Ποιος δεν θυμάται τον αγαπητό παπα-Γιώργη, παπά της Σουβάλας στα μαθητικά μας χρόνια. Πολλές ήταν οι ιστορίες για τον παπα-Γιώργη (Παπαργυρόπουλο), εδώ θα σας πω κάτι που θυμήθηκα σε μια Ανάσταση.....
Ήταν τιμή και περηφάνεια για όποιον χωριανό έπαιρνε
πρώτος το Άγιο Φως της Ανάστασης… Γι’ αυτό φρόντιζαν κάτι παληκαρόπουλα
να μετέλθουν και αθέμιτα μέσα, προκειμένου να πάρουν πρώτοι το ‘Αγιο
Φως. Είχαν μεγάλες λαμπάδες, δεμένες σε ψηλά ματσούκια και μάλιστα τα
φυτίλια τους τα άλειβαν με αρκετή βενζίνη…
Είχαν μαζευτεί λοιπόν τα παιδιά μπροστά στην Ωραία Πύλη και
αδημονούσαν να βγει ο παπά-Γιώργης, ήταν η ώρα δώδεκα παρά…
Τα είδε αυτά ο παπάς και για να μη γίνει χαμός, σπρωξίδι και
φασαρία όπως την προηγούμενη χρονιά, βγαίνοντας στην Ωραία Πύλη φώναξε:
‘’ Τώρα που θα βγω να δώσω το Άγιο Φως, τηράτε μοναχά
να μην καώ, όποιος μ’ έκαψε κάηκε!
Γέλιο από κάτω η εκκλησία, που ήταν φίσκα, γιατί όπως
συνήθως είχαν έλθει και οι ‘’μαναράδες’’ απανταχού Σουβαλιώτες…
Ξαναβγαίνει τότε ο παπα -Γιώργης και λέει:
ε.. είπαμε και κάτι ήτανε ανάγκη να γελάσετε …!
Καλή Ανάσταση, χριστιανοί κλεισμένοι …!
Γιώργος Αθανασίου Δρίβας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου