Ο Σεπτέμβρης τελείωσε, αντίο - μπήκε ο Οκτώβριος. Αν δουλεύεις κάπου, μπορεί και να μη χαίρεσαι, αλλά να φοβάσαι.
Σε...
άλλες εποχές, άλλα χρόνια, η αρχή ενός μήνα, εάν ήσουν εργαζόμενος, ήταν χαρά, κέφι, γλέντι από μόνο του. Ήξερες ότι θα πας στην τράπεζα, θα βάλεις την κάρτα σου στο ΑΤΜ και θα δεις -καθαρά τυπικά- ότι μπήκαν τα χρήματα του μισθού στον λογαριασμό σου. Χαμογελούσες, έκανες ανάληψη και άρχιζες να εφαρμόζεις τα σχέδια που είχες καταστρώσει, καιρό πριν. Όχι τίποτα φοβερό, δε μιλάω για υπερκατανάλωση, για όργιο σπατάλης -που και αυτά συνέβαιναν σε κάποιους- αλλά για συνετά έξοδα, τα χρηστικά της ζωής σου.
Τώρα, όμως, μπήκε νέος μήνας και -στην περίπτωση που ακόμα είσαι σε κάποια δουλειά- αντιμετωπίζεις μια σειρά ερωτημάτων. Θα σε πληρώσουν ή θα σου τραβήξουν καμιά καθυστέρηση, πάλι; Θα πληρωθείς κάποια χρήματα που σου χρωστάνε από προηγούμενους μήνες ή θα στα φάνε, αφού «η επιχείρηση δε βγαίνει»; Αν πληρωθείς, θα πάρεις ολόκληρο τον ήδη κουτσουρεμένο μισθό σου, έτσι όπως στον κατάντησαν, ή θα σου δώσουν ξανά έναντι, όπως και τον Αύγουστο;
Αυτή είναι η μία πλευρά του φόβου σου η πιο λάιτ, αν μπορεί κάποιος να το πει έτσι, επειδή υπάρχει και η χειρότερη: Να πας στην τράπεζα και να βρεις περισσότερα χρήματα στον λογαριασμό σου και δε θα είναι επειδή σου έκαναν αύξηση. Πρόκειται για την αποζημίωσή σου, αν δικαιούσαι, και μάλιστα κουτσουρεμένη και αυτή, κατά τις επιταγές της τρόικας. Απολύθηκες, είσαι κι εσύ άλλος ένας άνεργος/η, κύριε Σαμαρά μου, να βράσω το πρωτογενές πλεόνασμά σας.
Φυσικά, υπάρχει πάντα η περίπτωση να στο ανακοινώσουν, να μην το μάθεις από την κίνηση του λογαριασμού σου, «η εταιρεία που εργάζεσαι έχει ανθρώπινο πρόσωπο». Θα σε φωνάξει ο υπεύθυνος προσωπικού και θα σου πει ότι αισθάνεται πολύ άσχημα, αλλά πρέπει να σε απολύσουν. Εσύ θα τον παρηγορήσεις τον καημένο για να νιώσει καλύτερα, θα πας για τα διαδικαστικά από το λογιστήριο, μπορεί να χαιρετήσεις -μπορεί και όχι- τους συναδέλφους σου και αντίο.
