Πού πας ρε βλάχα Λαμία να βγεις στην Α1;

Θα σας διηγηθώ μια ιστορία με πρωταγωνίστρια μια ομάδα μιας πόλης επαρχιακής. Την ιστορία μιας ομάδας πόλο από τη Λαμία. Μιας ομάδας που δημιουργήθηκε μέσα από την ανάγκη απλών ανθρώπων να δώσουν μια αθλητική διέξοδο στα παιδιά τους, να τα μυήσουν στην αθλητική ζωή, να τα διαπαιδαγωγήσουν μέσα από τον αθλητισμό, να τους δώσουν εφόδια για να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι. Αυτό ήταν το όραμα του Νηρέα Λαμίας. Και κάπως έτσι γεννήθηκε σε μια επαρχιακή πόλη που δεν έχει θάλασσα ούτε παράδοση στον υγρό στίβο ένας σύλλογος ....
που κατάφερε ουσιαστικά σε δύο – τρία χρόνια ζωής να λειτουργήσει με υψηλές προδιαγραφές και να προσφέρει υγιή αθλητισμό σε περισσότερα από 200 μικρά παιδιά.
Αυτοί που διοικούν τον Νηρέα, άνθρωποι καθημερινοί, της ημέρας, όχι της νύχτας, που δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τον μέσο Ελληνα επαγγελματία αθλητικό παράγοντα, αντιλήφθηκαν νωρίς την ανάγκη να δημιουργήσουν μια βιτρίνα που θα εμπνεύσει, θα παρακινήσει, θα δημιουργήσει ρεύμα, θα μαγνητίσει, θα θαμπώσει τους πιτσιρικάδες και θα λειτουργήσει τελικά ως πόλος έλξης για τους πιτσιρικάδες της πόλης, αλλά και σαν όχημα για την θετική προβολή της Λαμίας, η οποία, πέρα από όλα τα άλλα, απέκτησε κάπως έτσι ακόμη μια ψυχαγωγική διέξοδο για τους πολίτες της. Κι έτσι βγήκαν στον δρόμο, χτύπησαν πόρτες, πήραν στήριξη από την τοπική επιχειρηματική κοινωνία, και χρηματοδότησαν το πρότζεκτ της δημιουργίας μιας ομάδας που θα κάνει πρωταθλητισμό, με στόχο να φτάσει στην Α1 και να λειτουργήσει ως βιτρίνα.
Για να μη μακρηγορώ, ο Νηρέας κατάφερε πολλά. Μάζεψε ένα σωρό πολίστες υψηλών προδιαγραφών. Κι έφτασε τούτες τις μέρες, που έχει μαζέψει περισσότερα από 250 παιδιά στην ακαδημία του και έχει ήδη καταφέρει να πάρει μια πανεπιστημιακή πισίνα που σάπιζε και να την μετατρέψει σε κυψέλη αθλητισμού, να διεκδικεί την άνοδό του στην Α1.
Τι; Και ποιος είσαι εσύ ρε Νηρέα από τη Λαμία, που θα μας βγεις στην Α1 και θα μας χαλάσεις την πιάτσα; Πού πας ρε βλάχο, καραμήτρο, να τη βγεις εσύ σε παραδοσιακές δυνάμεις του πόλο και να μας δείξεις ότι εσύ ξέρεις μια άλλη συνταγή, που οδηγεί σε επιτυχία; Ακούς εκεί, παλιόβλαχε, που θα καταφέρεις σε μια πόλη χωρίς προϊστορία στο πόλο να συγκεντρώνεις περισσότερα παιδιά στην ακαδημία από όσα οι αθηναϊκές ομάδες. Να σ’ αφήσουμε εσένα να ανεβείς στην Α1, να μεγαλώσεις περισσότερο, να φωτιστείς σαν πρότυπο και να βρεις μιμητές και ξαφνικά να γεμίσουμε από συλλόγους που παράγουν πολιτισμό, που σφύζουν από υγεία, που τρέφουν αθλητικά και ψυχαγωγικά την επαρχία και στερούν από τα δικά μας τα παιδιά, της Αθήνας, την προβολή και την ανέλιξη;
Αυτά, τα παραπάνω, αποφάσισε να του πει του Νηρέα το κατεστημένο του πόλο. Πώς; Αποφάσισε τρεις ώρες, πρόσεξε, τρεις ώρες πριν από την έναρξη της τελικής φάσης αγώνων για την άνοδο στην Α1 να επιβάλει ποινή 6 αγωνιστικών στον Θοδωρή Χατζηθεοδώρου, δηλαδή στον πιο έμπειρο πρωταθλητή της ομάδας, για ένα ντεμέκ παράπτωμα στο οποίο είχε, υποτίθεται, υποπέσει πριν από το Πάσχα! (διάβασε εδώ, για να μάθεις ή να θυμηθείς). Καταλαβαίνεις τι αποφάσισε να της πει της Λαμίας ο αθλητικός δικαστής (μη μπερδεύεσαι, διοικητικός υπάλληλος είναι) της Κολυμβητικής Ομοσπονδίας; Της είπε ότι ρε Λαμία, άκου να δεις, το πόλο, όπως όλα, είναι αθηνοκεντρικό, ποια είσαι εσύ που θέλεις να αφήσεις στην Α2 τον Εθνικό, τη Γλυφάδα, τις δυνάμεις τις παραδοσιακές; Αφού δεν καταλαβαίνεις κυρία Λαμία, θα σου εξηγήσω εγώ: ξέχνα τον τον Χατζηθεοδώρου και μάλιστα 3 ώρες πριν από την έναρξη των αγώνων, για να μην έχεις χρόνο να κάνεις ούτε κιχ, ούτε έφεση, ούτε τίποτα!
