Οι άγραφοι νόμοι του ποδοσφαίρου της αλάνας

Πριν τις ακαδημίες, τα συνδρομητικά κανάλια και τα κανονικά γήπεδα, υπήρχε η αλάνα.

 Το μέρος όπου δύο πέτρες έφτιαχναν εστία, όπου οι καβγάδες για το αν «μπήκε ή όχι» κρατούσαν πιο πολύ από το ματς, και όπου το τελευταίο γκολ μετρούσε περισσότερο από όλα μαζί.....

 Εκεί διαμορφώθηκαν οι πρώτοι μεγάλοι “κανονισμοί” του ποδοσφαίρου — κανόνες που ποτέ δεν γράφτηκαν, αλλά όλοι όσοι μεγάλωσαν παίζοντας στη γειτονιά τους τούς ξέρουν απέξω.

Ακολουθεί ο “επίσημος κανονισμός” του ποδοσφαίρου της αλάνας:

Οι 19 νόμοι της αλάνας

1. Ο χοντρός είναι πάντα τερματοφύλακας.
   Δεν είναι θέμα επιλογής, είναι φυσικός νόμος.

2. Το ματς τελειώνει όταν όλοι είναι κουρασμένοι.
   Ή όταν σκοτεινιάσει τόσο που δεν βλέπεις την μπάλα.

3. Ακόμα κι αν το σκορ είναι 20-0, όποιος βάλει το τελευταίο γκολ κερδίζει.
   Το γνωστό και αιώνιο «όποιος το βάλει».

4. Δεν υπάρχει διαιτητής.
   Γιατί μπορούμε να μαλώνουμε και μόνοι μας.

5. Φάουλ δίνεται μόνο αν φανεί αίμα ή πέσουν δάκρυα.
   Τα υπόλοιπα θεωρούνται «παίζουμε».

6. Δεν υπάρχει οφσάιντ.
   Αυτά είναι φλώρικα πράγματα.

7. Αν φύγει ο ιδιοκτήτης της μπάλας, το ματς τελειώνει.
   Τραγικό, αλλά κανείς δεν μπορεί να τον εμποδίσει.

8. Οι δύο καλύτεροι παίκτες δεν μπορούν να είναι στην ίδια ομάδα.
   Η ισορροπία πρέπει να διατηρηθεί.

9. Αν σε διαλέξουν τελευταίο, είναι μεγάλη ντροπή.
   Και θα σε στιγματίζει για μέρες.

10. Στα φάουλ, το τείχος στέκεται πάντα πάνω στην μπάλα.
    Καμία απόσταση, κανένα fair play.

11. Το ματς σταματά αν περάσει μέσα από το γήπεδο μεγαλύτερος.
    Και όλοι περιμένουμε να απομακρυνθεί για να συνεχίσουμε.

12. Οι παίκτες της διπλανής γειτονιάς είναι αιώνιοι εχθροί.
    Δεν έχει σημασία αν είναι ξαδέρφια σου.

13. Όσοι δεν ξέρουν μπάλα, παίζουν άμυνα ή τέρμα.
    Κανόνας για την προστασία όλων.

14. Όταν έρχονται οι μεγάλοι, φεύγεις αθόρυβα.
    Στην καλύτερη περίπτωση με γκρίνια, στη χειρότερη με καμιά ψιλή.

15. Υπάρχει πάντα ένας γείτονας που σε απειλεί ότι θα πάρει την μπάλα.
    Ο γνωστός και μισητός μαλακογείτονας.

16. Αν μπει στοίχημα (π.χ. αναψυκτικά), το παιχνίδι γίνεται τελικός Μουντιάλ.
    Ξαφνικά όλοι τρέχουν σαν επαγγελματίες.

17. Τα τέρματα είναι πέτρες ή μπουφάν, αλλά ποτέ δεν είναι ίδια.
    Ο καβγάς για το «ποιο είναι πιο μεγάλο» δεν τελειώνει ποτέ.

18. Γκολ πάνω από τον τερματοφύλακα δεν μετράει.
    Άλλη πηγή ατελείωτης φασαρίας.

19. Αν ο χοντρός στο τέρμα είναι “ρουφήχτρας”, βγαίνει.
    Και τη θέση του παίρνει ο καλύτερος.

Αυτοί ήταν οι αληθινοί κανονισμοί του ποδοσφαίρου. Όχι γραμμένοι σε χαρτί, αλλά χαραγμένοι στις μνήμες όσων έπαιξαν σε χωματόδρομους, σχολικές αυλές και γειτονιές. Και, κάπως έτσι, το ποδόσφαιρο της αλάνας θα μείνει για πάντα η πιο αυθεντική μορφή του παιχνιδιού.