Ποτέ δεν φεύγουν τα νεκρά παιδιά ...

 Στείλε όταν φτάσεις… δεν έφτασαν ποτέ.

Πέρσι τέτοια μέρα, η άνοιξη δεν ξημέρωσε. Η κοιλάδα των Τεμπών άχνιζε καπνούς η χώρα βυθίστηκε σε μία μυρωδιά καμένης σάρκας και αίματος που πότισε με πόνο 57 οικογένειες.Συνηθίσαμε στην θλίψη.....

Γιάννης Ρίτσος

Ποτέ δεν φεύγουν τα νεκρά παιδιά

απ΄τα σπίτια τους.

Tριγυρίζουν εκεί. Mπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους, την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΪ κι ακούει το νερό

να κοχλάζει, σαν να σπουδάζει τον ατμό

και τον χρόνο…

Πάντα εκεί.

Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα

και πλάτεμα, σάμπως να πιάνει σιγανή βροχή καταμεσής καλοκαιριού

στα ερημικά χωράφια…

Δεν φεύγουν τα νεκρά παιδιά.

Μένουν στο σπίτι κι έχουν μια ξεχωριστή προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο και κάθε μέρα μεγαλώνουν

μέσα στην καρδιά μας,

τόσο που ο πόνος κάτω απ΄τα πλευρά μας

δεν είναι πια απ΄τη στέρηση,

μα από την αύξηση…

Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,

είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι…

(απόσπασμα από το ποίημα Σχήμα της απουσίας)

 Στείλε όταν φτάσεις… δεν έφτασαν ποτέ.

Πέρσι τέτοια μέρα, η άνοιξη δεν ξημέρωσε. Η κοιλάδα των Τεμπών άχνιζε καπνούς η χώρα βυθίστηκε σε μία μυρωδιά καμένης σάρκας και αίματος που πότισε με πόνο 57 οικογένειες.Συνηθίσαμε στην θλίψη.

Ήταν 28 Φεβρουαρίου 2023, ώρα 23:22 στην Κοιλάδα των Τεμπών, λίγο πριν το χωριό του Ευαγγελισμού, η επιβατική αμαξοστοιχία του Intercity 62 της εταιρείας Hellenic Train συγκρούστηκε μετωπικά με εμπορική αμαξοστοιχία της ίδιας εταιρείας.

Ο επιβατικός συρμός Intercity 62, μετέφερε περισσότερους από 350 επιβάτες και εκτελούσε τη διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη, ενώ ο εμπορικός συρμός εκτελούσε την διαδρομή Θεσσαλονίκη - Λάρισα.

Η σφοδρή σύγκρουση, ο εκτροχιασμός και η ανάφλεξη των συρμών, προκάλεσε τον θάνατο 57 ανθρώπων, οι περισσότεροι εξ αυτών νέα παιδιά. Οι τραυματίες ήταν τουλάχιστον 85.

Οι επιζώντες μέχρι σήμερα αναφέρουνμετατραυματικό στρες, ενώ οι οικογένειες των θυμάτων ζητούν δικαίωση για ένα έγκλημα που όλοι γνωρίζουμε πως έχει ονοματεπώνυμα.

Αναπάντητα ερωτήματα, πόνος, οργή, ένα τεράστιο κενό. Μας ζητούν να πενθούμε βουβά, ενώ λίγα χιλιόμετρα μακριά μας, στήθηκε ένα νεκροταφείο με αυτοσχέδιους τάφους. Θάφτηκαν με στάχτη νέα παιδιά.

Πολλοί δεν ξαναπήραμε το τρένο, άλλοι κατεβήκαμε για μέρες στις πορείες, κλάψαμε σαν να χάσαμε κάποιον δικό μας, σηκώσαμε πανό που έγραφε «εγκληματίες» έσπασε κάτι μέσα μας και δεν ξανακόλλησε ποτέ.

Μερικοί συνέχισαν τις ζωές τους γιατί τους βόλευε και ο χρόνος πέρασε.

Σήμερα οι κραυγές εκείνων που δολοφονήθηκαν τρυπάνε τα αυτιά μας με τον ίδιο τρόπο που το ρήμα «καιγόμαστε» σκέπαζε εκείνο το βράδυ τον ήχο της φωτιάς.

Ξημερώνει μία μέρα που θα μας θυμίζει πάντα πως το έγκλημα αυτό στην χώρα που ζεις από τύχη, δεν θα ξεχαστεί, γιατί όλοι εκείνο το βράδυ είπαμε ένα μεγάλο ΑΝ.

parallaximag