ΣΤΟΡΙΕΣ ΕΚΔΟΣΗΣ - Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΡΕΣ ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ (μου) ΜΕΡΟΣ 1ο - Της Κικής Νικοπούλου

Είναι σίγουρο, πως μία ζωή δεν μου φτάνει για να μελετήσω τη ζωή και το συγγραφικό μεγαλείο του έργου σου, αείμνηστε δάσκαλε, μεγάλε μαχητή των αξιών και αγαπημένε μου φίλε, Γιάννη Μαρρέ, πόσο μάλλον, όταν έχουμε και οι δυο, μια μικρή προθεσμία του απείρου για ν' αποδείξουμε τις δυνάμεις μας. ....

Να καταδείξουμε στους περαστικούς και ίσως αδιάφορους, πως ο Θάνατος πολλές φορές ενώνει για πάντα τους ανθρώπους. Να διευθύνουμε την ακριβή συνισταμένη μας, που οδηγεί τα πράγματα στο φως της αλήθειας και τις αντοχές μας στα σκοτάδια της γραφής.

Ναι, τώρα μού είναι ολοφάνερο...

Είσαι ολοζώντανος μέσα μου και σε συνοδεύω ήδη, νεκρή των πληγών μου στον χορό των μεταμφιεσμένων που ακόμα καλά κρατεί...

Τότε, στις εξορμήσεις μας, με ξεναγούσες στα μυστικά περάσματα του σπιτιού, της αυλής και των χειρογράφων σου, λες και θα μου χρησίμευαν κάποτε και τώρα κρατώντας σφιχτά το μεγάλο κλειδί της θύρας και της καρδιάς σου, ονειρεύομαι πως έρχομαι πάλι μικρό κορίτσι στο χαγιάτι της δόξας, να συμφάγω μαζί σου γλυκό ψωμί, να πιω το θεικό κρασί της Τασούλας και του Νόστου και να παίξω στο Κυριακάτικο Ξύπνημά μου την Μούσα και την Πυθία σου, χάνοντας το λαχείο της νιότης.

Φοράω με χάρη το ξύλινο πόδι σου και ισορροπώ στην τάβλα του άχρονου, εκεί που το παραμικρό γίνεται κορυφή και το τεράστιο γίνεται πτώση. Παίζω αμήχανα στα πονεμένα μου χέρια το κομπολόι που σου χάρισα κάποτε στη γιορτή σου και χρωματίζω με τα λιγοστά μου υπάρχοντα την ιστορική προσωπικότητά σου.

Καπνίζω τα σκόρπια φύλλα των σημειώσεων σου και ρουφώ λαίμαργα κάθε γουλιά μελάνης και μουτζούρας της ζωής σου.

Θέλω να φωνάξω για τις αδυναμίες σου και να σιωπήσω μπρος στις ιερές, μοναχικές στιγμές σου. Θέλω να αγκαλιάσω ό,τι πεταμένο σου, που δεν πρόλαβα να μαζέψω από τα σκουπίδια της σκέψης και να καταγράψω λεπτομερώς ό,τι ασήμαντο και πετσοκομμένο στο λεπίδι του Χρόνου.

...Μου τηλεφωνούσες κάποτε συχνά πυκνά και για μία φορά λέγοντας: "Έλατε παιδιά μου πάνω... να σας δείξω και τα νέα γυαλιά οράσεως... Κουτσός-κουτσός, αλλά να βλέπω τουλάχιστον άριστα την ανημπόρια μου" γελώντας ειρωνικά.

Σου απαντούσα ευγενικά και τυπικά ενίοτε "Θα έρθουμε μην ανησυχείς... Θέλεις τίποτα άλλο, να σου φέρω, εκτός από καπνό, ταινίες για γραφομηχανή, καρμπόν και κόλλες;"

Τώρα συνειδητά και εξόριστη της στιγμής, κρεμασμένη στη θηλιά της μνήμης, έρχομαι κάθε μέρα στα λημέρια σου, γεμάτη εκδοχές και εκδορές και με άδεια τα χέρια για να μου διαβάζεις ξανά και ξανά με την καθάρια στεντόρια φωνή σου, τα εκατοντάδες γράμματα, για να μου σκουπίζεις με τα κατάλευκα μαντήλια σου τα χιλιάδες δάκρυα και να μου υπαγορεύεις στην παλιά θαλάσσια σαν ωκεανό, γραφομηχανή σου τα καινούργια δράματα, οδηγώντας την ψυχή, το σώμα και το μυαλό μου βήμα βήμα για να χτίσω, να καθαρίσω, να διαχειριστώ και να ονειρευτώ την επανάχρηση της οικίας και του αρχείου σου, βάζοντας και τίτλο στο όνειρο ΜΟΥΣΕΙΟ ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΡΡΕ!

Ευχαριστώ θερμά και εγκάρδια για την τιμή και την εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μου τον Δήμο Δελφών και τον Δήμαρχο κ. Παναγιώτης Ταγκαλής. Την Πρόεδρο της Δ.Ε. Πολυδρόσου κα. Efi Topali, τον Αντιδήμαρχο Δελφών κ. Θανάσης Αδαμάκος για την άψογη συνεργασία και όλα τα παιδιά της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας Πολυδρόσου για την φιλοξενία τους.

Με την αγάπη μου πάντα

Βασιλική Νικοπούλου

φωτογραφίες: Δημήτριος Σάββαρης