Παρέμβαση στην ομιλία του Λευτέρη Κουσούλη με θέμα : «Τι είναι πολιτική» στο «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΛΑΪΚΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ» του Δήμου Αλιάρτου – Θεσπιέων 31 .5.2014

από τον  πολιτικό μηχανικό Θεόδωρο Κ. Παπαϊωάννου                

                                                                          

Αναφερθήκατε  στον Ροβεσπιέρο  ένα από τους ηγέτες της Γαλλικής Επανάστασης του 1789 την μεγαλύτερη επανάσταση του 19^ου  αιώνα . Μεγαλύτερη επανάσταση του 20^ου  αιώνα  ήταν η Οκτωβριανή   το 1917,  στη Ρωσία 128 χρόνια μετά.....

Ο ηγέτης της  ο Λένιν στο βιβλίο του με τίτλο: ’’Τα καθήκοντα των Ρώσων σοσιαλδημοκρατών’’ - ίσως το σπουδαιότερο, που γράφτηκε στην περίοδο εξορίας του (1897-1900) -  λέει  ότι:  ‘’….η σοσιαλδημοκρατία  πρέπει να αντιπολιτεύεται το τσαρικό καθεστώς και  να μη συμβιβάζεται   με ξένες στον μαρξισμό  θεωρίες και προγράμματα…’’

Μετά την λεγόμενη μεταπολίτευση του 1974 είδαμε ευρωπαίους ηγέτες  σοσιαλδημοκράτες να ε έχουν απ ΄ αυτά που ανέφερε ο Λένιν.

Ο Ούλαφ Πάλμε στη Σουηδία ,ο Βίλυ Μπράντ στη Δ. Γερμανία, ο Φρ. Μιτεράν  στην Γαλλία, ο Φελίπε  Γκονζάλες στην Ισπανία ,ο Μπετίνο Κράξι στην Ιταλία( σήμερα φυγόδικος στην Τυνησία  για κλοπή δημοσίου χρήματος στη χώρα του) , ο Ανδρέας Παπανδρέου εδώ . Ήταν η εποχή - αλλού περισσότερο αλλού λιγότερο -  που το κοινωνικό κράτος ήταν ισχυρό με αναδιανεμητικό ρόλο και  την ανεργία  σε μονοψήφια ποσοστά.

Θεωρητικό υπόβαθρο ήταν η θεωρία του Keynes όπως αναπτύσσεται στο σύγγραμμά του: «Η θεωρία της απασχόλησης του τόκου και του χρήματος»

Στην  2^η   πετρελαϊκή κρίση το  1979 με την ιρανική επανάσταση, η τιμή του αργού πετρελαίου σκαρφάλωσε  στα 35-40 δολάρια το βαρέλι και  άρχισε να  ‘’συννεφιάζει’’ η ανάπτυξη.

Είχαμε Ρήγκαν  πρόεδρο στις ΗΠΑ και Θάτσερ πρωθυπουργό στη Μ. Βρετανία. Είδαμε ακάθεκτη την  ’’άγρια ’’ παγκοσμιοποίηση και την  αποχαλίνωση των αγορών

Μια νέα γενιά σοσιαλδημοκρατών πήρε τα ηνία : ο  Μπλέρ στην Μ Βρετανία ,ο Σρέντερ στην Γερμανία, ο Ολάντ  στη Γαλλία, εδώ  οι( Κ.Σημίτης , Γ  Παπανδρέου ,Ευ Βενιζέλος) .

Όλοι αυτοί  ταυτίστηκαν πλήρως με τις πολιτικές εκείνες δυνάμεις που προωθούν την κυριαρχία του κεφαλαίου.

Το σύστημα λοιπόν για να παραπλανήσει φαίνεται ότι οικειοποιείται σύμβολα, απονευρώνει και ‘’εκχυδαΐζει ‘’  λέξεις πού τις γεμίζει με άλλο εννοιολογικό  περιεχόμενο . Ως μη  ειδικός απευθύνομαι για να εχω το σχόλιο ενός που ασχολείται επαγγελματικά με την πολιτική και την επικοινωνία

Προσερχόμενος δέχθηκα ερωτήσεις για το πώς χάσαμε  την εκλογή στην Περιφέρεια Στερεάς από τον Μπακογιάννη  και θα απαντήσω :

Κύριε Κουσούλη δημοσιεύσατε στο ‘’ΒΗΜΑ’’ της Κυριακής 27 Απριλίου 2014 ένα μονόστηλο με τίτλο:«Οι νεογέροντες » (1). Ναι λοιπόν  κυρίες και κύριοι, χάσαμε τη Περιφέρεια Στερεάς από ένα «νεογέροντα »

Ο πολιτικός του λόγος είχε όλα τα χαρακτηριστικά παιδότοπου και αναπαρήγαγε  όλες τις φιλελεύθερες απολίτικες  ψευδαισθήσεις για την πολιτική  ως αποκλειστική υπόθεση καλών προθέσεων, έδειχνε σαν ένας ανεστραμμένος  «καλός ΣΥΡΙΖΑ» χωρίς ιδεολογικό έρμα και πολιτικά σύνορα και που στην πραγματικότητα αποτελεί την κεντρώα έκφραση  του ελληνικού πολιτικού επαρχιωτισμού παρά τις μοντέρνες μεταμφιέσεις του.

