ΝΙΚΟΣ ΤΣΙΤΣΑΣ {Ο ΛΑΣΠΩΜΕΝΟΣ ΧΩΜΑΤΟΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΚΟΥΡΝΟΒΟΥ}

 Ο ΛΑΣΠΩΜΕΝΟΣ ΧΩΜΑΤΟΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΚΟΥΡΝΟΒΟΥ

Το κείμενο αυτό, με την μορφή ανοιχτής επιστολής, αποτελεί κατάθεση ψυχής ενός υπερήλικου συλλέκτη, ερασιτέχνη ερευνητή και περιστασιακού αφηγηματογράφου προς,....

τον Υπουργό Μεταφορών και Επικοινωνιών κ. Χρήστο Σταϊκούρα, τον Περιφερειάρχη Στερεάς Ελλάδας κ. Φάνη Σπανό, τον Δήμαρχο Δομοκού κ. Χαράλαμπο Λιόλιο και κάθε άλλο παράγοντα του Δημοσίου, ο οποίος μπορεί να θεωρηθεί αρμόδιος, για να σκεφθεί, να μελετήσει, να προγραμματίσει και να αποφασίσει την σκυρόστρωση ή την διάστρωση με μπαλάστρο, ενός μικρού χωματόδρομου, κοντά στον Δομοκό.

Ο χωματόδρομος αυτός που, με την πρώτη βροχή, γίνεται λασπόδρομος και συνεπώς αδιάβατος, για πεζούς και συμβατικά αυτοκίνητα, έχει μήκος 250 - 300 μέτρα και συνδέει το μνημείο των 50 Ελληνικών θυμάτων του σαμποτάζ του Κούρνοβου (βορεινό άκρο της συνώνυμης σιδηροδρομικής σήραγγας) με τον παρακείμενο δασικό δρόμο. 

Αξιότιμοι, αγαπητοί και εκλεκτοί Κύριοι της Κυβερνητικής και της Αυτοδιοικητικής Εξουσίας.

Ενεργώντας ως οιονεί εκπρόσωπος των 50 οικογενειών οι οποίες έχασαν δικούς τους ανθρώπους στο περιλάλητο σαμποτάζ του Κούρνοβου, στις 2 Ιουνίου 1943, τολμώ άλλη μια φορά να παραπονεθώ και να διαμαρτυρηθώ, για την επί 15ετία και πλέον αδιαφορία των κρατικών και των αυτοδιοικητικών υπηρεσιών να εξασφαλίσουν την εύκολη πρόσβαση σε κάθε ενδιαφερόμενο που θα ήθελε να πραγματοποιήσει μια προσκυνηματική επίσκεψη στο μνημείο το οποίο έχει στηθεί, με δικές μας φροντίδες και δαπάνες, στον τόπο ενταφιασμού των 50 Ελληνικών θυμάτων του Κούρνοβου και βρίσκεται μέσα στα διοικητικά όρια του Δήμου Δομοκού.

Τον τελευταίο χρόνο, μένοντας στον Μπράλο, για μεγάλα χρονικά διαστήματα, είχα την ευκαιρία να «γευτώ» τα μεστά και ενδιαφέροντα δημοσιεύματα του έγκυρου  ΛΑΜΙΑΚΟΥ  ΤΥΠΟΥ  και άλλων τοπικών εφημερίδων και να παρακολουθήσω τα πλούσια ειδησεογραφικά δελτία των Στερεοελλαδίτικων Ραδιοτηλεοπτικών Μέσων Επικοινωνίας.

Υπήρξαν εντυπωσιακά ρεπορτάζ για τα οδικά έργα μακράς πνοής που εκτελούνται στην ευρύτερη περιφέρεια της Φθιωτιδοφωκίδας και άλλα μικρότερης ίσως σημασίας τα οποία επιδρούν ενισχυτικά στην μεγέθυνση της τοπικής οικονομίας.

Μπορώ να σημειώσω επίσης τον θετικό αντίκτυπο των δημοσιευμάτων που αναφέρονταν στην συλλογική δράση των Αυτοδιοικητικών Αρχών της Φθιώτιδας και τις πρωτοβουλίες της Περιφερειακής Ένωσης των Δήμων της Στερεάς Ελλάδας που απέβλεπαν στην δραστική οικονομική ενίσχυση των τοπικών Δήμων, από τον Κρατικό προϋπολογισμό και από διάφορα Ευρωπαϊκά χρηματοδοτικά προγράμματα. 

Μικρά, μεγάλα, μεγαλύτερα και τεράστια οδικά έργα γίνονται λοιπόν στην Στερεά Ελλάδα και άλλα τόσα μάλλον προγραμματίζονται να γίνουν στο μέλλον.

Τα κόστη κατασκευής τους προϋπολογίζονται σε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, με σφόδρα πιθανόν τον υπερδιπλασιασμό τους, λόγω της συνήθους καθυστέρησης στην ολοκλήρωση των εργασιών και την παράδοσή τους και την συνακόλουθη αναθεώρηση των τιμών.

Είδα παραλλήλως τα πρόσωπα της διαχείρισης των δημοσίων επενδύσεων να ταυτοποιούνται και να προβάλλονται συστηματικά με μεγαλόθυμα φωτοειδησεογραφικά ρεπορτάζ και αβανταδόρικες ραδιοτηλεοπτικές συνεντεύξεις. 