Αυτό το μάθημα αποφάσισε να παραδώσει η υψηλή κοινωνία, της διοίκησης του πόλο, προς τα 250 παιδιά που έχει μαζέψει στην ακαδημία του ένας επαρχιακός νεογέννητος και από τους λίγους τόσο υγιής οικονομικά ανά την Ελλάδα σύλλογος. Το “το φως του ήλιου στην Ελλάδα το βλέπει πρώτη, ή και μόνο η Αθήνα” μάθημα. Αυτό το μάθημα δίδαξε και προς όλους αυτούς τους ερασιτέχνες, με την αυθεντική έννοια του όρου, που ασχολούνται με τον Νηρέα, που καταφέρνουν αυτή την εποχή να χρηματοδοτούν αθλητισμό σε μια επαρχιακή πόλη. Το “παράτα τα, μην ασχολείσαι, αν δεν προσκυνήσεις δεν θα πας πουθενά!” μάθημα.
Φαντάσου τώρα την οργή και την αγανάκτηση αυτών των ανθρώπων και πώς αυτή θα μεταδίδεται από στόμα σε στόμα σε μια κοινωνία 50 και κάτι χιλιάδων ανθρώπων. Σκέψου πόση οργή θα συσσωρεύεται πάνω σε αυτή την ιστορία από Λαμιώτες που έχουν πάρει το ίδιο μάθημα σε όλα τα υπόλοιπα πεδία της καθημερινής ζωής τους, από ανθρώπους που έχουν αισθανθεί αδικημένοι από τα συμφέροντα ενός κράτους αθηνοκεντρικού, στο οποίο τα συμφέροντα και το κατεστημένο δεν αφήνει χώρο στην επαρχία.
Βάλε τώρα στο μυαλό σου τι μπορεί να γίνει στη Λαμία, στην πισίνα της Λαμίας το μεθεπόμενο Παρασκευοσαββατοκύριακο, όταν θα γίνει η έδρα διεξαγωγής αγώνων της Β’ φάσης των τελικών για την άνοδο, δηλαδή όταν θα βρεθούν εκεί φιλοξενούμενες η Γλυφάδα, ο Εθνικός και οι υπόλοιπες ομάδες που διεκδικούν την άνοδο. Θα γίνουν, λέω εγώ, επεισόδια, που θα δώσουν την αφορμή στο κατεστημένο να εξαϋλώσει τον Νηρέα, να τον σβήσει από τον χάρτη του πόλο. Και θα γράψουν μετά τα κατεστημένα πληκτρολόγια για τους κάφρους της Λαμίας, που αμαύρωσαν το πόλο, οι απολίτιστοι βλάχοι που βρήκαν μια πισίνα και νομίζουν ότι μπορούν να παίξουν και να διακριθούν σε αυτό το ευγενές άθλημα.
Σκέψου επίσης ότι όλη αυτή η ιστορία θα ήταν ακόμη μία που θα είχε περάσει, αν είχε περάσει, στα ψιλά των media αν δεν τύχαινε να την μάθω εγώ, αν δεν τύχαινε να παρακολουθώ και να καμαρώνω αυτόν τον ορισμό της υγιούς προσπάθειας προσφοράς αθλητισμού σε παιδιά της επαρχίας, αν δεν τύχαινε να πάρω χαμπάρι την αδικία που βάζει στο πετσί του ένας επαρχιακός σύλλογος.
Προ ημερών έγραφα για το πόλο, που μεγαλώνει καλύτερα παιδιά, σε ένα κείμενο που διαβάστηκε όσο λίγα στο gazzetta. Σήμερα όμως πρέπει να συμπληρώσω ότι κι αυτά, τα καλύτερα παιδιά, είναι εκτεθειμένα στους ίδιους κινδύνους, διότι μεγαλώνουν στο ίδιο περιβάλλον με αυτό των υπόλοιπων σπορ. Κι ότι αν έχουν την … ατυχία να κάνουν αθλητισμό στην επαρχία, η Ελλάδα θα είναι εδώ για να τους υπενθυμίζει ότι έκαναν λάθος, δηλαδή ότι Ελλάδα είναι μόνο η Αθήνα και κανείς δεν θα τολμήσει να της το αλλάξει αυτό.

Υ.Γ. Σκέφτομαι πόσες τέτοιες ιστορίες γεννά σχεδόν καθημερινά η ζωή του ελληνικού αθλητισμού και θλίβομαι, ντρέπομαι για λογαριασμό όλων μας.

gazzetta.gr