Ακούω  και βλέπω τα γέλια επιδοκιμασίας σ΄ όλη την αίθουσα, με πρώτο εσένα φίλε μου αντιπεριφερειάρχη Γιώργο Μουλκιώτη. Απευθύνομαι σε σένα επειδή παρακολουθούσες από κοντά  τα προεκλογικά γεγονότα.  Άκουσες κάτι το συγκεκριμένο όλο αυτό το διάστημα; Ένα μόνο θα αναφέρω: Έχεις  καταθέσει την άποψή σου για την τύχη του Οργανισμού Κωπαΐδας που  την έχεις στείλει  στους υπουργούς Αγροτικής Ανάπτυξης-Τροφίμων  κ. Τσαυτάρη (τότε) και Διοικητικής Μεταρρύθμισης κ. Μητσοτάκη. Όταν ρωτήθηκε από τον Θαν. Μερτζάνη  του STAR Κεντρικής Ελλάδος (7.4.2014) είπε ’’…δεν αποκλείεται τίποτα…’’

Για να μη μακρηγορώ  η απάντηση του κ. Κουσούλη ήταν στο πνεύμα άρθρου του αμέσως την επομένη Κυριακή (01/06/2014)  στο ‘’ΒΗΜΑ’’ με τίτλο: «Η κοινωνία προσπερνά τον ΣΥΡΙΖΑ»  και όσο αφορά  «τους νεογέροντες » είναι φανερό  ποιόν εννοούσε…….

----------------------------------------------------------------------------------------------------

 (1) Ψάχνουμε το νέο. Η μετάβαση που ζούμε το αναζητεί αγωνιωδώς. Δεν μπαίνουμε στον κόπο να ερευνήσουμε βαθύτερα το περιεχόμενό του. Απλώς θέλουμε το νέο. Τη λάμψη του, τη διαφορετικότητά του, την ορμή, ίσως και τη γοητεία του.

Έτσι στον δημόσιο χώρο και στην πολιτική σκηνή κυκλοφορούν κάθε χρώματος διεκδικητές του νέου.

Αγέρωχοι. Ενδεδυμένοι το πνεύμα της εποχής. Ανήσυχοι. Προβληματισμένοι. Ανατρεπτικοί. Δεν δέχονται - διαδίδουν - να συμβιβαστούν με τις υφιστάμενες συνθήκες. Να υποτάξουν την ορμή τους στους καθιερωμένους τρόπους. Διεκδικούν την επαναστατικότητα. Η κατεδάφιση ανήκει στις πρώτες επιλογές τους. Θέλουν να γίνουν οι χτίστες του δικού τους κόσμου. Να φέρουν πιο κοντά τις επιθυμίες τους, να μας οδηγήσουν πιο κοντά στα όνειρά τους.

Αν και κραδαίνουν τα εργαλεία της εποχής και προσαρμόζουν τον λόγο τους, τηλεγραφικό και συντετμημένο, στις απαιτήσεις της, μηρυκάζουν παλαιές ιδέες, ανακαινισμένες με την argo της. Προέχει η εικόνα. Η εντύπωση. Ο τρόπος. Η κυριαρχία.

Αποστρέφονται τη μεταβολή. Τρομάζουν μπροστά στον κίνδυνο. Προτιμούν την ασφάλεια του παρελθόντος. Τις παραδεδομένες βεβαιότητες. Τα θεμέλια της παλαιάς εξουσίας. Τακτικές επιβίωσης και στρατηγήματα κυριαρχίας. Εδώ το νέο κατασκευάζεται ως πρόσχημα, ως τέχνασμα αποφυγής της σύγκρουσης με την πραγματική ζωή.

Δεν τους αρνούμαστε τη χρησιμότητα. Ακόμη και προσχηματικά εγκαθιστούν στο προσκήνιο μιαν ανάγκη: την ανάγκη του νέου. Του πραγματικού και αυθεντικού νέου. Και καμιά φορά γίνονται άθελά τους προάγγελοι του επιθυμητού.

Τους αναγνωρίζουμε αλλά και τους αρνούμαστε. Τους ακούμε αλλά και βρισκόμαστε απέναντι.