Οι επόμενες εκλογές δεν αργούν να έλθουν και οι υψηλόβαθμοι αιρετοί δημόσιοι και αυτοδιοικητικοί λειτουργοί αρχίζουν από τώρα να υφαίνουν την υστεροφημία τους, να τονώνουν την διαφημιστική τους προβολή και να χτίζουν την άνετη επανεκλογή τους.

Σκέπτομαι λοιπόν ότι μέσα σ’ αυτόν τον χρηματοπιστωτικό κυκεώνα και μέσα σ’ αυτό το πολιτικοοικονομικό αλισβερίσι δεν μπορεί να χωρέσει το λιλιπούτειο έργο του δικού μας χωματόδρομου, για τον οποίο δεν θα γίνουν επίσημα εγκαίνια, δεν θα κοπούν κορδέλες, δεν θα εκφωνηθούν λόγοι πανηγυρικοί, δεν θα γραφτούν πρωτοσέλιδα και προπαντός δεν θα επηρεαστούν περισσότεροι από καμιά δεκαριά ψηφοφόρους.

«Τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του»!

Δικαιούμαι λοιπόν να αισθάνομαι απαισιόδοξος ότι το ίδιο έργο μπορεί να κεντρίσει το ενδιαφέρον και την προσοχή κάποιου από τους πολιτικούς αξιωματούχους προς τους οποίους απευθύνεται αυτή η δημόσια ανοιχτή επιστολή μου.

Αναγνωρίζω ότι είναι θράσος και υπερβολή να απαιτώ από έναν Δήμαρχο, έναν Περιφερειάρχη και από έναν Υπουργό να ασχοληθούν με ένα μικρό έργο, μέσα στις ερημιές , για την εκτέλεση του οποίου απαιτούνται μόνο 10-20 φορτηγά αυτοκίνητα μπαλάστρο (άφθονο στην περιοχή), 1-2 ημερεργασίες ενός μηχανήματος διάστρωσης και 1-2 τσιμεντένιοι οχετοί (κιούνια) που κρίνονται απαραίτητοι σε κάποιο σημείο της διαδρομής.

Κύριε Υπουργέ, Κύριε Περιφερειάρχη  και Κύριε Δήμαρχε. Εάν πιστεύετε ότι υπάρχει κίνδυνος να χρεωκοπήσει το κράτος, με την εκταμίευση μιας τόσο ασήμαντης δαπάνης, για να γίνει αυτό το μικρούτσικο οδοποιητικό έργο, μην κάνετε το παραμικρό. Εάν νομίζετε ότι οι 50 Έλληνες πατριώτες, όμηροι των Ιταλών, που σκοτώθηκαν στο Κούρνοβο, δεν άξιζαν αυτήν την τιμή, επειδή τους δυναμίτες που τους έκαψαν δεν τους πυροδότησαν κάποιοι εχθροί αλλά οι αντάρτες, τότε μην ξοδέψετε αδίκως τα κρατικά χρήματα.

Εάν πιστεύετε ότι ούτε εμείς που χάσαμε στο σαμποτάζ τους πατεράδες μας, τους μπαρμπάδες μας ή άλλους συγγενείς μας δεν δικαιούμαστε να έχουμε εύκολη πρόσβαση στο μνημείο που οι ίδιοι στήσαμε στο χώρο της θυσίας, τότε μην ασχολείστε με το θέμα.

Εάν συμμερίζεστε την άποψη κάποιων ψευτοπροοδευτικών ότι η θυσία των 50 Ελλήνων πατριωτών, ομήρων των Ιταλών και θυμάτων του σαμποτάζ, ήταν μια ασήμαντη ιστορική λεπτομέρεια και δεν αξίζει της τιμής που γίνεται κάθε χρόνο, για τα 106 θύματα των αντιποίνων στο μνημείο ενός παρακείμενου λόφου, τότε μην χάνετε τον χρόνο σας, με άσκοπες ενέργειες και περιττά έξοδα.

Και μην ανησυχείτε.

Η ηλικία μου είναι τόσο προχωρημένη που μάλλον δεν θα μου επιτρέψει να σας ξαναενοχλήσω.

Ούτε υπάρχει, προς το παρόν, κάποιος άλλος συγγενής θύματος που θα συνεχίσει τις δικές μου προσπάθειες, για να διατηρηθεί ζωντανή η μνήμη αυτών των αδικοχαμένων και αγνοημένων θυμάτων.

Υστερογραφικά για τον Δήμαρχο Δομοκού κ. Λιόλιο.

Κύριε Δήμαρχε

Εάν σας εμποδίζει να στρώσετε τον χωματόδρομο η, μόνον «δια λόγου», ευγενική παραχώρηση μιας λωρίδας ιδιόκτητου καλλιεργήσιμου χωραφιού (4m x 30m περίπου) από τον γνωστό κτηματία της περιοχής κ. Γιάννη Αργυρόπουλο, τότε χρησιμοποιείστε καμιά δεκαριά τσιμεντένιους οχετούς (κιούνια) και χαράξτε τον χωματόδρομο έξω από τα βορειοανατολικά (;) όρια του χωραφιού.

Με τιμή και με εκτίμηση

         Νίκος Τσίτσας