Από μικρή θυμάμαι το Κυριακάτικο τραπέζι. Να τα χαμόγελα όλων μας, την ώρα εκείνη. Την μυρωδιά του ψωμιού που μόλις είχε βγεί από το φούρνο, τις πίτες, και όλα εκείνα τα φαγητά που περιμέναμε εν αγωνιωδώς να τα ....
" καταβροχθίσουμε". Ακόμη θυμάμαι τις μέρες στο σχολείο. Με εκείνο το μικρό τσαντάκι για το κολατσιό μου, ακόμη και τις δραχμές που μου έδινε ο πατέρας μου για να αγοράσω το καθιερωμένο κουλούρι και το καθιερωμένο μπουκαλάκι με το νερό. Όπως άλλωστε συνήθιζε να κάνει κάθε γόνιος για το παιδί του τότε. Ναι τότε... Όταν ακόμη και η πιο φτωχή οικογένεια μπορούσε να παρέχει στο παιδί της τα προς το ζην.
Σήμερα η πραγματικότητα δυστυχώς μας ξεπερνά και θα έλεγα πως δεν ταυτίζεται σε καμία των περιπτώσεων με την εικόνα που πριν από λίγο περιέγραψα. Εν έτη 2013, και ο υποσιτισμός στα σχολεία έχει αρχίσει να αυξάνεται δραματικά. Σκελετωμένα παιδιά, άνεργοι γονείς που αδυνατούν να παρέχουν ακόμη και τα βασικά είδη διαβίωσης, νηστικά παιδιά για μέρες που ζούν κάτω από το όριο της φτώχειας ενώ οι λυποθυμίες αποτελούν πλέον σύνηθες φαινόμενο. Ναι εν έτη 2013, και υπάρχουν ακόμη και σήμερα παιδιά που σου ζητάνε απεγνωσμένα ένα κομμάτι ψωμί, παιδιά που αν τους δώσεις μια κούπα γάλα θα πέσουν αμέσως στην αγκαλία σου και το ευχαριστώ τους θα το κουβαλάς για πάντα μαζί σου. Ίσως να είναι τα παιδιά ενός κατώτερου θεού...
Δυστυχώς όμως το φαινόμενο αυτό το συναντάμε καθημερινά σε όλα τα ηλικιακά επίπεδα. Είτε παιδιά, είτε έφηβους, είτε ενήλικες, είτε ηλικιωμένους. Συχνά θα δεις αστέγους στο δρόμο να ζητάνε έστω και ένα ευρώ για να τραφούν. Συχνά θα δεις ανθρώπους σε κάδους απορριμάτων να αναζητούν τροφή. Οικογένειες να τρέφονται από συσσίτια, παιδιά στο δρόμο να σου ζητάνε έστω και λίγο νερό. Συχνά θα δεις οικογένειες που ζουν σε χαμόσπιτα και τρώγλες προσπαθώντας να επιβιώσουν. Και όλα αυτά γιατί; Κάτω από τη συνοχή ποιού;
Η φράση δε: Ψωμί, παιδεία,ελευθερία πιο επίκαιρη από ποτέ. Να, αν το περιέγραφα θα έλεγα πως οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι, πλουσιότεροι. Είναι και αυτή η ενοχή που σε κυριεύει και δεν μπορείς εύκολα να αποβάλλεις. Λες και ευθύνεσαι εσύ.Λες και είσαι εσύ υπαίτιος όλων αυτών που συμβαίνουν.
Έχεις δεμένα τα χέρια σου και το ξέρεις. Ξέρεις επίσης ότι Κράτος Πρόνοιας δεν υπάρχει. Ακόμη και οι υποστηρικτικές δομές που έχει τείνουν να χαθούν. Νιώθεις ότι δε μπορέις να κάνεις τίποτα. Νίωθεις εγκλωβισμένος/η. Πρέπει να δράσεις ώστε να μην συνεχίζεις να απαριθμείς και άλλα θύματα αυτού του κοινωνικού φαινομένου.
Το όπλο μας και η φωνή μας είναι η Αλληλεγγύη. Ας ενισχύσουμε τον Εθελοντισμό. Ας βοήθησουμε τουλάχιστον εκέινα τα άτομα να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Ας μην περιμένουμε τον επόμενο Θάνατο για να δράσουμε. Ας έρθουμε σε επαφή με τα κοινωνικά παντοπωλεία της περιοχής μας, με σχολεία-νηπιαγωγεία, με κοινωνικές υπηρεσίες του δήμου μας, με τους γείτονες μας. Ας ενημερωθούμε για την περιοχή μας ο καθένας/καθεμία ξεχωριστά για τις αναγκές και τις ελλείψεις που υπάρχουν σε κάθε σπίτι. Ας μαζέψουμε είδη ρουχισμού, σίτισης καθώς και είδη υγιεινής και ας έρθουμε σε επαφή είτε με την πρόνοια είτε με κάποια μη κερδοσκοπική οργάνωση,ώστε να μπορέσουμε να τα παράσχουμε.
Αν μου δώσεις το χέρι σου, θα μπορέσει να βοηθήσει ο ένας τον άλλον. Αν μου δώσεις το χέρι σου θα μπορέσουμε να εξαλείψουμε τέτοια φαινόμενα. Αν μου δώσεις το χέρι σου θα μπορέσουμε να χαρίσουμε ξανά την ελπίδα και το χαμόγελο σε όλους εκείνους...Και κυρίως στα παιδιά. Γιατί, ξέρεις κάτι; Αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ.!
Ακολουθεί απόσπασμα από ποίημα του Νικηφόρου Βρετάκκου " Τα δεκατέσσερα παιδιά'':
Ἀλλὰ ξύπναγες τὸ πρωῒ κι ἄκουγες ποὺ ἔβρεχε.Σὲ δίπλωνε σὰ μιὰ λύπη τ᾿ ἀδιάβροχό σου,κι ὁ δρόμος γιὰ τὸ σχολειὸ γινόταν πιὸ δύσκολος.Βάδιζες κ᾿ εἶχες σκυμμένο τὸ πρόσωπο σὰ νἆταν κάποιος ἀπάνω σου καὶ νὰ σ᾿ ἔκρινε γιὰ τ᾿ ἄδεια σου χέρια. Σὰ νἄφταιγες μάλιστα, σ᾿ ὅλη τὴ διαδρομὴ σὲ μπάτσιζε τὸ χιονόνερο. Ἔμπαινες στὸ σχολειὸ κ᾿ ὅπως τ᾿ ἀντίκριζες, μοιραζόταν σὲ δεκατέσσερα χαμόγελα τὸ πρόσωπό σου. Θυμόσουν πὼς ἡ ἀγκάλη σου ἦταν μισὴ κι ἀνεβαίνοντας πάνω στὴν ἕδρα σου ἄνοιγες τὴ λύπη σου καὶ τὰ σκέπαζες ὅπως ὁ οὐρανὸς σκεπάζει τὴ γῆ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε να σέβεστε τους συνομιλητές σας και να αποφεύγετε, τις ύβρεις και τους χαρακτηρισμούς. Να αποφεύγετε να γράφετε ανώνυμα. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν δημοσιευθούν.