Με αφορμή το θάνατο του Γιάννη Αλεξάνδρου - καπετάν Διαμαντή - Ο Διαμαντής και ο Σουραυλής

Σαν σήμερα, στις 21 Ιουνίου 1949, κοντά στα Μάρμαρα Φθιώτιδας, άτιμο βόλι ξάπλωνε νεκρό τον Μέραρχο της 2ας Μεραρχίας του Κλιμακίου του Γενικού Στρατηγείου Νότιας Ελλάδας τον θρυλικό Διαμαντή (Γιάννης Αλεξάνδρου του Κομνά από τη Λιλαία)  ....

Πολλά έχουν γραφτεί για τη ζωή και τα κατορθώματά του. Με αφορμή την επέτειο του θανάτου του, ως Παράρτημα Λαμίας της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, δημοσιεύουμε τη διήγηση του Γιάννη Σουραυλή από την Επτάλοφο της Φωκίδας. Ήταν συμπολεμιστής του Διαμαντή και μέλος της 8ης Όγδοης Ομάδας Παρνασσίδας η οποία ήταν η πρώτη ομάδα του ΕΛΑΣ που βγήκε στον Παρνασσό το 1942, λίγον καιρό μετά το ξεκίνημα της Πρώτης Ομάδας του Άρη Βελουχιώτη από την Καλύβα του Στεφανή στη Σπερχειάδα.        

Ο Διαμαντής και ο Σουραυλής

Το 1983, στην Επτάλοφο Φωκίδας(Απάνω Αγόριανη) γνώρισα το λεβεντάνθρωπο Γιάννη Σουραυλή, μέλος του ΚΚΕ και από τους πρώτους ΕΛΑΣίτες. Ήταν μέλος της 8^ης Ομάδας Παρνασσίδας (1^η του ΕΛΑΣ στον Παρνασσό) που βγήκε στο βουνό τον Ιούλιο του 1942, λίγο καιρό μετά την εμφάνιση του Άρη στη Δομνίστα Ευρυτανίας. Οι περισσότεροι άνδρες τής ομάδας κατάγονταν από τη Λιλαία (Κάτω Αγόριανη) και την Επτάλοφο και γνωρίζονταν μεταξύ τους. Καπετάνιος, ψυχή της ομάδας, ήταν ο μεγάλος Γιάννης Αλεξάνδρου - Διαμαντής.

Μερικές φορές, γέρος πια, ο Σουραυλής διηγείτο τα όσα έζησε στα βουνά της Ρούμελης. Ένα στιγμιότυπο που ανέφερε είχε σχέση με την ανυποχώρητη στάση του ΚΚΕ, του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ στη διαπαιδαγώγηση των δυνάμεών τους ενάντια στην κλεψιά και υπέρ της προστασίας της λαϊκής περιουσίας.

«Ήταν καλοκαίρι. Βρισκόμασταν στα ορεινά της Γκιώνας, στα χωριά του Μαυριλοθαριού, αν θυμάμαι καλά στη Στρώμη. Πριν φέξει,  ξεκίνησα, με αποστολή για την Απάνω Μουσουνίτσα. Έπρεπε να επιστρέψω αυθημερόν. Γυρίζοντας, κατά τις τρεις-τέσσερις η ώρα, λαμπάδα-ντάλα ο ήλιος, είδα από μακριά τη Στρώμη. Ήμουν εξαντλημένος απ’ την πείνα και κυρίως απ’ τη δίψα. Συνάντησα τότε ένα χωραφάκι με καλαμποκιές που είχαν απάνω χλωρά καλαμπόκια, σαν αυτά που ψήνουν οι καστανάδες. Ήταν ένα κι ένα «γιατρικό» για την πείνα και τη δίψα μου. Με πολύ δισταγμό και χίλιες προφυλάξεις, πλησίασα κι έκοψα ένα. Πριν προλάβω να βγάλω τα μπούλιτσα (σ.σ. να το καθαρίσω), ακούω ένα όπλο να οπλίζει και βλέπω το Διαμαντή να πετιέται από ένα θάμνο. Πάγωσα!

-Καπετάνιο… Εγώ… δεν…  Διψάω… πεινάω…  

- Άστο κάτω, συναγωνιστή, και δεν σου ανήκει. Είναι περιουσία του λαού κι οφείλουμε να τη σεβόμαστε και να την προστατεύουμε. Το άφησα και φύγαμε. Περπατούσα καταντροπιασμένος δίπλα του, μέχρι που, λίγο πιο έξω από το χωριό, συναντήσαμε μια αγριοκορομηλιά φορτωμένη ώριμα κορόμηλα.

- Από ’δω, Σουραυλόγιαννε, φάε όσα θες. Αυτά τα έφτιαξε η φύσις και ανήκουν σε όλους.

Πέσαμε πάνω και οι δυο, πεινασμένοι και διψασμένοι και φάγαμε μέχρι να χορτάσουμε. Άιντε κι αργότερα, μας έπιασε ένας πονόκοιλος, ένα κόψιμο… Μας πήγε «πισπιρίγκος»!

Το μάθημά μου, βέβαια, το πήρα και, μάλιστα, με  το δύσκολο τρόπο.»

 

Χρήστος Φουσέκης

Παράρτημα Λαμίας της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