Ένας νέος μήνας μπήκε, λοιπόν, αλλά εσύ φοβάσαι και δεν είναι θέμα ικανοτήτων, δεξιοτήτων, σπουδών, ήθους που έχεις επιδείξει στην εταιρεία, στη δουλειά σου. «Απλώς», η εταιρία κάνει εκκαθαρίσεις και είσαι ο επόμενος/η, ήρθε η σειρά σου, κάθε μήνας κάποιος/α απολύεται. Κάποιες επιχειρήσεις το κάνουν επειδή όντως υπάρχει ζήτημα επιβίωσης, υπάρχει οικονομική δυσπραγία, το ταμείον είναι μείον. Κάποιες άλλες, όμως, το πράττουν μόνο για να επωφεληθούν – λιγότεροι μισθοί, ίδιο παραγόμενο έργο. Κανείς δεν μπορεί να το αποδείξει αυτό, άλλωστε τι σημασία έχει, σε απέλυσαν, είσαι άνεργος/η. Θα μου πεις, «ας μην τα σκεφτόμαστε αυτά, αν ξεκινήσουμε να σκεφτόμαστε τα άσχημα ενδεχόμενα, θα τρελαθούμε στο τέλος». Σωστό είναι αυτό και να νιώθεις πάντα σιγουριά στη ζωή και τη δουλειά σου - ευχή. Αλλά να ξέρεις ότι γύρω σου πολλοί φοβούνται. Ίσως γι’ αυτό και δε διαμαρτύρονται που έχει μειωθεί ο μισθός τους, όπως γύρω τους και το προσωπικό και που πρέπει να καλύπτουν τις θέσεις τριών συναδέλφων τους που απελύθησαν. Γι’ αυτό συνεχίζουν χωρίς να το πολυσυζητάνε -και χωρίς να πληρώνονται υπερωρίες- να κολυμπάνε αδιάκοπα. Το «σκάσε και...», προαιρετικό.
Καλό μήνα, λοιπόν. Κι αν φοβάσαι, να ξέρεις ότι σε νιώθω, καταλαβαίνω ότι ο φόβος σου δεν έγκειται στη χαμηλή εργασιακή αυτοεκτίμησή σου, αλλά στην κατάσταση που επικρατεί στην οικονομία, στην αγορά και στις δουλειές. Αλλά μην τρελαίνεσαι. Άλλωστε, όλοι εν δυνάμει άνεργοι είμαστε, υποψήφιοι άνεργοι, αλλά η ανάπτυξη έρχεται στην Ελλάδα, σωστά;
Σπύρος Σεραφείμ
Σε...
άλλες εποχές, άλλα χρόνια, η αρχή ενός μήνα, εάν ήσουν εργαζόμενος, ήταν χαρά, κέφι, γλέντι από μόνο του. Ήξερες ότι θα πας στην τράπεζα, θα βάλεις την κάρτα σου στο ΑΤΜ και θα δεις -καθαρά τυπικά- ότι μπήκαν τα χρήματα του μισθού στον λογαριασμό σου. Χαμογελούσες, έκανες ανάληψη και άρχιζες να εφαρμόζεις τα σχέδια που είχες καταστρώσει, καιρό πριν. Όχι τίποτα φοβερό, δε μιλάω για υπερκατανάλωση, για όργιο σπατάλης -που και αυτά συνέβαιναν σε κάποιους- αλλά για συνετά έξοδα, τα χρηστικά της ζωής σου.
Τώρα, όμως, μπήκε νέος μήνας και -στην περίπτωση που ακόμα είσαι σε κάποια δουλειά- αντιμετωπίζεις μια σειρά ερωτημάτων. Θα σε πληρώσουν ή θα σου τραβήξουν καμιά καθυστέρηση, πάλι; Θα πληρωθείς κάποια χρήματα που σου χρωστάνε από προηγούμενους μήνες ή θα στα φάνε, αφού «η επιχείρηση δε βγαίνει»; Αν πληρωθείς, θα πάρεις ολόκληρο τον ήδη κουτσουρεμένο μισθό σου, έτσι όπως στον κατάντησαν, ή θα σου δώσουν ξανά έναντι, όπως και τον Αύγουστο;
Αυτή είναι η μία πλευρά του φόβου σου η πιο λάιτ, αν μπορεί κάποιος να το πει έτσι, επειδή υπάρχει και η χειρότερη: Να πας στην τράπεζα και να βρεις περισσότερα χρήματα στον λογαριασμό σου και δε θα είναι επειδή σου έκαναν αύξηση. Πρόκειται για την αποζημίωσή σου, αν δικαιούσαι, και μάλιστα κουτσουρεμένη και αυτή, κατά τις επιταγές της τρόικας. Απολύθηκες, είσαι κι εσύ άλλος ένας άνεργος/η, κύριε Σαμαρά μου, να βράσω το πρωτογενές πλεόνασμά σας.
