσιά. «Ε, ε, βόδι, δε σκέφτεσαι λίγο το νεογέννητο παιδί, αυτό το ανθρώπινο πλάσμα;»…
Το βόδι έριξε το κεφάλι κάτω από ντροπή και λέει:
«Το παιδί… Α! Ναι, καλά λες… “το νεογέννητο παιδί, αυτό είναι το κυρίως νόημα των Χριστουγέννων…” Πλην όμως…» απευθυνόμενο στο γάιδαρο τον ρωτάει, «το γνωρίζουν αυτό και οι άνθρωποι;»
Η ιστορία είναι γερμανική, κάτι σαν παραμύθι, και την έχει μεταφράσει στα ελληνικά ο Σπύρος Γκάρος. Τη διάβασα πριν τρία ή τέσσερα χρόνια σε κάποιο μπλογκ και όπως συνηθίζω, όταν κάτι μου αρέσει, την αποθήκευσα. Την (ανα)δημοσιεύω σήμερα, παραμονές Χριστουγέννων του 2013, επειδή νομίζω ότι θα πρέπει όλοι να αναρωτηθούμε «αν το γνωρίζουμε» και τι κάνουμε γι’ αυτό.
Και, επιτέλους, να ερωτηθούν και οι Γερμανοί -βάζοντας στη θέση του Παιδιού ένα Ελληνόπουλο- για την κατακλείδα της δικής τους Χριστουγεννιάτικης ιστορίας. Γνωρίζουν για τη σφαγή των νηπίων του Νότου που διέταξε η καγκελάριός τους στο όνομα της δημοσιονομικής αποστείρωσης της ευρωζώνης;
Γνωρίζουν για την ανθρωπιστική κρίση που εξαπλώνεται σαν λιμός στη χώρα μας; Γνωρίζουν για τα νεογέννητα ελληνόπουλα που, εν έτει 2013, δεν έχουν βρεφικό γάλα να πιούν; Γνωρίζουν για τα παιδιά μας που λιποθυμούν στα σχολεία επειδή δεν έχουν να φάνε ένα κουλούρι; Γνωρίζουν για τα σύγχρονα οικονομικά Νταχάου που έχουν κτίσει στην περιφέρεια της Ευρώπης; Τα γνωρίζουν; Κι αν ναι, τι κάνουν; Δεν φοβούνται μήπως το αίμα των αθώων κάποια στιγμή πέσει, για μια ακόμα φορά, στα κεφάλια τους;
Αν δεν τους νοιάζει, χρέος δικό μας είναι να τους το θυμίσουμε. Με όποιο τρόπο μπορούμε. Στο όνομα των παιδιών μας. Στο όνομα του Παιδιού που «γεννάται σήμερον». Στο όνομα της νέας ζωής που πρέπει, θέλουν δε θέλουν, να βλαστήσει. Στο όνομα του μέλλοντός μας, αλλά και στο όνομα του παρελθόντος τους που απ’ ότι φαίνεται έχει σταματήσει να τους στοιχειώνει και μόνον τα …ζώα τους το θυμούνται.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Φελνίκος