ΠΑΛΙΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ - Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΑΓΟΡΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ - ΗΛΙΑΣ ΚΑΡΑΝΤΖΑΣ

Του Αγίου πνεύματος στην Αγόριανη προπολεμικά ήταν και η γιορτή των νέων αγοριών και κοριτσιών του χωριού....

Η γιορτή γινόταν στην Αγία Τριάδα στο Ζαμπιό με το κρύο νερό.

Από ρεφενέ των αγοριών αγοράζονταν δυό σφάγια – προβατίνες απ’ τους τσοπάνηδες, συγκεντρώναμε ξύλα και φλούδες, σουβλίζαμε τα σφάγια και τα φέρναμε γυροβολιά για να ψηθούν.

Όταν τελείωνε ο παπα - Αντρέας τη λειτουργία στην εκκλησία, παρέες – παρέες οι χωριανοί άναβαν φωτιές και  ψήνανε κοντοσούφλια κυρίως, τρώγαν και το ριχναν στο τραγούδι.

Εμείς οι νέοι τρώγαμε και βάζαμε τις πλάτες στο σημάδι! Πάνω σε έναν έλατο βάζαμε τις πλάτες και το τουφεκίδι πήγαινε καπνός!

Το 1941 με την υποχώρηση των Άγγλων απ’ την περιοχή, όλοι είχαμε προμηθευτεί όπλα!

Έρχονταν τα όργανα και ο χορός πήγαινε γαϊτάνι, από αγόρια και κορίτσια!

Στο τέλος βάζαμε τα ψημένα κεφάλια στις σούφλες και τις κρατούσαν όρθιες δυο καβαλάρηδες και οι άλλοι από πίσω να τουφεκάνε να πετύχουν τα κεφάλια στις σούφλες. Ήρθαμε τουφεκώντας μέχρι τη Δραγασιά, όπου σταματήσαμε το τουφεκίδι, μετά από παράκληση των πατεράδων μας για να μην …ακούσουν οι Ιταλοί στο σιδηροδρομικό σταθμό Λιλαίας και κάμουν τον ανήφορο και μας πιάσουν.

Τέλος κατεβήκαμε στην πλατεία και ο Οδυσσέας Μαυροδήμος μας πότισε ΄΄φτιαγμένο΄΄ κρασί, που είχε ξυνίσει και γίναμε όλοι ΄΄κουδούνια!΄΄

Το μεθύσι μας έπεσε πολύ βαρειά εμένα και του Γιώργου Ν. Πανάγου – Τσιαμαντάνη.

Τρείς μέρες καθήσαμε στο κρεβάτι κι αν δεν έρχονταν η γριά Κοντύλω του Σουλιο – Γιαννάκη να μας στρίψει τους ομφαλούς, νομίζω ότι ακόμα θα ήμασταν ξάπλα.

Χρόνια όμορφα, που σήμερα τα νοσταλγώ.

Τότε ήμουνα 17 χρονών και σήμερα 91!

Τι γρήγορα που περνούν τα χρόνια!

Γι’ αυτό γλεντάτε παιδιά!

Η ζωή είναι λίγη και τα βάσανα πολλά.

Με αγάπη

 Καραντζάς Ηλίας του Νικολάου

ΑΠΟ ΤΑ ΄΄ ΑΓΟΡΙΑΝΙΙΚΑ ΝΕΑ΄΄