Φυσικά, υπάρχει πάντα η περίπτωση να στο ανακοινώσουν, να μην το μάθεις από την κίνηση του λογαριασμού σου, «η εταιρεία που εργάζεσαι έχει ανθρώπινο πρόσωπο». Θα σε φωνάξει ο υπεύθυνος προσωπικού και θα σου πει ότι αισθάνεται πολύ άσχημα, αλλά πρέπει να σε απολύσουν. Εσύ θα τον παρηγορήσεις τον καημένο για να νιώσει καλύτερα, θα πας για τα διαδικαστικά από το λογιστήριο, μπορεί να χαιρετήσεις -μπορεί και όχι- τους συναδέλφους σου και αντίο.
Ένας νέος μήνας μπήκε, λοιπόν, αλλά εσύ φοβάσαι και δεν είναι θέμα ικανοτήτων, δεξιοτήτων, σπουδών, ήθους που έχεις επιδείξει στην εταιρεία, στη δουλειά σου. «Απλώς», η εταιρία κάνει εκκαθαρίσεις και είσαι ο επόμενος/η, ήρθε η σειρά σου, κάθε μήνας κάποιος/α απολύεται. Κάποιες επιχειρήσεις το κάνουν επειδή όντως υπάρχει ζήτημα επιβίωσης, υπάρχει οικονομική δυσπραγία, το ταμείον είναι μείον. Κάποιες άλλες, όμως, το πράττουν μόνο για να επωφεληθούν – λιγότεροι μισθοί, ίδιο παραγόμενο έργο. Κανείς δεν μπορεί να το αποδείξει αυτό, άλλωστε τι σημασία έχει, σε απέλυσαν, είσαι άνεργος/η. Θα μου πεις, «ας μην τα σκεφτόμαστε αυτά, αν ξεκινήσουμε να σκεφτόμαστε τα άσχημα ενδεχόμενα, θα τρελαθούμε στο τέλος». Σωστό είναι αυτό και να νιώθεις πάντα σιγουριά στη ζωή και τη δουλειά σου - ευχή. Αλλά να ξέρεις ότι γύρω σου πολλοί φοβούνται. Ίσως γι’ αυτό και δε διαμαρτύρονται που έχει μειωθεί ο μισθός τους, όπως γύρω τους και το προσωπικό και που πρέπει να καλύπτουν τις θέσεις τριών συναδέλφων τους που απελύθησαν. Γι’ αυτό συνεχίζουν χωρίς να το πολυσυζητάνε -και χωρίς να πληρώνονται υπερωρίες- να κολυμπάνε αδιάκοπα. Το «σκάσε και...», προαιρετικό.
Καλό μήνα, λοιπόν. Κι αν φοβάσαι, να ξέρεις ότι σε νιώθω, καταλαβαίνω ότι ο φόβος σου δεν έγκειται στη χαμηλή εργασιακή αυτοεκτίμησή σου, αλλά στην κατάσταση που επικρατεί στην οικονομία, στην αγορά και στις δουλειές. Αλλά μην τρελαίνεσαι. Άλλωστε, όλοι εν δυνάμει άνεργοι είμαστε, υποψήφιοι άνεργοι, αλλά η ανάπτυξη έρχεται στην Ελλάδα, σωστά;
Σπύρος Σεραφείμ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε να σέβεστε τους συνομιλητές σας και να αποφεύγετε, τις ύβρεις και τους χαρακτηρισμούς. Να αποφεύγετε να γράφετε ανώνυμα. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν δημοσιευθούν.