Μπροστά από την είσοδο του Δημοτικού μας Σχολείου – που τότε λειτουργούσε και ως Γυμνάσιο – πέντε αγόρια, γεννημένα το 1951 και το 1952, ποζάρουμε για μια φωτογραφία που δεν ξέραμε τότε πόσο πολύτιμη θα γινόταν......
Ήμασταν παιδιά, μα η εποχή μάς ήθελε να μεγαλώνουμε γρήγορα. Σχολικές τσάντες γεμάτες τετράδια και όνειρα, ποδιές και κοντά παντελονάκια, σάλπιγκα και παρέλαση – όλα κομμάτια μιας καθημερινότητας που κουβαλούσε αυστηρότητα, αλλά και ανθρωπιά.
Από δεξιά όπως βλέπουμε τη φωτογραφία:
Κώστας Πλατής, Κώστας Γεωργούσης, Γιάννης Λαγός (κρατάει τη σάλπιγκα), Θύμιος Μολιώτης και Χρήστος Μουτσιανάς.
Το σχολείο μας δεν ήταν απλώς ένα κτίριο. Ήταν το κέντρο της μικρής μας κοινωνίας, τόπος γνώσης αλλά και παιχνιδιού, αυστηρότητας αλλά και αγάπης. Εκεί μάθαμε όχι μόνο γράμματα, αλλά και τρόπους. Εκεί χτίστηκαν φιλίες που αντέχουν στον χρόνο.
Περάσαν δεκαετίες, μα κάθε φορά που κοιτάζω αυτή τη φωτογραφία, επιστρέφω εκεί – σε εκείνη την αυλή, στα πρόσωπα που με συνόδευσαν στην πιο καθαρή περίοδο της ζωής.
Γιατί, τελικά, δεν είναι μόνο η μνήμη που συγκινεί.
Είναι αυτό το κομμάτι του εαυτού μας που μένει για πάντα παιδί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων του Πολύδροσος Παρνασσού.
Διατηρήστε τα σχόλιά σας ευγενικά, πολιτισμένα και ουσιώδη. Σχόλια με υβριστικό περιεχόμενο ή προσβολές θα διαγράφονται.
Παρακαλούμε, διαβάστε την Πολιτική Δημοσίευσης Σχολίων πριν σχολιάσετε. Να αποφεύγετε να γράφετε ανώνυμα. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν δημοσιευθούν.